Gaat het klimaatdebat nu toch eindelijk kantelen?

 

Trouwe lezers weten dat Climategate.nl nu al bijna tien jaar bezig is met de bestrijding van de klimaathysterie, die zowel de politiek, wetenschap, bedrijfsleven, media, bevolking als zelfs de kerken in haar greep houdt.

Wij hebben in die periode voortdurend gewezen op het feit dat er talloze waarnemingen en peer-reviewed studies zijn, die in strijd zijn met de AGW-hypothese (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’). Onze positie is dat het hier niet om een theorie gaat (zoals sommige van onze reguliere respondenten niet ophouden te betogen), maar een hypothese – een hypothese die bovendien dient te worden verworpen, omdat deze in strijd is met waarnemingen.

En zoals de grote Amerikaanse natuurkundige Feynman eens zei:

It doesn’t matter how beautiful your theory is, it doesn’t matter how smart you are. If it doesn’t agree with experiment, it’s wrong.

Hebben wij veel succes gehad in al die jaren met onze boodschap? Naar onze mening niet voldoende! Onze rationele argumenten hebben niet voldoende tegenwicht kunnen bieden aan de constante hersenspoeling en vaak emotionele argumenten van de milieubeweging, waaraan de Nederlandse burger gedurende tientallen jaren is blootgesteld.

De laatste dagen is daar nu verandering in gekomen. Niet vanwege wetenschappelijke argumenten, maar omdat nu met het klimaat’akkoord’ van de klimaattafels duidelijk is geworden welke astronomische bedragen het voorgestelde klimaatbeleid de Nederlandse burger zal gaan kosten en wat voor klein en onaantoonbaar effect dit zal hebben op die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die overigens maar steeds niet wil komen).

Kortom de belasting voor de portemonnee van de burger blijkt een krachtiger argument dan onze jarenlange inhoudelijke kritiek op de AGW-hypothese. Daarbij komt dat nu ook duidelijk is geworden dat het vooral de lagere inkomensgroepen zijn die zullen moeten bloeden voor het klimaatbeleid, terwijl de hogere inkomensgroepen van royale subsidies kunnen profiteren. Dit is een aspect dat de politieke partijen in ons land, die naar eigen zeggen het meest begaan zijn met de positie van die groepen, maar tegelijkertijd een pro-actief klimaatbeleid voorstaan, altijd handig hebben weten te verzwijgen. Het onthouden van cruciale informatie wordt in de volksmond ook wel kiezersbedrog genoemd.

En dan is er natuurlijk het argument dat vooral de burger moet betalen, terwijl het bedrijfsleven grotendeels buiten schot blijft. Dit is een onzinnig argument. Want indien het bedrijfsleven meer zou worden belast, komt zulks toch uiteindelijk in de vorm van hogere prijzen weer bij de burger terecht. Tenzij de industrie natuurlijk wegtrekt uit ons land, hetgeen niet denkbeeldig is.

De meeste reguliere media – de NOS/NPO voorop – hebben gedurende vele tientallen jaren bijna dagelijks de klimaatangst aangewakkerd. Allerlei ongunstige weersfenomen werden ‘geframed’ als zijnde onderdeel van die verschrikkelijke door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

Elsevier (vooral Simon Rozendaal en Syp Wynia) heeft daarvan in het klimaatdebat sinds jaar en dag afstand genomen en op nuchtere, niet-alarmistische wijze daarover bericht. De laatste tijd heeft de Telegraaf zich aan de zijde van Elsevier geschaard en heeft – eindelijk – ruim baan gegeven aan klimaatkritische geluiden. Het laatste voorbeeld daarvan betrof een interview van Wierd Duk met wetenschapsjournalist Marcel Crok. Onder de titel: ‘Politici bevangen door collectieve gekte.’

Ik pik er een aantal elementen uit.

Zelden riep een thema zulke heftige emoties op als het klimaatakkoord. Veel burgers maken zich zorgen over de radicale klimaatplannen van het kabinet. Niet alleen over de hoge kosten, velen vertrouwen de onderliggende analyse niet.

Wat het betekent om tegen de heersende opinies over de opwarming van de aarde in te gaan, daar weet Marcel Crok (47) alles van. De wetenschapsjournalist, van wiens hand onder meer het boek ’De staat van het klimaat’ (2010) verscheen, behoort tot het kleine, internationale gezelschap van dissidenten dat vraagtekens zet bij het huidige klimaatalarmisme.

Volgens Crok, een chemicus die zich vastbeet in de materie, is moeilijk vast te stellen hoeveel invloed de mens precies heeft op opwarming van de aarde. De opstellers van het klimaatakkoord gaan ervan uit dat die opwarming volledig is toe te schrijven aan de toename van de concentratie CO2. Dat de hoeveelheid CO2 toeneemt, mede door menselijk handelen, betwist Crok niet. Maar de modellen op basis waarvan toekomstige temperatuurstijgingen worden voorspeld, vindt hij onbetrouwbaar.

„Ze zijn overgevoelig en geven een snellere opwarming aan dan de werkelijkheid laat zien.”

Dit kritische geluid is in de wereld van de klimaatexperts – waar 97% consensus zou bestaan – niet welkom.

„Ik heb letterlijk tien jaar nauwelijks iets verdiend”,

zegt Crok in een koffiehuis in Amsterdam.

„Kijk naar m’n jas, helemaal versleten. Ik was supernaïef. Ik dacht: ik verdiep me hier grondig in want als je van een onderwerp veel afweet, word je wel gewaardeerd. Maar vanaf m’n allereerste artikel ben ik onterecht neergezet als een ’klimaatontkenner’. En dan ben je een paria. Je loopt tegen gevestigde belangen aan.”

Oud-hoogleraar Kees de Lange (75), een natuurkundige die zich evenals Crok kritisch mengt in het klimaatdebat, trekt zich van die ’klimaatmaffia’ niets aan.

„Maar ik kan het me permitteren want ik ben al met pensioen. We hebben een clubje van hoogleraren die hierover met elkaar praten. Dat zijn niet de minsten. Onze opvattingen staan haaks op de sprookjes uit het klimaatakkoord.”

Het debat lijkt te kantelen nu de ’klimaathysterie’ door het kabinet wordt omgezet in beleid en veel burgers zich afvragen: worden wij wel juist voorgelicht? Marcel Crok rekende voor: de plannen uit het klimaatakkoord gaan honderden miljarden euro’s kosten en het uiteindelijke effect ervan is minimaal: de opwarming zal in 2100 0,0003 graden minder zijn. „Onmeetbaar.” Met dit verhaal vond hij gehoor bij het Forum voor Democratie, dat hij inmiddels adviseert.

Samen met nog één dissident werden Crok en De Lange – naast een aantal alarmisten – uitgenodigd om in de Tweede Kamer te spreken. Zij constateren dat politici in Den Haag, opgejaagd door klimaatactivisten, zijn bevangen door ’collectieve gekte’. De Lange:

„Ze hebben een schrijnend gebrek aan kennis van zaken.”

Crok:

„De klimaatalarmisten hebben belachelijk ambitieuze doelstellingen afgedwongen, die daadwerkelijk moeten worden gehaald. Nu beginnen burgers de pijn te voelen en komen in verzet.”

Dit laatste lijkt inderdaad het geval. Lezers reageren massaal op een oproep om te laten weten wat zij van het klimaatakkoord vinden. Teneur: waarom koestert een klein land als Nederland de ambitie om mondiaal trendsetter te worden op het gebied van opwarmingsbestrijding? Helemaal als dit gepaard gaat met gigantische kosten voor de Nederlanders, terwijl de industrie wordt ontzien en landen als China en India gewoon doorgaan met vervuilen?

„Hoeveel zijn de mensen bereid om voor dit project te betalen?”, zegt Crok. „Dát is de sleutelvraag. Het kabinet zegt dat het allemaal ’haalbaar en betaalbaar’ moet zijn. Maar hoeveel is dat dan? De energierekening gaat nu al 300 euro per jaar omhoog terwijl meer dan de helft van de mensen niet bereid is om meer dan 100 euro extra te betalen voor het klimaat.”

Lees verder hier.

Maar daar blijft het niet bij. Onlangs gunde ook fanatiek klimaatevangelist Trouw, dat het laatste decennium een van de meest bevlogen spreekbuizen was van de klimaathysterie, ruimte aan een kritisch geluid. Deze keer in de vorm van een column van Sylvain Ephimenco onder de titel: ‘Met de voorgenomen CO2-reductie van Nederland wordt een afkoeling bereikt van 0,0003 graden.’

Ik pik er een aantal elementen uit.

Wie is er tegen een schoon milieu en vóór fossiele energie? Wie stemt tegen duurzaamheid en zonnepanelen? Wie wil niet dat zijn achterkleinkinderen over een eeuw in een wereld leven waar je normaal kunt ademen?

Weinig mensen, dunkt me. Maar er is wel een verschil tussen het voorgenomen dictaat van het Klimaatakkoord en een democratie die zichzelf enigszins respecteert. Met de kerstdagen heb ik de tijd genomen om de bijdragen van heel wat knappe koppen te lezen over het bereikte akkoord. De stemming was ronduit negatief, zo niet alarmerend.

Als de maatregelen uit het concept worden uitgevoerd, zal dit volgens de een ‘het meest maniakale maakbaarheidsprogramma dat de Nederlandse politiek sinds Willem Drees heeft voortgebracht’ zijn (historicus René Cuperus in de Volkskrant) en volgens een ander ‘de grootste verbouwing sinds de Deltawerken’. ….

Niet dat ik geloof dat er over 11 jaar daadwerkelijk geen benzineauto’s meer verkocht zullen worden in Nederland of dat iedereen in duur geïsoleerde huizen van het gas af zal zijn. Maar de glazenwasser, de buschauffeur, de nachtzuster of de kleuterleidster hebben wel het recht om hun stem te laten horen. Ze verdienen meestal tussen de 20 en 35 duizend euro bruto per jaar en vinden dat een ecopaus als Ed Nijpels die in nevenfuncties grossiert en zijn woonboerderij voor 2,4 miljoen euro te koop zette, weinig tot niets van die energietransitie zal voelen en zij wel. Dit Klimaatakkoord oogt als de gratuite provocatie van gearriveerde Groene Khmers die niets van de gelehesjes-revolutie bij de buren willen leren. ….

Kennelijk leest de premier geen kranten. Met zo’n (politiek) halfdode partner kom je straks niet verder dat de klimaatrouwkamer. Toch is die onbeantwoorde vraag van levensbelang. Ik wil mij als dociele burger best laten geselen, maar dan wel voor een fantastisch resultaat. Dat zal er niet zijn. Nederland is naast de bovengenoemde monstervervuilers voor niet meer dan 0,35 procent van de mondiale uitstoot verantwoordelijk. Met de voorgenomen CO2-reductie van 49 procent uit het akkoord wordt een afkoeling bereikt van 0,0003 graden. Ik herhaal: 0,0003 graden! Nee, beter nog: ik zet dit in de kop.

Lees verder hier.

Maken deze zwaluwen zomer? De toekomst zal het leren. Het zijn in ieder geval hoopvolle tekenen dat de klimaathysterie in dit land over haar hoogtepunt heen is.

Naschrift

Ook Afshin Ellian heeft in Elsevier een soortgelijke column geschreven. Ook zeer de moeite waard!

Zie hier (achter betaalmuur).