De Apocalypse gezien vanaf afvalberg bij Heerenveen met modderig slijm als afdeklaag
De Club van Rome- econoom Jorgen Randers zet het wereldeinde op 2052. Dus we hebben nog 35 jaar te gaan. Hoewel iedereen daar lacherig over doet, zijn het niet de minsten die het ecofascisme al sinds haar conceptie helpen verspreiden. Maar juist mensen uit de oude elite. Het klimaat is juist bij uitstek een rechtse hobby, dat al sinds 1963 door de voorloper van het Wereld Natuur Fonds op de agenda werd gezet.
Onze Oranje-familie wil die boodschap verspreiden. Anders waren ze geen sponsor en lid van die Club van Rome vanaf het eerste uur. Het Wereld Natuur Fonds ziet de lege oceanen in 2048, dus geen visje meer bij de visboer over 31 jaar.
Blijkbaar met instemming van de Oranjes. Anders waren zij met aangetrouwden geen oprichter en lintjeknippers op een Pandabal, eregast bij het 50 jarig bestaan van het door Bernhard opgerichte WNF op de SS Rotterdam. En anders waren zij geen voorleesmoeder van de groen apocalyptische variant op Roodkapje, zoals Laurentien.
Zij-aanzicht
Het Klimaat, een Rechtse Hobby
De globalistische variant op milieu is een uiterst rechtse hobby. In Nederland prominente VVD’ers uit de hoek van McKinsey speelden en spelen sinds de vroege jaren ’90 een hoofdrol bij het optuigen van de globalistische milieu-agenda. Vooral Pieter Winsemius, intieme vrind der Oranjes, die zette voor bankier David Rockefeller in 1990 de ’transitie-agenda’ uit die zo rond 2012 in full swing moest zijn. Hij kwam met dat schema al in zijn McKinsey-jaren.
En 2013 kwam het Energieakkoord, de grootste staatsuitgave in de Nederlandse geschiedenis voor 1-3 procent van de energievoorziening.
Roeken, meeuwen zweven er als aasgieren boven
Ed Nijpels verzorgde vanaf 1990 als voorzitter van Wereld Natuur Fonds de agitatie voor ‘het klimaat’. Hij is voorzitter van de borgingscommissie van dat Energieakkoord geworden. Ed Raket de Brokkenpiloot werd hier in Fryslan commissaris van de koningin.
Hij mag ondanks alle schade die hij aanrichtte- hoeveel bedrijven flesten onder zijn commissariaat- toch steeds weer belangrijke functies bekleden betaald door de overheid. Hij geeft tegelijk lezingen over ‘Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen’.
Humor.
Met dank aan de VVD
Het kan niet anders of uit het hoogste management houdt iemand hem de hand boven het hoofd. Winsemius forceerde het Friese deel van het Energieakkoord, al die windturbines die nu in het IJsselmeer tegen de Waddenzee aan staan gepland. Dankzij VVD-beleid (Rutte1) zijn ruimtelijke kwaliteiten niet langer beschermenswaardig, die vallen niet onder Europese regels.
Winsemius lijkt als interim-VROM-minister tegelijk de Rijkscoordinatieregeling te hebben geforceerd, zodat het bij voorbaat kansloos is tegen windturbines te procederen. Je kunt hooguit wat natuurcompensatiegeld lostrekken. Vanuit de VVD-filosofie dat alles van waarde niet weerloos is maar uit te drukken in cash.
Ook de huidige vice-voorzitter van de VVD en geldjongen uit McKinsey-hoek, de oud-directeur daarvan, Robert Reibestein speelt hier mee. Laatstgenoemde zit in de Raad van Toezicht bij Wereld Natuur Fonds en hij is nu voorzitter RvT van de jaarlijkse Terschellinger hoogmis van klimaatdoem: Springtij. Het McKinsey-maatje van Winsemius, Jules Kortenhorst is oprichter van de European Climate Foundation (ECF) in Den Haag.
Die ECF is een met filantropische stichtingen en Europese subsidies gevoede pyramidetop van klimaat-agitatie. De ECF keert jaarlijks ongeveer 30 miljoen euro uit richting iedere organisatie die doemverhalen over klimaat verspreidt, en die energiesabotage (‘duurzaam’) als oplossing ventileert. Zodat het lijkt alsof bijna iedereen wil wat Kortenhorst en Winsemius willen.Meer paniek over klimaat en meer sabotage van het bestaande energie-systeem. (‘duurzaam’)
Voor het feest van Moeder Natuur is maar ruimte voor een beperkt aantal tafelgasten
Agenda 21 dus, nu omgedoopt tot 2030 Agenda, heeft bij haar verspreiding dus de financiele en politieke wind meegekregen uit de rechterflanken, waar het een ‘links’ imago bleef houden. Zoals eerder beschreven lijkt de popularisering van ‘het milieu’ in de jaren ’60 mede een antwoord van de bestuurlijke elite op de cultuurverandering van de sixties: mensen gingen steeds meer op de tour van individuele rechten en zelfbeschikking, zelfontplooiing, en keerden zich tegen autoriteiten.
Enclosures, hekken zetten rond de commons. Want vrijheid van het individu ruineert het collectief (Hardin 1968)
Genodigden op het feestmaal van Moeder Natuur
Met een links klinkend verhaaltje toegesneden op hun belevingswereld- het milieu- kon je dat vrijgevochten klootjesvolk met haar pretenties toch weer bang maken en indammen. Insnoeren.
Lees wat de huispredikant Thomas Robert Malthus predikte, over de tafelgasten die Moeder Natuur voor haar feest selecteert, in zijn tweede editie in 1803. Daar is het klootjesvolk, U en ik alvast niet genodigd. Ik viste die passage uit een artikel van Neo-Malthusiaan Garrett Hardin, schrijver van The Tragedy of the Commons (1968):
A man who is born into a world already possessed, if he cannot get subsistence from his parents on whom he has a just demand, and if the society do not want his labour, has no claim of right to the smallest portion of food, and, in fact, has no business to be where he is. At nature’s mighty feast there is no vacant cover for him.
She tells him to be gone, and will quickly execute her own orders, if he does not work upon the compassion of some of her guests. If these guests get up and make room for him, other intruders immediately appear demanding the same favour. The report of a provision for all that come, fills the hall with numerous claimants.
Voor het feest van Moeder Natuur is maar ruimte voor een beperkt aantal tafelgasten
The order and harmony of the feast is disturbed, the plenty that before reigned is changed into scarcity; and the happiness of the guests (zoals van Bea, Wim Lex en Laurentien) is destroyed by the spectacle of misery and dependence in every part of the hall, and by the clamorous importunity of those, who are justly enraged at not finding the provision which they had been taught to expect.
The guests learn too late their error, in counter-acting those strict orders to all intruders, issued by the great mistress of the feast, who, wishing that all guests should have plenty, and knowing she could not provide for unlimited numbers, humanely refused to admit fresh comers when her table was already full.
Ik las ooit een andere editie van ‘The Principles of Population’ waar deze passage niet instond. Na 1803 sloopte Malthus ‘m er weer uit, het deed teveel stof opwaaien.
Een Godwin doen
Malthus zijn hoofdargument is die van de zelfde zorg als de Club van Rome: angst voor exponentiele groei in een gesloten systeem. Bij Malthus zou de bevolking zich iedere kwart eeuw verdubbelen, terwijl de bestaansmiddelen lineair meegroeiden.
Maar laten we een Godwin doen, de echte William Godwin welteverstaan. Die schreef in 1820 al een repliek op Malthus die vrijwel niemand kent: Of Population. An Enquiry concerning the Power of Increase in the Numbers of Mankind.
Hij citeert daar William Paley, de bedenker van de term God de Horlogemaker. Ook een dominee EN een natuuronderzoeker. De term ‘scientist’ bestond nog niet, je was toen nog ‘(natural) philosopher’.
Dr. Paley’s observations on this head are peculiarly to the purpose. “The quantity of happiness,” he says, “in any given district, although it is possible it may be increased, the number of inhabitants remaining the same, is chiefly and most naturally affected by alteration of the numbers: consequently, the decay of population is the greatest evil that a state can suffer; and the improvement of it is the object, which ought in all countries to be aimed at, in preference to every other political purpose whatsoever.”
Angst voor Krimp
Vrijwel alle beleid in perifere gebieden van Nederland, waaronder Friesland en het Waddengebied is juist gekeerd tegen krimp: de hele geest van uitgaven van het Waddenfonds is ook gericht op aanjagen van groei, het keren van krimp. Rij ook maar eens rond in Noord Friesland, bij Wierum en Paessens Moddergat. Daar is helemaal niets.
Vanuit die krimp-angst ontstond de Centrale As, die volgens mij wel een half miljard euro kostende weg dwars door Fries Nationaal Landschap de Noordelijke Friese Wouden, van ‘Garyp’, via Tietjetrekkeradeel naar Dokkum, een stadje met 13 duizend inwoners.
Daarom gooien bestuurders in Groningen grif nog 46 miljoen euro tegen het vliegveldje in Eelde aan, terwijl 50 kilometer verderop Lelystad ook al uitbreidt, waar men in Twente ook al zoiets van plan was met vlak over de grens al een vliegveld in Munster, en terwijl Maastricht Aachen-Airport kwakkelt, en er even verderop ook al Welschap is bij Eindhoven.
Iedere regio wil hart van de regio zijn als die Russische poppen die in zichzelf al diverse popjes bevatten die ook HET popje willen zijn. Dat doen zij, aangejaagd door lastenverzwaringen en schulden die de huidige architectuur van economisch en financieel systeem aanwakkert. Een systeem dat die zelfde elite uitvond.
Dus er is maar 1 methode die dat competitie en groeicircus een halt kan toebrengen, dat alle groene ruimte opvreet, grondstoffen en de mogelijkheid nog te ontsnappen aan de massa. Het forceren van een ineenstorting. Zoals via klimaatbeleid. Dat beleid komt neer op sabotage van de ruggengraat van je economie. (je energietoevoer afhankelijk maken van de wisselvallige natuur en dat ‘duurzaam’ noemen), en het insnoeren van (bestedings)vrijheid via lastenverzwaringen.
Een gezond en gelukkig 2017 gewenst vanuit dunbevolkte krimp-provincie Friesland.
Punt van discussie:
Dus waarom heeft ‘het milieu’ zo’n linksig imago? Blijkbaar weet men niet meer goed wat ‘links’ nu betekent. In mijn optiek is wat zichzelf nu ‘Links’ noemt vooral het ideale voetvolk om je sloopagenda van de Westerse beschaving mee uit te voeren.
Wat men ‘links’ placht te noemen, dat zijn vaak mensen die bij gebrek aan /onvermogen tot zelfinzicht ‘de wereld’ willen beteren, wat een eufemisme is voor anderen koeioneren. Het zijn mensen die het eigen (zelf)gevoel als maat der dingen nemen. Vanuit de sociale pathologie dat zij ‘Beter dan Gij’ zijn.
Die heten dan vaak ‘links’ omdat ze zo gretig standpunten omhelzen waarmee ze anderen kunnen koeioneren en moreel chanteren als ‘Het Dier’, De Vluchteling, ‘Het Klimaat’ en ‘De Overbevissing’. Ze kunnen ook moeiteloos schakelen tussen die thema’s met de eigen zelfrechtvaardiging als verbindende schakel.
Wat voor ‘links’ doorgaat vertolkt nu vaker een persoonlijkheidstype dat juist door een overdaad aan welvaart onstond: mensen die nooit financieel afgerekend worden op de standpunten die zij ventileren. Zo kun je lekker de barmhartige Samaritaan uithangen, door voor open grenzen voor gelukszoekers te pleiten: en de rekening van jouw ‘Goedheid’ bij de staat neerleggen, en de sociale gevolgen afwentelen op de sociale Commons.
Meestal werken ze bij oude media, milieuclubs en de overheid. Daar heten campagnes en beleid succesvol als andermans geld effectief is uitgegeven voor het eigen prestige. Dat lijkt de enige concrete parameter waar ze beleids-effectiviteit vaak aan afmeten.
Dit bedenk ik niet zelf, je kunt het al lezen bij Mary Douglas en Aaron Wildawsky n 1983: Risk and Culture. Als wetenschapsjournalist ben je nu eenmaal professioneel plagiator, met het verschil dat ik de bron vermeld.
Links: Knechting door meer regels, minder democratie, meer ambtenaren en meer Melkert-banen, links-cabaret op NPO, meer anti-zwarte-piet gezever aan tafel. Meer Amsterdam en meer Brussel en minder regio’s, meer belastingdruk, ontkenning dat de arbeider niet meer op je stemt en je heilloze immigratie- en tolerantiebeleid afwijst, ontkenning dat de klimaatopwarming door extra CO2-uitstoot een gunstig effect heeft op alles (ook de natuur) en de zeespiegel niet alarmistisch stijgt. Dat IPCC-NOAA-NASA-KNMI al jarenlang met politieke doelstllingen wetenschappelijke klimaatdata manipuleren , ontkenning dat het SER-energie-akkoord geheel niks voor de klimaatbeheersing doet en juist grove belastinggeldverspilling is. De overheidsverantwoordelijk bij NGO’s en bij goede doelen loterijen onderbrengen en gepolitiseerde propaganda verwarren met objectieve nieuwsgaring. De kiezer heeft geen vertrouwen in de huidige politiek. Vandaar dat Links nu met trillende beentjes op maart 2017 afstevend.
In aanloop naar de verkiezingen in maart meet ik ‘de kleur’ van de politieke partijen en natuur en milieuclubs af aan de strijd waar wij als comité middenin zitten: het tegenhouden van het plan Natuurwind / windenergie in natuur en recreatiegebieden. Een doorgeschoten hobby van natuurclub NMF Zuid -Holland. Twee Groenlinkse kornuiten, Jan Kastje en Alex Ouwehand pretenderen de natuur te kunnen versterken met windenergie en beloven een aantrekkelijk rendement voor participanten. Het enige wat ze versterken zijn hun ego en eigen portemonnaie. Windenergie drijft onze energierekening verder op en zorgt ervoor dat het verschil tussen arm en rijk nog groter wordt. Iemand met een klein budget, die straks ook geen gas meer mag gebruiken, kan deze lastenverzwaring niet aan.
Hoe de Provinciale Statenleden en Gedeputeerden ZH in februari over windenergie in natuur en recreatiegebieden gaan beslissen, bepaalt mijn keuze op welke partij ik straks ga stemmen.
De rechtsachtigen in de Provinciale Staten ZH stelden zich afgelopen jaar open voor het Balij dossier en gaven er hun eigen specifieke kleur aan. Het CDA worstelt met haar kleur, maar lijkt zich goed te herpakken en is voor mij een kanshebber om op te stemmen. Andere partijen lieten tot nu toe geen sterk optreden zien. Het afdraaien van hun ‘ wehebbeneenklimaatopgave’ grammofoonplaat, heeft mij niet kunnen overtuigen.
Zoals ik nu het politieke strijdtoneel kan overzien wordt mijn stem in maart een proteststem.
En velen zullen mij volgen.
Haal mijn commentaar/bijdrage/analyse even uit de spamfilter, wil je?