Hypocrisie en symboolpolitiek – een pamflet

 

Een gastbijdrage van André van den Berg en Brigitte Bloem.

We leven in een wereld die doortrokken is van hypocrisie en symboolpolitiek. De milieubeweging heeft de vrees voor de klimaatapocalyps inmiddels in het collectief bewustzijn weten te rammen. De vele dure maatregelen, die vooral burgers opbrengen via energie- belastingen, zijn druppels op een gloeiende plaat. En op het klimaat heeft het geen invloed, dat blijft gewoon veranderen zoals het miljarden jaren heeft gedaan.

Vele goedbedoelende groenverdwaasden passen hun leven in het klein aan, terwijl hele volksstammen doorgaan met vervuilend gedrag: miljoenen vliegvakanties, pelletkachels, barbecues, ballonnetjes, vuurkorven en stekkerauto’s dragen niet bij aan een beter milieu. Ook politici doen hier aan mee: ze vliegen naar exotische oorden om klimaatdoelstellingen te bewerkstelligen en zijn tegen een vuurwerkverbod.

Personen die kritisch zijn over de groene bedoelingen kunnen niet anders dan door de olie-industrie zijn betaald. Scherp oordelen kan overigens alleen door personen die hun werkzame leven al achter zich hebben gelaten. Werkzaam zijn in de groene-doelstellingen-industrie betekent namelijk met de stroom meegaan. De groene waanzin, die breder begint door te dringen, is onlangs humoristisch aan de kaak gesteld in het programma Zondag met Lubach.

Dit pamflet eindigt met de stelling dat maatregelen beter gericht kunnen zijn op het aanpassen aan klimaatverandering en de hoop dat de vele miljarden aan subsidies gestoken worden in de ontwikkeling van betere energiebronnen. Betere energiebronnen zijn die bronnen die aan de toenemende wereldwijde vraag aan energie kunnen voldoen. Het geld besteden aan het voorkomen van klimaatveranderingen is kansloos.

Allemaal Symboolpolitiek? We leven in een wereld die doortrokken is van hypocrisie en symboolpolitiek. Je vraagt je af waarom gehoorzame burgers allerlei maatregelen moeten navolgen om het klimaat te veranderen, terwijl tegelijkertijd een meerderheid van de wereldbevolking zich anders gedraagt. Wat gebeurt zijn druppels vallend op gloeiende platen, dweilen met enorme kranen open.

Het is vijf voor twaalf, wordt ons, argeloze burgers, wijsgemaakt. Maar stel nu eens dat we de invloed van het wereldwijde vracht-, lucht- en scheepvaartverkeer echt konden verminderen; de stroom van miljoenen reizigers door ons land echt konden elimineren; het methaangas uit alle koeien op de wereld echt konden doen verdwijnen. Dan nog zal blijken dat het klimaat blijft doen wat het al miljarden jaren doet: gewoon veranderen, zelfs een kleine ijstijd is niet ondenkbaar. De mens heeft daar vrijwel geen invloed op.

Zelfs als Nederland (ook een druppel op de wereldplaat) voor 100% zijn klimaatdoelstellingen zou halen, heeft dat een minimaal effect op de mondiale temperatuur.

Scare ‘em to death’, adviseerde een Amerikaanse klimatoloog ooit. Dat was niet aan dovemansoren gericht. De milieubeweging heeft de vrees voor de klimaatapocalyps inmiddels in het collectief bewustzijn weten te rammen. Wie zich over de planeet beweegt, is schuldig en zal daarvoor boeten. En volgens het aloude religieuze aflaat-principe zijn burgers gedwongen hun bezwaarde gewetens af te kopen, met hoge opgelegde energiebelastingen, waarmee zij hun ’zonden’ kwijtgescholden zien.

Alles wat flexitariërs, veganisten en andere groenverdwaasden op kleine schaal uithalen is alleen tot meerdere eer en glorie van henzelf. Met een gerust geweten slapen ze blijkbaar beter. Maar ook al die goedbedoelenden zijn niet gespeend van hypocrisie. Hele volksstammen, vooral de progressieve adepten van diezelfde milieubeweging, vervuilen de lucht met fijnstof: het stoken van hout in pelletkachels, open haarden, tuinvuurkorven, barbecues, paas- en vreugdevuren, het houdt niet op. Vuurwerk, kaarsen (denk aan de zwarte plafonds in kerken) en last but not least, elektrische auto’s. Het vervoermiddel waarin de elite zich op fiscaal aangename manier verplaatst produceert evenveel fijnstof als een 10 jaar oude Mini Cooper Cabrio. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de miljoenen (eco-) vliegvakanties die bewijzen dat bij velen de zorg over klimaatverandering en de energiecrisis niet diep zit. Waarom zouden wij, de gewone burgers, daar dan voor moeten boeten …?

Het doet ons denken aan oud-minister Margreeth de Boer. De Vereniging van Vuilverbranders liet haar weten dat afval niet meer gescheiden aangeboden hoefde te worden. Miljarden guldens konden bespaard worden. En hoe reageerde onze PvdA-minister De Boer? ‘Nee, dat doen we niet, anders wordt het gepeupel minder milieubewust.’

Ook politici doen naar hartenlust mee in deze hypocrisie: de grote klimaatcongressen waar wereldwijde klimaatafspraken centraal staan, vinden bij voorkeur plaatsvinden in exotische oorden, die zeker niet op de fiets bereikbaar zijn. De door de overheid ingestelde milieuzones hebben -bewezen- nauwelijks effect op de luchtkwaliteit van binnensteden, maar beperken wel de bewegingsvrijheid van vele brave burgers. ’t Is maar dat u het weet.

Milieuactivisten zijn er als de kippen bij om te vertellen dat personen die tegen hen ingaan ’door de olie-industrie betaald worden’. Gemakshalve vergeten ze dat ze hun bestaansrecht danken aan door u en mij betaalde subsidies. Deze activisten móeten wel vertellen dat het slecht gaat, want dat houdt de soort in stand. Ook wordt vergeten dat de meeste wetenschappers die tegen hen ingaan gepensioneerd en financieel onafhankelijk zijn en daardoor vrijelijk kunnen spreken.

Energiewetenschappers als dr. Fred Udo, ooit werkzaam bij CERN en dr. Kees le Pair, oud-adviseur van de regering voor energie-, ICT-, technologie- en defensie-onderzoek, vinden desondanks geen gehoor. Zolang als milieuonderzoek bestaat is het motto immers ‘wiens brood men eet, diens woord men spreekt’.

Met dit pamflet vragen we niet om maatregelen te nemen die vooral gericht lijken op het pesten van burgers. Het verminderen van vlees eten, autogebruik, vliegvakanties, vuurwerk, cv-ketels afschaffen en een verbod op het gebruik van open haarden roept weerstand op. Veel burgers houden zich namelijk niet bezig met klimaatverandering of beseffen dat deze maatregelen geen oplossing bieden. Ze ervaren deze strenge leefregels, die een bijna religieus karakter dragen, dan ook als het afnemen van allerlei pleziertjes.

Daarnaast zijn vervuiling en uitstoot een mondiaal probleem. Nederland als beste jongetje van de klas bewerkstelligt niets, omdat uitstoot elders hier vervuilde lucht veroorzaakt. Ook zaken als grootschalige boskap en de plastic soep in oceanen moeten mondiaal aangepakt worden. Gezien de enorme verdeeldheid in de wereld op alle vlakken is dat een schier onmogelijke taak.

En dan nog, zoals in de alinea Vijf voor Twaalf (hiervoor) is omschreven, hebben klimaatveranderingen een natuurlijke oorsprong en kan de mens daar weinig invloed op uit oefenen: in positieve noch negatieve zin. Oplossingen zouden in de richting moeten gaan van aanpassingen aan mogelijke klimaatveranderingen (zoals Nederland al eeuwen doet met het beteugelen van hoogwater door bijvoorbeeld stormvloedkeringen) en niet het beïnvloeden van klimaatveranderingen om rampen te voorkomen (het zgn. voorzorgsprincipe). Dat is hetzelfde als elke dag een aspirientje nemen omdat je denkt dat je wel eens hoofdpijn zou kunnen krijgen.

Onze wens voor u en onszelf: helder en feitelijk blijven denken en dit gebruiken voor de ontwikkeling van betere energiebronnen. Stop al die miljarden in subsidies niet in windenergie, want het levert niets op behalve een toename van kolencentrales voor back-up. Stop het niet in voor veel burgers onbetaalbare warmtepompen want dan zit je zeker in de kou. Stop het ook niet in niets oplossende stekkerauto’s, waar uitsluitend vermogende burgers van profiteren. Investeer in plaats daarvan bijvoorbeeld de ontwikkeling van veilige kweekreactoren, thoriumcentrales en kernfusie, want deze vormen kunnen volstaan om aan de groeiende vraag naar energie te voldoen.

Tot slot werd de waanzin van groene stroom humoristisch aan de kaak gesteld in Zondag met Lubach (vanaf 14.55), waaruit blijkt dat dit besef ook in bredere kringen begint door te dringen.

© André van den Berg & dr. Brigitte Bloem.

Op persoonlijke titel.

Bij gebruik van (delen van) deze tekst gaarne bronvermelding.

Deze tekst is o.a. gebaseerd op de websites van Climategate.nl, De Groene Rekenkamer, Ockhams Scheermes, alsmede de hierna vermelde boeken en de websites van dr. Fred Udo en dr. Kees le Pair:

Gerrit J. van der Lingen (2016). The Fable of a stable climate.

Salomon Kroonenberg (2012 / 2017). De menselijke maat & Spiegelzee.

Arthur Rörsch (2016). Science Friction.

Pieter Lukkes (2012). Klimaatbeleid in Eurocrisistijd.

Bas Haring (2011). Plastic Panda’s.

C. le Pair. (2011/(2017)). De toekomst achter ons & De tweede apocalyps.

Michael Crighton (2005). Staat van angst.

Huub van Heel (2005). Nader bezien.

Hans Labohm, Simon Roozendaal & Dick Thoenes (2004). Man-Made Global Warming: Unravelling a Dogma.

Van Zanden & Verstegen (1993). Groene geschiedenis van Nederland.

Wybren Verstegen (1999). De vervuiling van het milieudebat.

Karel Beckman (1992). Het broeikaseffect bestaat niet.

Nigel Calder (1997). De Grillige Zon.

The great global warming swindle (full movie).

 

Bekende auteurs.

Dr. Kees le Pair: oud-lid Algemene Energieraad en voormalig directeur technologiestichting STW.

Dr. Fred Udo: gepromoveerd in de kernfysica aan de Universiteit van Amsterdam. Als senior onderzoeker heeft hij gewerkt aan grote experimenten opgesteld bij de versnellers van CERN in Geneve. Verder is hij buitengewoon hoogleraar experimentele elementaire deeltjes fysica aan de Vrije Universiteit van Brussel. Na zijn pensionering heeft hij gewerkt aan kritische analyses van windenergie.

Leffert Oldenkamp: bosbouwkundige weet in zijn columns bij De Gelderlander haarfijn uit te leggen waarom “duurzame houtkachels’’ helemaal niet duurzaam zijn en biobrandstof geen wondermiddel is).

Prof. dr. Kees de Lange: was lid van de Eerste Kamer van 2011 tot 2015, namens de Onafhankelijke Senaatsfractie (OSF) en later als onafhankelijk lid. Hij studeerde wiskunde, natuurkunde en sterrenkunde aan de Universiteit van Amsterdam en was hoogleraar moleculaire spectroscopie.

Gert–Jaap van Ulzen: HEAO Bedrijfseconomie en later energie economie. Ondernemer duurzame energie innovaties met als motto ‘het is pas groen, wanneer het onder de streep’ ook groen is. O.a. actief als bestuurslid van ‘De groene Rekenkamer’. Zijn interesse in klimaat en energie werd gewekt nadat Duitsland om politieke redenen besloot tot de zogenaamde ‘AtomAusstieg’.

Hugo Matthijssen: onderzoeksjournalist, opgeleid in werktuigbouwkunde, scheepsvoortstuwingsinstallaties en munitietechniek. Daarnaast is hij werkzaam geweest als arbeidskundige en arbeidsanalist. Voorts is hij actief geweest in de luchtvaart. Hij heeft les gegeven aan piloten in de vakken meteo en menselijke eigenschappen. De laatste jaren is hij actief geweest als publicist, met als aandachtsgebieden energie, maatschappij, klimaatwetenschap en vieze elektrische auto’s.

Voor meer informatie mail naar avdb900@outlook.com.

Voor een pdf zie hier:

Pamflet Hypocrisie en symboolpolitiek.