Deze cover ontstond na een beetje Photoshoppen, maar treft volgens mij aardig de ideologie die het blad net iets te vaak de ruimte geeft onder het mom van wetenschap

Topbladen als Nature zijn niet alleen voor wetenschap, maar hebben ook een donkergroene politieke agenda. Zij maken skeptici daarom bij voortduring zwart als ‘denialists’, zonder namen van wetenschappers te noemen, en ontkennen de relevantie van Climategate. Zowel in redactionelen, als in nieuwsartikelen.

Die donkergroene kleuring bij Nature
..vind je ook bij ingezonden opiniestukken. De redactie heeft een sterke bias voor donkergroene ideologie. Met net iets te grote regelmaat tref je van die ecosocialistische geloofsbrieven met politieke oproep voor ‘radicale verandering’, zoals 2 december nog van Sybil Seitzinger die namens de VN een ‘planetary ecologist’wil aanstellen. Zo staat er ook al weer een ‘Planet Under Pressure’conference te wachten waarin sociale wetenschappers en ecologen hun vaak zelf uitgevonden crises bespreken. De grootste crisis is natuurlijk de politisering van de aardwetenschap.

Gatekeeper
Ook fungeren ze als gatekeeper voor kritische studies. Dat blijkt wel uit de bizarre behandeling van Steven McIntyre, toen hij de kritiek op de Hockeystick wilde publiceren. Eerst zou het stuk ’te lang zijn’, hij moest het inkorten tot 800 woorden. Toen hij dat had gedaan was de motivatie bij afwijzing ‘het stuk is te kort voor zo’n techische kwestie’.

Tegelijk plaatst Nature discutabele studies zoals in januari 2009 Steig et al en zijn opwarmende Zuidpool direct op de cover, omdat dit in hun politieke straatje paste van Global Warming Alarming. In de Journal of Climate krijgt McYntire nu met collega’s een revanche op Steig en Nature.

Uiteindelijk wint het zelfreinigend vermogen van wetenschap, maar lees zijn blog om de moeite te zien die hij en collega’s door moesten, om zelfs de meest niet ter zake doende kritiek van reviewers te verwerken.