Kerkelijke structuren

Roma cave, vigila, portas fermato!

Rome pas op, wees waakzaam, versterk de poorten!

Dit was de alarmkreet in Rome toen de Nederlandse paus, naast Erasmus Europa’s meest vooraanstaande wetenschapper en theoloog, Adrianus de 6^e op 28 augustus 1522 voet aan wal zette in Ostia nabij Rome om zijn ambt als paus daadwerkelijk ten uitvoer te brengen. Adrianus werd zeer gevreesd, omdat hij grote schade zou toebrengen aan de gevestigde Vaticaanse orde. Zijn komst werd zelfs meer gevreesd dan de invallen van de Carthagers van Hannibal, de Galliërs en de Visigoten. Waarom werd hij zo gevreesd?

Interessant voor het antwoord is te weten hoe de Kerk van Rome in die dagen reilde en zeilde. Verrassend is te constateren hoezeer politiek correcte structuren, groepsdenken, de eigenwaan van morele verhevenheid en desinteresse voor de rede (lees: scepsis) het politieke en ideologische veld van de gevestigde orde domineerden. De gedachte toen bijvoorbeeld was: Waaraan geeft een priester voorrang wanneer hij moet kiezen tussen gehoorzaamheid aan het leergezag of aan zijn eigen geweten? Het klassieke scholastieke antwoord was: de Kerkelijke hiërarchie heeft het bij het juiste eind; het is hoogmoedig te denken dat je het zelf beter weet.

Adrianus echter pleitte in zijn 4^e boek, quodliberticae, juist voor het primaat van het eigen inzicht; je hoeft niet te gehoorzamen aan de opdracht van een kerkelijk leider als die indruist tegen je eigen geweten. De theologische haarkloverij over de absolute zekerheid van het Kerkelijke leergezag berust mede op de valse dreiging met de zekerheid van onontkoombare toorn gods (als straf dus).

Deze discussie roept vergelijkbare structuren op met de valse vergelijkingen die bijvoorbeeld Marcel van Dam en Verheggen maken. De eerste door de toon te zetten met de ‘zekerheid’ van een planetoïde als onontkoombare vernietiging, de ander met de al even valse vergelijking met roken.

Beide heren zetten de kijker en toehoorder op het verkeerde been omdat het hun doel is de volger van het eigen geweten op voorhand de mond willen snoeren. Immers, het leergezag dicteert onderwerping aan het dogma van de AGW-hypothese (‘Anthropogenic Global Warming’; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) dat hoe dan ook moet worden afgedwongen. Dit is geen wetenschap, maar manipulatie. Niets nieuws onder de zon, want Adrianus onderkende 450 jaar geleden al het belang van scepsis en het belang van autonoom gezond verstand. Immers als erudiet theoloog en filosoof kende hij de rol van de logica als geen ander. Dit is naar onze tijd vertaald bijvoorbeeld ook het verzet tegen de gehoorzaamheid aan de 97% klimaatconsensus. Het primaat van het eigen inzicht laat zich nu 450 jaar, later vertalen als scepsis en het zoeken naar de werkelijke effecten van CO2 en CH4, en niet te vergeten waterdamp! Dit wijkt sterk af van de orthodoxe Groene Kerkelijke leer waarnaar Verheggen, Van Dam, Minnesma en anderen zich voegen.

Interessant is een van de meest besproken theologische kwesties in de late middeleeuwen, namelijk die van de ultima resolutio fidei. Wie bepaalt in laatste instantie wat een geloofswaarheid is: de Schrift, de traditie of de Kerk? Adrianus gunt niet zonder meer het laatste woord aan de Kerkelijke autoriteit. Adrianus bestrijdt zelfs tevergeefs het leerstuk van de pauselijke onfeilbaarheid.

Het zal, naar ik vermoed, niet veel moeite kosten om de parallelle structuren te onderscheiden waar het om hedendaags klimaatalarmise gaat verkondigd door de Groene Kerkelijke Autoriteit bij monde van het NOS-journaal.

Welke politicus durft de onfeilbaarheid van het IPCC in twijfel te trekken? Niets menselijks is ons mensen vreemd. Laten we tot dusver vaststellen dat er geen sprake is van onweerlegbare bewijzen die de uitspraken van het IPCC rechtvaardigen omdat de klimaatwetenschap slechts een boreling is in verhouding tot de eeuwenoude theologische ontwikkelingen van de Kerk, hoe men over deze laatste ook moge denken.

Dit maakt de wanverhouding des te schrijnender wanneer het leergezag van de AGW-hypothese wordt verkondigd als een onfeilbaar en onaantastbaar leerstuk van de wetenschap. Paus Adrianus de 6^e werd gehaat door de gevestigde orde. Nu 450 jaar later is de wereld niet veel anders waar het de Groene Kerkelijke Elite betreft.

Zie nu de wereld die schuilgaat achter dit alles. Deze nieuwe paus werd dus gevreesd omdat men zijn devotie, morele integriteit, soberheid, eruditie, politieke desinteresse en strikte logica als een gevaar zag van het losbandige en immorele leven dat men toen in het Vaticaan leidde. Er heerste een levendige handel in baantjes, nepotisme vierde hoogtij, benoemingen van kardinalen berustten slechts op politieke belangen (berucht waren D’Medici). Ook toen, 450 jaar geleden, was sprake van belangenverstrengeling en een baantjescarrousel binnen de Kerkelijke elite. Vele prelaten kenden tientallen goed betaalde functies, zeg maar religieuze commissariaten e.d. prebendes geheten.

Wederom: niets menselijks is ons mensen vreemd, want er viel en valt veel, heel veel te halen. Geld was toen en nu waar alles om draaide. Belastingen werden willekeurig opgelegd om alle oorlogen en weelde te kunnen bekostigen, lees voor nu: de groene dromen. En ja, de belangrijkste bron van inkomsten vormde de handel in aflaten. Dit was het meest succesvolle verdienmodel ooit dat heden te dage nog niets aan kracht heeft ingeboet, gezien het succes van de AGW-hypothese de rijkdom van Al Gore, de macht van het Eco Industrieel Complex en de garantie op geldstromen naar de wetenschappers die het leerstuk van de AGW-hypothese verdedigen. Ons wordt een schuldgevoel aangepraat door de milieubeweging, politieke baantjesjagers, laffe wetenschappers en profiteurs (lees VNO-NCW).

Wie wil geen baan creëren die € 3 miljoen subsidie oplevert zoals bij het windpark Gemini? Ik weet heel zeker dat die medewerker geen € 3 miljoen ontvangt. Waar blijft dan de rest van dat geld. Maar wij kunnen als consument onze schuld afkopen door braaf bio-eitjes te kopen, zonnepanelen aan te schaffen en waanzinnige hoeveelheden belastingen te betalen, vooral die op gas.

Het patroon is onthutsend klassiek en voor de hand liggend wanneer men de moeite neemt om de ontwikkelingen van godsdiensten vanaf hun oorsprong te bestuderen. Het thema is steeds hetzelfde: schuld, aflossing van schuld door offers of anders straf, dit alles om een priesterkaste in stand te houden, lees: de priesterkaste van de milieubeweging als onderdeel van het Eco Industrieel Complex. De boeken Sinueh, de Egyptenaar en de Bron geven een onthutsend inzicht in deze parallel van duizenden jaren geleden. Ver voor Christus was ons mensen al niets menselijks vreemd. Niets nieuws onder de zon.

In de tijd van Adrianus de 6^e won de invloed van Luther als criticaster van de verloederende Kerk van Rome onstuitbaar snel terrein. In minder uitgesproken, maar juist in meer wetenschappelijke zin, gold dit ook voor Erasmus. De drie hadden onderlinge contacten. Dit maakt dat tijdsbeeld zo interessant en schept ook een referentiekader op het gebied van denken over het klimaat. Immers, het dispuut over de AGW-hypothese is verworden tot een theologisch debat waar sterk valt af te dingen op de gepretendeerde zekerheid.
Rationaliteit telt niet meer mee, maar wordt zelfs buiten de deur gehouden. Als wetenschapper zou ik hier niet trots op zijn, omdat het primaat van het eigen geweten naar mijn mening in het geding is, gezien de hoge mate van onzekerheid. Naar mijn mening past meer bescheidenheid en relativisme i.p.v. zulke onbesuisde beslissingen als het Akkoord van Parijs, de klimaatwet en het benoemen van een minister van klimaat.

Deze laatste post wens ik dan het liefst toe aan Marco Verhoef vanwege zijn nuchterheid en objectiviteit. Klimaat is het weer over een periode van 30 jaar. Vandaar. Projecties langer dan 30 jaar zijn slechts speculaties. Meer niet.

Bron hier.