Symposium “Ontkomt Nederland nog aan een Europese transferunie?”

Bij uitzondering op deze klimaatsite weer eens een uitstapje naar het Europese project. Klimaat, energie en de Europese ontwikkelingen zijn nu eenmaal niet los te zien van elkaar. En het Europese Federale Project nadert zijn voltooiing. Of juist zijn Waterloo? Alles hangt af van Mark Rutte.

Op donderdag aanstaande 24 mei vindt in Nieuwspoort een belangrijk symposium plaats, waarin de noodklok geluid wordt over de voorgenomen hervormingen van de EU en de euro muntunie zoals voorgesteld door de Franse president Emmanuel Macron.
Met o.a. Derk Jan Eppink, Pieter Omtzigt en Thierry Baudet.

Mis het niet en meldt u direct aan via de convocatie, het aantal plaatsen is zeer beperkt!
In de convocatie vindt u een korte toelichting, hieronder volgt een lange.

 

Europa in permanente crisis
Het is al heel lang crisis in Europa: de werkloosheid in de zuidelijke landen is al jaren extreem hoog, vooral onder de jongeren, en de economische groei blijft hier ver achter bij de rest van de wereld. Het draagvlak voor een verenigd Europa en de euro-muntunie smelt als sneeuw voor de zon. Iedereen voelt wel dat het zo niet langer kan, en Macron heeft het initiatief genomen om de EU drastisch te hervormen.

De kern van het probleem is de overhaast ingevoerde euro muntunie, met als hoofddoel het afdwingen van een centraal bestuurde Federale Staat van Europa. Met bijbehorende door Brussel opgelegde begrotingsdiscipline voor de lidstaten, en een permanente transferunie van de noordelijke naar de zuidelijke landen. Maar de landen verschillen onderling veel te veel om één munt te kunnen hebben, waardoor de Europese economie steeds verder in de problemen komt. In Brussel dicht men in paniek het ene gat met het andere, waarbij een enorme wissel op de toekomst getrokken wordt door het creëren van een gigantische berg schuld. En zonder dat dit een oplossing biedt: het houdt het zinkende Europese schip alleen iets langer drijvend.

Maar de crisis wordt naast economisch ook politiek steeds groter: de Brexit is een enorme aderlating voor “de Europese eenwording”, en met de recente ontwikkelingen in Italië hangen er nog donkerder wolken boven Brussel. De EU en de euro verliezen steeds meer draagvlak en de EU-kritische partijen winnen sterk terrein in alle landen. De Midden-Europese landen verkeren zelfs in een permanente staat van muiterij: het opgelegde EU beleid wordt volledig genegeerd op gebied van de euro (die willen de meeste niet), immigratie (die willen ze geen van alle) en klimaat (ook daaraan doen ze niet mee).
Er is dus grote behoefte aan een hervorming van de EU, namelijk weg van de federale ambities van Brussel, en richting een economische unie van soevereine staten. Op deze gedachte is de sterke opkomst van de eurocritische partijen gebaseerd.

Maar Macron’s plannen houden juist een vlucht vooruit in richting de United States of Europe.
Het kon dus wel eens de laatste kans zijn van de Brusselse elite om deze federale Europese staat door te drukken.

Het Brusselse Dilemma
De euromuntunie werkt dus niet, gezien de achterblijvende economische groei. Volgens de Brusselse elite is de economische malaise in de eurozone alleen op te lossen door een snelle vlucht vooruit naar een federale staat.
Critici stellen juist dat teruggaan naar meer monetaire flexibiliteit tussen de landen de enige oplossing is die echt soelaas biedt, waarbij de euro in zijn huidige vorm sneuvelt. Trouwe climategate.nl lezers weten overigens dat hier een goede oplossing voor bestaat die de euro behoudt.
In ieder geval geldt: doormodderen ergens tussen een federale staat en een samenwerking tussen soevereine staten zoals we nu doen leidt tot steeds verder toenemende economische problemen in zowel de zwakkere als de sterkere landen. Dat leg ik allemaal uit in dit historische blog.

Brussel twijfelt geen moment: op naar de Verenigde Staten van Europa, uiteraard bestuurd door henzelf: de Brusselse technocraten! Desnoods onder druk van de onvermijdelijke ernstige nieuwe euro-crisis.
Maar Brussel weet ook dat er voor deze oplossing totaal geen draagvlak is: de paar noordelijke landen met een sterke economie willen niet leeglopen op een transferunie, en de zuidelijke willen geen rigide begrotingscontrole door Brussel (die in ruil voor elke vorm van transferunie door het noorden geëist zal worden). En de oostelijke landen willen sowieso hun soevereiniteit niet kwijt: die hebben ze nog maar net terug. Ze willen Moskou niet inruilen voor Brussel.

Een Federaal Europa zal dus iedereen door de strot geperst moeten worden, er zit niets anders op. En dat is dus de heilige taak die de huidige Brusselse elite met de moed der wanhoop ter hand genomen heeft, onder leiding van Macron, en die in juni een finale sprong vooruit moet gaan maken.

De Europese aanpak
Voor een dergelijke door-de-strot-pers opgave bestaat een beproefde Europese techniek: het federale project wordt in kleine stukjes gehakt en zo aan de buitenwereld gevoerd. Elk stapje wordt gebagatelliseerd en aangekleed met fraai proza om de grote voordelen ervan aan te prijzen. En als alle stapjes zijn doorgevoerd, heb je de facto de vurig verlangde federale staat, en kun je niet meer terug.

Zo gaat het ook al jaren met de uitbreidingen, met de volgende begeleidende smoezen: de verdragen zijn zeker niet bedoeld als toetredingsverdrag; er is nog lang niet iets beslist, het duurt nog jaren voor een beslissing valt; de landen voldoen nog lang niet aan de toelatingscriteria, wees gerust; dit stapje verandert eigenlijk niets aan de al bestaande situatie; dit volgende stapje volgt uit het vorige en moeten we nu eenmaal nemen volgens de afspraken; etc, etc. etc.
Tot na een aantal jaren de kandidaat voldoet aan de eisen (alleen op papier uiteraard) en dus aanspraak mag maken op lidmaatschap, waardoor het te laat is om toetreding nog te weigeren, en de toetreding een feit is en niet meer teruggedraaid kan worden.
Tussentijdse protesten en het mislukken van een stapje onderweg worden onder het tapijt geveegd, en onder een andere naam wordt hetzelfde stapje alsnog op een andere manier doorgezet. Maar nooit zal een stap terug gezet worden, dat is een heilige wet in Brussel.

Zo is er op financieel gebied al een bankenunie, zijn onze pensioenen al geëuropiseerd, is er door Draghi een “Europese staatsschuld” opgebouwd van 2,5 biljoen euro waar we samen verantwoordelijk voor zijn. Ons aandeel hierin zou naar bevolkingsgrootte 3,5% zou zijn (€20.000 per modaal gezin) maar als het erop aan komt moet deze schuld uiteraard betaald worden door de rijkere landen, dus is ons aandeel de facto veel groter.
Ook staan we als NL al voor €130 miljard (€30.000 per modaal gezin) garant voor zo goed als zeker oninbare schulden van Zuid-Europese landen.
Samen komen deze nu nog onzichtbare bedragen op bijna €220 miljard uit, wat onze staatsschuld van €480 miljard verhoogt tot €700  miljard, na 10 jaar eurocrisis. Een toename van bijna 50% onder onze liberale Mark “verlaging van de staatsschuld” Rutte….

Over het beleid van Draghi dat ons 80 miljard kost (zo niet veel meer, als rijk land) hadden we niets te vertellen: Onze Klaas Knot en Noud Welling hebben duidelijk gezegd dat ze tegen voortzetting van Draghi’s beleid waren, maar blijkbaar gaat Nederland daar al niet meer over. In de politieke EU geldt namelijk: meeste stemmen gelden. Dus schrijven de vele ontvangende landen gewoon voor wat de paar donerende landen moeten ophoesten. In een economische Europese unie zouden de donerende staten bepalen wie er wat krijgt. Dat klinkt een stuk logischer, toch?

De laatste stap
In juni komen de voorstellen van Macron aan bod in de EU top. Daarbij worden de economieën van de lidstaten de facto onder een Brussels regime geplaatst, met een Europese minister van financiën; wordt de EU begroting flink verhoogd; en komt er liefst ook zoveel mogelijk directe belastingheffing door Brussel zelf.
Met als resultante het ontstaan van een permanente transferunie, waarbij de (vele) zuidelijke en oostelijke staten door de (paar) noordelijke overeind gehouden moeten worden.

Macron denkt uiteraard alleen aan het belang van zijn eigen land (iets wat onze bestuurders ook eens zouden moeten proberen….). En de verzwakte Merkel met haar verdeelde regering kan daar geen goede tegenkracht tegen vormen. Ze kan sowieso nooit iets doen dat de Europese eenwording bemoeilijkt: Duitslands naziverleden is een morele dwangbuis waar nog geen enkele naoorlogse kanselier aan is ontsnapt. Macron krijgt dus gewoon zijn zin, als er niemand anders aan de noodrem trekt.

Maar Rutte ging toch aan de rem hangen zegt hij?

Uiteraard, voor de Nederlandse media. Dan is Rutte oh zo kritisch over de EU. Maar in Brussel heeft hij altijd braaf meegestemd met de federalistische koers van zijn liberale voorman, de Belg Verhofstadt, en met Merkel. Aan de vooravond van zijn overstap naar Brussel verandert dat niet opeens. Aan zijn formulering merk je nu al dat zijn kritische houding vooral gezien moet worden als een inspanningsverplichting, waarbij hij waarschijnlijk nu al aan het bedenken is hoe hij in juni gaat uitleggen waarom het echt niet haalbaar was om als Nederland dwars te blijven liggen.

Van de kleine landen die Rutte bezocht heeft moet hij het niet hebben: net als Italië willen die graag aan de subsidiekraan blijven liggen. Ze gebruiken hun eurokritische houding om die geldstroom gaande te houden en toch hun soevereiniteit te behouden. Maar ze zullen dus zeker niet de kant kiezen van de donerende landen.

Mark, onze grote held
Er is eigenlijk maar één kans op een heldhaftig optreden van onze Mark in juni: als Merkel hem daar in een geheim telefoontje om vraagt!
Wat helemaal niet zo denkbeeldig is: Duitsland kan “om historische redenen” (zoals Merkel privé het Duitse naziverleden benoemt) het Europese project nooit opblazen, en Merkel zit in een coalitie met de socialisten die helemaal idolaat zijn van een federaal Europa. Maar de wensen van Macron gaan Merkel en het rechtse deel van haar partij echt veel te ver.

Nederland kan als topdonateur en zonder oorlogsverleden wél op zijn strepen gaan staan en Macron stoppen: er is een unanieme beslissing nodig.
Uiteraard wordt Rutte in ruil voor deze “heldendaad” een mooie toekomst toegezegd door zijn BFF Angela. Wellicht niet in Brussel (daar heeft hij het dan voorlopig goed verpest), maar bijvoorbeeld bij een van de vele vooraanstaande internationale organisaties in New York. Mark zou daar geen enkel bezwaar tegen hebben, vermoed ik!

“Nie wieder Krieg” – Nooit meer oorlog
In Brussel haalt men uiteraard opgelucht adem als Macron’s plannen er wél doorgesleept zouden worden: niets staat de federale Europese heilstaat dan nog in de weg. Een eeuwige zoete vrede en bloeiende economie zal daarna vast alle kritiek doen verstommen.

Helaas is dat een gevaarlijke illusie, een muntunie vereist meer dan een centraal bestuur en begrotingsdiscipline alleen: de deelnemende economieën moeten ook convergeren. En dat zit er niet in: Je maakt van Grieken en Spanjaarden nu eenmaal in geen honderd jaar Duitsers of Nederlanders. Onze productiviteit stijgt elk jaar sterker dan die in de zuidelijke landen, en dat geeft ook een versterkende voorsprong: hier is alles inmiddels goed geregeld, staan de modernste installaties, zijn de best geleide mensen en veruit de beste industriële infrastructuur (ja daar mag je Schiphol als super-asset zeker bij rekenen). Het is voor ons dus gemakkelijker om de productiviteit verder te verhogen.

Vanuit Brussel zal dus extreme druk op de zuidelijke landen worden uitgeoefend om verder de broekriem aan te trekken, de lonen steeds verder te verlagen en de staatsuitgaven verder terug te draaien, de zg. interne devaluatie. Een desastreus beleid voor de micro-economie in die landen, waarmee de basis wegvalt voor een opbloei van de economie.

Zo wordt de transferunie voor zowel de gevende als de ontvangende landen een permanente nachtmerrie.
Van het “nie wieder Krieg” blijft dan niets meer over: Noord en Zuid zullen keihard tegenover elkaar komen te staan, zoals in de tijd van de eerste Griekse crisis, met kans op een opleving van al 70 jaar niet meer voorkomende vijandigheid en oplaaiende conflicten tussen verschillende nationaliteiten. Terwijl we zonder het Europese project beslist met plezier verder naar elkaar toegegroeid waren, zij het met behoud van de eigen cultuur, begrotingstekorten, pensioenleeftijd en geregelde devaluaties!

De euro is geen bron van vrede gebleken maar een gevaarlijke splijtzwam. 
En ja, bij behoud van onze soevereiniteit zouden we in het Noorden rijker blijven dan de mediterrane landen. Maar dan hadden de zuidelijken (in ieder geval in hun eigen beleving) wel een aanzienlijk prettiger leven dan hen nu door het Noorden opgelegd wordt.

Lees ook dit blog over het kernprobleem van de euro-muntunie.

Bezoek het symposium van donderdag en wordt een insider in deze thematiek!

Programma  van het sympoosium:

19.45u    Zaal open, entree voldoen

20.00u – 21.15u Presentaties:

Derk Jan Eppink (Fellow London Policy Center; vmlg lid Europees Parlement)
“Van Muntunie naar Transferunie”
Marcus Kerber (Technische Universiteit Berlijn)
“The European Transfer Union,
from German, French and European perspective” (spoken in English)
Adriaan Schout (Clingendael)
“Waar staat Nederland?”

21.15 – 21.45  Koffiepauze

21.45 – 22.45 Panel Tweedekamer leden
Panelleden (onder het gebruikelijke voorbehoud):

Pieter Omtzigt           (CDA)
Renske Leijten           (SP)
Thierry Baudet          (FvD)
Joost Sneller              (D66)
Roelof Bisschop         (SGP)
Moderator: Derk Jan Eppink