Klimaatbeleid: wie gaat de rekening betalen?

Gerard Reijn schreef onlangs in de Volkskrant:

Rapport: laagste inkomens betalen het meest aan klimaatbeleid, Rutte III versterkt die ongelijkheid

De laagste inkomens betaalden al relatief het meest aan het klimaatbeleid, maar het beleid van het kabinet-Rutte III versterkt die ongelijkheid nog.

Dit staat in een rapport dat Milieudefensie heeft laten opstellen door onderzoeksbureau CE Delft en dat maandag werd gepubliceerd. De laagste inkomens krijgen de hardste klappen, concludeert het bureau, het bedrijfsleven krijgt nauwelijks lastenverzwaringen.

De laagste inkomens (een bruto inkomen tot 23 duizend euro) zouden in 2021 van hun besteedbaar inkomen 2,1 procent kwijt zijn aan heffingen voor klimaatdoeleinden. Vanwege het beleid van Rutte III verdubbelt dat percentage tot 4,2.

Aldus Gerard Reijn.

Het deed mij denken aan de metafoor van de kameelneus (camel nose).

Een kameelneus is een metafoor, die aangeeft dat een beslissing aanvankelijk klein en ogenschijnlijk onschuldig begint, maar uiteindelijk desastreuze gevolgen heeft. Deze is oorspronkelijk ontleend aan een oude Arabische vertelling (zie hier).

Op een dag trokken een Arabier en zijn kameel door de woestijn. Het werd donker en koud. De Arabier zette zijn tent op, bond de kameel vast en ging slapen. De temperatuur zakte nog verder en de kameel kreeg last van een koude neus. Hij vroeg aan zijn begeleider of hij zijn neus in de tent mocht steken. Die wilde dat eigenlijk niet, maar de kameel vroeg het zó vriendelijk dat de Arabier na enig verder aandringen toch toestemde – als het maar bij die neus zou blijven! Maar na een tijdje koelde het nog verder af. De kameel kreeg last van zijn voorbenen en vroeg of die ook naar binnen mochten. Na wat heen en weer gepraat mocht dat ook. Maar vervolgens kreeg de kameel last van zijn achterbenen. Hij zei te vrezen dat hij de volgende dag de reis niet zou kunnen voortzetten met bevroren ledematen. Nadat zijn achterbenen ook in de tent waren geschoven, was er geen plaats meer voor de begeleider. Die moest de rest van de nacht buiten slapen.

Een kameelneus is dus een maatregel of voorstel waarvan de betekenis aanvankelijk gering lijkt, maar die/dat vèrstrekkende negatieve gevolgen kan hebben. Dat geldt eveneens voor het klimaatbeleid met in zijn kielzog hernieuwbare energie.

Is men nu werkelijk verrast over de denivellerende invloed van het klimaatbeleid op de inkomensverdeling? Had men dat niet eerder kunnen bedenken? Op deze website is hiervoor al vele jaren gewaarschuwd.

Gerard Reijn:

De vraag wie de rekening gaat betalen lijkt een van de grote kwesties te worden in het nieuwe Klimaat- en Energieakkoord. Gesprekken daarover tussen regering, sociale partners en milieugroepen beginnen naar verwachting eind deze maand. Bij het oude Energieakkoord, dat in 2013 het begin markeerde van de vergroening van de Nederlandse economie, speelde lastenverdeling geen rol.

Verscheidene partijen die aan de besprekingen zullen deelnemen zeggen nu al duidelijk dat lastenverdeling voor hen een belangrijk punt is. ‘Het wordt voor ons een breekpunt’, zegt Donald Pols van Milieudefensie, de opdrachtgever van het rapport van CE Delft. Greenpeace zegt er ‘een groot issue’ van te zullen maken. En Kitty Jong van de FNV zegt: ‘Het vorige akkoord ging over petajoules en kilowatturen. In het nieuwe akkoord worden voor ons de arbeidsmarkt en de lastenverdeling heel belangrijk.’ ….

De kosten voor huishoudens stijgen door Rutte III flink, die voor het bedrijfsleven weinig of niet. Voor de grootste klimaatvervuilers, de zware industrie, is nauwelijks lastenverzwaring voorzien in het regeerakkoord.

Dat, zegt Donald Pols, moet onder het nieuwe Klimaatakkoord radicaal anders worden. ‘Als de lasten alleen op de burgers worden verhaald, komen die in verzet en gaan op rare partijen stemmen.’ Dat beschouwt hij als een bedreiging voor het klimaatbeleid. Volgens hem blijkt het verschil duidelijk bij de kosten voor het vermijden van de uitstoot van een ton CO2. Voor burgers is dat al gauw 190 euro; voor grote bedrijven minder dan een tientje. ‘Het bedrijfsleven moet substantieel meebetalen, anders komt er geen Klimaatakkoord.’

Lees verder hier.

Wat zou Pols toch met ‘rare partijen’ bedoelen? Zou hij misschien partijen bedoelen die kritisch zijn ten aanzien van dat klimaatgedoe en die niet willen dat de burger wordt belast met megakosten voor allerlei leuke klimaatinitiatiefjes die geen enkel meetbaar effect hebben op de gemiddelde wereldtemperatuur (volgens de voorstanders van een dergelijk beleid!) ?

Wat is het toch in dit land dat niet-democratisch gekozen dialoogpartners met ‘breekpunten’ dreigen? En wat zou Pols toch met ‘breekpunt’ bedoelen? Loopt hij dan weg uit de vergaderzaal? Of zou wat hem betreft dan verder klimaatbeleid achterwege kunnen blijven?

De toekomst zal het leren.

Maar niet alleen in Nederland, ook in Duitsland lijken de inkomensverdelingseffecten van het klimaatbeleid hoger op de politieke agenda te komen.

Zo schreef Rochus Görgen onder de titel, ‘Energiewende bedeutet Umverteilung’, onlangs in de ‘Berliner Zeitung’

Dietmar Woidke sieht im Erneuerbare Energien Gesetz schwere Konstruktionsfehler und fordert umfassende Änderungen an der Finanzierung.

Brandenburgs Ministerpräsident Dietmar Woidke (SPD) hat eine scharfe Korrektur an der Förderung erneuerbarer Energien gefordert. Das Erneuerbare Energien Gesetz (EEG) führe derzeit zur größten Umverteilung von unten nach oben in der Geschichte der Bundesrepublik, weil alle die Kosten mit der Stromrechnung zahlten, aber vor allem vermögende Investoren davon profitierten.

Het begint voor hoe langer hoe meer mensen hoe langer hoe duidelijker te worden dat vele landen zich hebben vertild aan klimaat- cum energiebeleid. In de ban van de klimaathype hebben zij onverantwoorde beslissingen genomen. Zij hebben niet nagedacht over de kosten en baten van een dergelijk beleid. Zelfs als de klimaatmodellen zouden kloppen – hetgeen niet het geval is – zou het klimaateffect van dat alles zó klein zijn dat het niet meetbaar is. Ondertussen moet de samenleving grondig op de schop. Met welk doel, vraagt men zich af? De transitie naar een klimatologische heilstaat?

Het wordt hoog tijd voor een flinke injectie van gezond verstand ter bestrijding van de klimaathysterie en al de beleidsmatige megalomanie die daaruit voortvloeit.

De ‘betrouwbare mannetjes’ zeiden het al:

Onheilroepers richten doorgaans meer schade aan dan dat waarvoor ze waarschuwen.