Klimaatwetenschap gekaapt

Een gastbijdrage van Eric Blondeel (België).

Bron: Pjotr’s Dwarsliggers.

We weten over het klimaat eigenlijk weinig, en vast veel minder dan de postmoderne mens gelooft. Maar één ding is wel heel zeker: het klimaat was altijd doorlopend in beweging, is dat vandaag ook nog en er is geen enkele reden om aan te nemen dat het ooit anders zal worden.

Wie kan mij uitleggen waarom  studenten op school wél recht hebben op informatie over de menselijke oorzaak van de opwarming van de aarde maar géén recht hebben op informatie over de opwarming door natuurlijke fenomenen (zoals de zonnewerking, de invloed van waterdamp, oceaanstromingen, …), terwijl ook iedereen hoort te weten dat een vermindering van de CO2-uitstoot daar niets kan aan veranderen?

Klimaatwetenschap gekaapt

Het verleden

In het verleden heeft de temperatuur op de aarde veel sterker gevarieerd dan we vandaag zien, en dat zonder enige menselijke invloed, dus door natuurlijke processen die we weliswaar gedeeltelijk maar verre van volledig begrijpen. Tussen de ijstijden en de warme periodes (Romeins tijdperk en Middeleeuwen) lag ongeveer 10°C verschil. De voorbije 20.000 jaar, dus na de laatste ijstijd, is de aarde fors opgewarmd, wat aan de volgende zeespiegelgrafiek – onrechtstreeks weliswaar – af te lezen is: 180 meter stijging!

De laatste 7.000 jaar is die opwarming sterk afgezwakt doorgegaan: zie grafiek hierboven.

De laatste 40 jaar warmt de aarde schommelend traag op aan een tempo van minder dan 1°C per eeuw.

De CO₂-hypothese: stand van zaken

Al sinds enige tijd beweren sommigen dat de CO₂-concentratie in de atmosfeer de voornaamste drijvende kracht achter de klimaatverandering is. Dat is weliswaar onjuist, maar ook niet helemaal uit de lucht gegrepen. Het is inderdaad waar dat zonder atmosfeer de temperatuur meer dan 30ºC lager zou liggen. Het ‘broeikaseffect’ bestaat dus wel degelijk en het is belangrijk. Daaruit afleiden dat CO₂ de voornaamste of zelfs de enige factor zou zijn die het klimaat stuurt, gaat echter veel te ver. Er zijn namelijk in de geologische geschiedenis periodes geweest met duidelijk hogere CO₂-concentraties en desondanks lagere temperaturen dan nu. Veel wijst erop dat de invloed van CO₂ – en broeikasgassen in het algemeen – op de temperatuur een soort verzadigingseffect toont en niet zoals veelal aangenomen – weliswaar logaritmisch – blijft stijgen. Vanaf een bepaalde concentratie maakt het blijkbaar niet meer veel uit.

Vandaag wordt veel aandacht besteed aan, en zelfs angst gezaaid voor, een mogelijke bijkomende menselijke (antropogene) opwarming door de productie van ‘antropogene broeikasgassen’. Het akkoord van Parijs (COP21) wil deze laatste invloed tot een temperatuurstijging van 1,5°C beperken. Daar zijn enkele ernstige problemen mee. Om te beginnen is de ‘antropogene’ bijdrage bovenop de sowieso optredende natuurlijke opwarming niet direct onafhankelijk meetbaar. Ze wordt berekend met behulp van het IPCC -klimaatmodel. Voor iedereen die ooit met de constructie van mathematische modellen te maken had gaan bij de term ‘klimaatmodel’ alle alarmbellen af.

Het klimaat is een ontzettend complex gegeven, waarvan we vandaag de vele samenhangen vast niet kwantitatief en zelfs niet volledig kwalitatief begrijpen. Desondanks kunnen modellen bij de studie van dergelijke systemen nuttig zijn om een beter gevoel voor het relatief belang van samenhangen en parameters te ontwikkelen.

Als prognostische instrumenten zijn dergelijke modellen echter volledig ongeschikt. Om voorspellingen toe te laten moet een model verifieerbaar volledig en exact zijn. In een vroeger artikel hebben we op de mogelijkheden en grenzen van modellen gewezen. In dit speciaal geval komt daar nog bij dat de modellen, die ondertussen ongeveer twintig jaar oud zijn, bewijsbaar fout zijn en consistent te hoge temperaturen voorspellen. Immers de temperaturen die ze toen voor de toekomst voorspelden, zouden we nu moeten kunnen meten, want de toenmalige toekomst is nu! Maar de door die modellen voorspelde temperaturen kloppen helemaal niet met de gemeten waarden, zoals we vandaag empirisch kunnen vaststellen. In dit verband verwijzen we naar de grafiek van professor John Christy, die we in vorige artikels ook al aanhaalden.

Gedurende de laatste twintig jaar is meer kennis ter beschikking gekomen. Die is nog altijd ver van voldoende om gegarandeerd betrouwbare prognostische modellen te kunnen bouwen, maar volstaat wel om de meest voor de hand liggende foutenbronnen te elimineren. De modellen werden echter niet aangepast. Dat is niet enkel onbegrijpelijk maar, in het licht van de extreem dure klimaattransitie die op geen betere basis dan die modellen in overweging genomen wordt, ook hoogst onverantwoordelijk. Deze handelwijze is enkel begrijpelijk indien het inderdaad de bedoeling is ongegronde paniek te veroorzaken.

Manipulatie van de publieke opinie

Er wordt onder de bevolking een tweevoudige verwarring onderhouden. Enerzijds zijn er de voorspellingen die stoelen op een klimaatmodel van bedenkelijke kwaliteit (hierna zal aangetoond worden dat in dit model het verband tussen CO₂-concentratie en temperatuurstijging fout wordt ingeschat, en dat de antropogene bijdrage met minstens een factor 10 overschat is). Anderzijds laat men uitschijnen (ook scientists4cimate maakt met punt 2 deze fout) dat de 1,5°C waarover we het altijd hebben, het verschil is tussen de huidige gemeten temperatuur en de referentietemperatuur die in het akkoord van Parijs dubieus geformuleerd is als ’t.o.v. de pre-industriële periode’, wat absoluut fout is, want men neemt daardoor aan dat de huidige natuurlijke opwarming van de aarde veroorzaakt is door de CO2. Voeg daar nog bij het door elkaar gebruiken van temperatuur (een parameter van het weer) en klimaat en de burger is compleet het noorden kwijt.

Een andere (ongewilde?) manipulatie is het achterhouden van resultaten, zo was er hoge interesse voor de bosbranden in California zogezegd wegens de ‘catastrofale’ opwarming van de aarde, nu blijkt een oorzaak het elektriciteitsnet te zijn wat de voorstanders van groene energie niet graag horen. Dus wordt het gewoon niet vermeld.

‘Experten’ hanteren foutieve gegevens

‘De Afspraak’ van 23 januari [Belgisch TV-programma] was deels gewijd aan ‘iedereen klimaatexpert’ met tussenkomsten van Maarten Boudry (filosoof) en Tine Hens (journaliste ‘MO’ magazine). Beiden vertolkten de IPCC standpunten van rond de jaren 2000 terwijl de nieuwe verworven, ook door het IPCC gepubliceerde, wetenschappelijke resultaten niet ingebracht of genegeerd werden. Beiden boden ook geen zicht op de aankomende maatschappelijke risico’s die hun standpunten uitlokken.

Ook bij de media loopt het aanpassen van de gebruikte feitenbasis aan de nieuwste kennisstand ernstig fout. Zo is er de stelling dat vlees eten veel schadelijker is voor het milieu dan transport en dit als gevolg van een FAO-publicatie waarbij knollen (levensduur cyclus analyse) met citroenen (netto uitstoot) vergeleken werden. Het FAO gaf in 2006 18% en nu 14,5% als aandeel van de vleesconsumptie in broeikasgasproductie. Dat bedrag is zo hoog omdat ontbossing (te) zwaar doorweegt en transport zwaar onderschat is. Het IPCC geeft 5%, EPA 3,9%, de BBC 3% en een publicatie in PNAS geeft aan dat bij een totale ban op vlees in de VS de uitstoot met 2,5% daalt. De echte uitstoot van vleesproductie ligt waarschijnlijk tussen 3 à 5%, wat ongeveer overeenstemt met het vliegverkeer. Tot vandaag wordt echter die 18% (en soms zelfs 40%) nog steeds gebruikt, niet enkel door de media maar ook door (klimaat)wetenschappers, terwijl de werkelijkheid is dat vlees verminderen voor het milieu nauwelijks effect heeft (voor het lichaam wel: dat mist daardoor vitale voedingselementen) waarbij we ook moeten bedenken dat 70% van het landbouwareaal enkel bruikbaar is voor begrazing. Dit is doemdenken en plat bedrog.

Een ander voorbeeld van geknoei met cijfers is de foute lage CO2-uitstoot van zonnepanelen door (onbewust?) foutief gebruik van genormeerde waarden voor California, ook bij de VRT.

Wetenschap heeft totaal geen zin meer als de resultaten niet correct gebruikt worden. Wordt de bevolking met opzet misleid?

Einstein zegde dat duizenden positieve resultaten geen voldoende bewijs leveren maar dat één negatief resultaat de stelling onderuithaalt. Dit betekent dat een wetenschapper vooral oog moet hebben voor de mogelijkheid van ontkrachting en niet voor bevestiging van een idee. Een goede klimaatwetenschapper is per definitie een criticus. Wetenschap is gebaseerd op voortschrijdende inzichten en is dus nooit eindigend: The science is never settled.

Wetenschap gaat over inhoud, niet over geloof en consensus (dat laatste is geen criterium dat juistheid of nauwkeurigheid garandeert). Om beide redenen is het aanhalen van een consensus onder wetenschappers als bewijs van juistheid (zoals Boudry en Hens doen) en het afwijzen van een wetenschappelijk debat totaal onwetenschappelijk en maatschappelijk schadelijk.

De geprezen consensuswetenschap is pseudo-wetenschap en ze als echte wetenschap declareren is waardeloos en gevaarlijk. Hier wreekt zich nu het enorme schisma dat door de postmoderne filosofie tussen positieve- en menswetenschappen is ontstaan: voor menswetenschappen is consensus vandaag alles, voor natuurwetenschappen was consensus nooit van enige betekenis.

Van het voortschrijdend inzicht, dat Boudry en Hens in rekening hadden moeten brengen, willen we hier een aantal voorbeelden geven. Het feit dat noch Boudry, noch Hens de details van het wetenschappelijk onderzoek kent of begrijpt moet ons niet verbazen. De zekerheid waarmee ze hun stellingen debiteren doet dat des te meer.

Het ozongat als VN-succesverhaal aanhalen, zoals Boudry deed, is niet allen fout: het is een absolute farce. De werkelijkheid is dat het ozongat, ondanks het feit dat de mensheid de VN-richtlijnen braaf volgde, nog steeds niet kleiner geworden is. Integendeel: in een gezamenlijk 2018 rapport van W. Ball et al wordt door 22 wetenschappers uit 4 verschillende landen aangetoond dat de ozondaling, tegengesteld aan de beweringen, nog altijd uitbreidt richting evenaar, wat met het bestaande ozonmodel (weeral zo’n overschat model!) niet te verklaren is.

Dertig jaar ozonwetenschap, het akkoord van Montreal en gigantische kosten hebben niets opgeleverd. Dat er momenteel een ‘consensus’ bestaat die zegt dat het anders is, verandert aan de realiteit geen jota. Dit toont aan hoe gevaarlijk het is om wetenschap enkel op basis van modellen te willen bedrijven. Dat geldt ook, en a fortiori, voor het veel te simplistisch CO₂-klimaatmodel dat als prognostisch instrument volkomen waardeloos is en dan ook eclatant faalt.

De door Hens aangekondigde catastrofale antropogene opwarming bestaat enkel in berekeningen van het klimaatmodel. Maar tot op heden is de nieuwe kennis rond broeikasgassen, die de originele vertrekpunten van het klimaatmodel tegenspreekt, niet in de modellen ingevoerd. Dit is nalatigheid en wetenschappelijk misbruik.

Wetenschappelijke modellen simuleren tot een bepaalde nauwkeurigheid de werkelijkheid. Maar een voldoende precies model voor het klimaat overstijgt momenteel onze mogelijkheden nog torenhoog. Modellen worden in de wetenschap gebruikt om effecten te bestuderen en niet om voorspellingen te maken. Dat zeggen volgens een Duitse studie ook ca. 550 klimaatwetenschappers.

Essentieel voor een model is de toetsing, en die loopt hier totaal fout. De reactie daarop is mogelijk nog rampzaliger dan de fout zelf. De zware afwijkingen tussen de gemeten temperatuur en de voorspellingen door het model worden niet toegeschreven aan onvolkomenheden van het model, maar aan de aarde zelf (de ‘pauze’ of ‘hiatus’) die het koppig vertikt op te warmen zoals het model dicteert. Gekker kan het niet! De oplossing is nu zoals hoger aangegeven de natuurlijke opwarming vanaf 1800 tot nu als antropogene opwarming te bestempelen. Opnieuw is de oorzaak voor de verwarring dat de IPCC-resultaten nooit werden bijgewerkt of aangepast aan de nieuwste kennis. De media hebben het permanent geweer veranderen van schouder gewoon niet opgemerkt.

Zwakke Wetenschap

De ijskern boringen en andere metingen tonen aan dat de CO₂-concentratie altijd na-ijlt (+/- 800 jaar) op de temperatuur wat mogelijk wijst op een sterke demping (effect van de oceanen). Daardoor is duidelijk dat, als er tussen temperatuur en CO₂ niet enkel een correlatie bestaat maar ook een causaal verband (en dat is wel degelijk het geval: wet van Henry), de temperatuursverhoging de oorzaak moet zijn en de stijging van de CO₂-concentratie het gevolg.

Het IPCC CO₂-klimaatmodel is gebaseerd is op het omwisselen door Hansen van oorzaak en gevolg en het ontstaan van een circulaire redenering met een positieve terugkoppeling die totaal onbetrouwbare (te hoge) resultaten oplevert en een aarde die op hol kan slaan. Een dergelijk tipping point, waarvoor in apocalyptische termen wordt gewaarschuwd, is al vele malen overschreden: alarmisme is hier bewezen niet op zijn plaats. Het klimaatmodel is, voor wat de invloed factor CO₂ betreft, onbruikbaar met het gevolg dat de ganse klimaatpaniek op drijfzand is gebouwd.

Een analyse van de gepubliceerde CO₂-klimaatgevoeligheid (temperatuurstijging bij verdubbeling van CO₂) over de tijd toont aan dat de inschatting van die waarde, aanvankelijk door IPCC op 3 – 4,5°C geschat, over de laatste twintig jaar gedaald is tot ca een tiende van de waarde, eigen berekeningen geven een waarde tussen 0,09 tot 0,146 °C, belangrijk om weten is dat CO2 in saturatie is, dit betekent een dalende temperatuurinvloed met stijgend CO2.

Het in de voorbije jaren gemeten temperatuurverloop komt overeen met het IPCC 4-AR-rapport voor constant CO₂, (dus zero CO₂-gevoeligheid) met een opwarming van 0,1°C per decade, IPCC5-AR geeft 0,78°C over 110 jaar, JMA 0,65°C/100jaar, de satelliet-metingen van de aardtemperatuur vertonen een gemiddelde stijging van ca. 0,3 tot 0,4°C/40 jaar. Het besluit is dat de gemeten opwarming overeenstemt met de waarde uit het IPCC-model bij zero CO₂-klimaatgevoeligheid, wat betekent dat de werkelijke temperatuur van de aarde vrij CO₂ ongevoelig is.

Het zou verkeerd zijn hier nu aan te nemen dat die CO₂-gevoeligheid het enige is wat aan die klimaatmodellen niet klopt. Dat is hiermee geenszins aangetoond! Maar het gaat hier wel – waarschijnlijk – om de grootste fout omdat die gebruikt wordt als argument voor een zinloze en dure energietransitie.

Tot zover hebben we getoond dat de door de klimaatmodellen vooropgestelde invloed van de CO₂-concentratie door metingen wordt tegengesproken, wat in de fysica een finaal oordeel is. Maar er zijn ook een aantal theoretische aanzetten die in volledig andere richtingen leiden. Een andere benadering is gebaseerd op een gradiëntanalyse. Daarbij blijkt dat de oceanen hier een dominante rol spelen.

Een dimensionele analyse toont aan dat de werkelijke gasdruk van de atmosfeer en niet CO2 de bepalende factor is voor temperatuur aan het oppervlak van een planeet met atmosfeer.

Verhelderend is de lezing van prof. Kroonenberg over de klimaatevolutie met bijzondere aandacht voor zon en temperatuur evenals de potentiële nabije koeling. Prof. Valentina Zharkova voorspelt in haar video, op basis van de zonneactiviteit, een sterke potentiële afkoeling voor 2020 tot 2053 met mogelijks hongersnood in 2028-2035.

Professor Zharkova is een autoriteit in de wereld van de astrofysica. Ook de fysici van de befaamde Lomonosov universiteit in Moskou delen haar mening. Of dit zo zal gebeuren hangt in hoge mate af van de wolkenvorming: een complex mechanisme. Wolken hebben een invloed van 20 à 30 W/m². Slechts 1% meer of minder wolken is bepalend voor een opwarming of afkoeling van de aarde Er zijn veel publicaties over aankomende koeling. Dit is compleet het tegendeel van wat IPCC maar vooral UNFCCC ons voorhouden. Dus: The science is not settled.

Het Wetenschappelijk Klimaat zit wel degelijk in de Problemen

Er zijn hier een vijftal indicatoren aangeleverd die aantonen dat de door het IPCC gehanteerde klimaatgevoeligheid een orde te groot is. In de normale (vroegere) wetenschappelijke wereld zouden deze het voorwerp uitmaken van een tegenanalyse bij niet-akkoord, gevolgd door een correctie indien nodig. In de klimaatwetenschap ontbreekt dit en wat je vindt is onwetenschappelijk, zoals: ‘97% van de wetenschappers is akkoord’, of ‘dat onderzoeken is tijdverlies en die tijd hebben we niet meer’, of ‘dit komt van klimaatontkenners en die mag je niet ernstig nemen’.

De klimaatwetenschap is ziek. Dit is vooral te wijten aan haar samenwerking met het IPCC en klimaatlobby’s. Daardoor worden fondsenstromen gegarandeerd maar de vrijheid van wetenschapsbeoefening en spreken wordt ondergraven. De meest ingrijpende doorbraken zijn in het verleden net geleverd door ‘dwarsliggende’ wetenschappers. Een treffend voorbeeld is het wegpesten van prof Pielke jr., van een IPCC lead author naar sportwetenschapper. Het feit dat wetenschappers onder pseudoniem schrijven om hun carrière niet te beschadigen, en dat zelfs de oprichting van een website (analoog Wikipedia) hiervoor in de steigers staat, stelt vragen over deze wetenschap.

De Stand van Zaken

Met een vrij hoge wetenschappelijke zekerheid kan gesteld worden dat de menselijke CO₂-productie (die slechts 2 à 4% bedraagt van het totaal) theoretisch een geringe en zelfs nauwelijks meetbare invloed heeft op de temperatuur (dat kan jammer genoeg niet experimenteel bewezen worden). Eigenlijk is dit dus geen echt probleem. Maar de manier waarop we de situatie behandelen creëert wel problemen en mogelijk heel grote. Zoals de situatie nu is, zal niet de opwarming grote schade veroorzaken, maar wel de maatregelen tegen de natuurlijke opwarming die nu in de steigers staan.

Dit brengt ons bij twee fundamentele discussies die zouden moeten gevoerd worden, maar momenteel niet leven.

Schadelijkheid van klimaatingrepen

Klimaatplannen om CO₂ te reduceren kunnen de temperatuur van de aarde niet veranderen, maar wel zeer ongewenste nevenverschijnselen vertonen.

De CCS-technieken waarbij CO2 afgezonderd en ondergronds gedumpt wordt, heeft momenteel veel aanhang. Deze techniek is voor België moeilijk en kan gevaarlijk worden, vooral de eerste jaren na injectie.

Het bannen van CO2 breng gigantische kosten mee: met 100 trillion US$ veel hoger dan de 2008 bankencrisis. Dat zal een nieuwe crisis uitlokken, die zich door een sterke verarming zal laten voelen. Gevolg: meer armen en globaal minder tewerkstelling. Maar iemand zal dit moeten betalen. De decarbonisatie heeft de omvang van jaarlijks 2% of meer aan BNP over zeg maar 20 jaar, met daarbij 2 à 3% voor de energiebesparing. Wie zal die 5% BNP dragen? Onze regering slaagt er nu nog niet in haar budget in evenwicht te brengen.

De protagonisten hiervoor dekken zich in door dit aan de rechtbanken over te laten. Waar de rechters zich onbevoegd zouden moeten verklaren is onder andere Nederland, ook in beroep, veroordeeld in de Urgenda-zaak en wordt gedwongen 25 % meer te doen. België wacht op de uitspraak in de KLIMAATZAAK in 2020.

De gevolgen zijn ver van onschuldig

Ten eerste is er de vraag: wie gaat dat betalen? Het antwoord daarop is gemakkelijk: op het einde van de rit is dat altijd de burger.

Het tweede probleem is nog veel erger, namelijk dat justitie de bevoegdheden van het parlement overneemt en de democratie op de helling komt, en dit op een ogenblik dat de burger sowieso al vindt dat de politiek hem niet meer ernstig neemt. De centrifugale krachten in Europa zullen ernstig worden versterkt door de klimaatingrepen. Een desintegratie zoals gestart met Brexit kan zich doorzetten of Europa verlammen, tenzij Europa bereid is stappen terug te zetten.

De overdrijving van de antropogene opwarming en het inprenten daarvan in de harten en geesten van de burgers is koren op de molen van de mensen die geo-engineering voorstaan. Die denken aan directe menselijke ingrepen in de atmosfeer of oceanen om het klimaat te veranderen. Voorstanders zullen inroepen dat bewezen is dat de genomen maatregelen onvoldoende zijn en dat de bevolking erachter staat. Exact dezelfde argumentatie die aangevoerd wordt voor energietransitie zal gebruikt worden voor geo-engineering. Het gaat over hetzelfde ‘doel’ maar met totaal andere en soms extreem gevaarlijke middelen.

Dit is geen utopie meer. Het IPCC is daar momenteel mee bezig en voorziet de publicatie in 2021. Het is bekend dat een aantal landen dit willen om financiële, economische en militaire redenen en het via het IPCC willen legaliseren. Dit is een horrorscenario waar de klimaatactivisten terecht zullen tegen reageren maar dan is het te laat want juist hun (valse) argumenten pro CO₂-ingreep zullen gebruikt worden om dit te realiseren. Het is vijf voor twaalf voor de klimaatactivisten om zich te bezinnen.

De klimaatspijbelaars zouden in de toekomst nog weleens veel spijt van hun enthousiaste acties kunnen krijgen, want zij zullen de financiële en maatschappelijke rekening betalen voor de zinloze ingrepen waar ze nu op aandringen.