Groene energie wordt geleidelijk ingehaald door de realiteit

Shutterstock.

Auteur: Francis Menton.

Vertaling: Martien de Wit.

Als je plichtsgetrouw de Amerikaanse ‘main stream media’ leest, heb je ongetwijfeld de indruk dat ‘schone’ en ‘groene’ energie in opmars zijn, en binnenkort fossiele brandstoffen zullen verdringen om onze economie van stroom te voorzien. Veel grote staten, waaronder Californië en New York, hebben zich immers tegen 2050, en in sommige gevallen zelfs eerder, één of andere vorm van ‘netto nul’ CO2-emissies opgelegd. Dat is al over 30 jaar. En overal zie je berichten dat de investeringen in ‘hernieuwbare energiebronnen’, met name wind- en zonne-energie, blijven stijgen. Van Reuters hebben we in januari bijvoorbeeld “U.S. clean energy investment hits new record despite Trump administration views.” (VS investering in schone energie bereikt een nieuw record ondanks de standpunten van Trump). In de New York Times op 13 mei luidt het: “In a First, Renewable Energy Is Poised to Eclipse Coal in U.S.” (Voor het eerst kan in de VS hernieuwbare energie steenkool verdringen). De finale overwinning van wind en zon op de duivelse fossiele brandstoffen moet dan onder handbereik liggen.

In feite is dat allemaal een mythe. De inherent hoge kosten en onbetrouwbaarheid van wind- en zonne-energie zorgen ervoor dat het zeer onwaarschijnlijk is dat ze ooit meer zullen zijn dan nichespelers in het totale energieplaatje. Politici laten zich op hun progressieve deugdzaamheid voorstaan door enorme parken met windturbines en zonnepanelen in bedrijf te stellen, op kosten van de belastingbetaler, zonder dat iemand ooit heeft uitgezocht – of zelfs maar een plan van aanpak daarvoor te hebben – hoe deze dingen een volledig functionerend elektrisch netwerk kunnen laten draaien zonder volledige back-up van fossiele brandstoffen. En het elektriciteitsnet is nog het minst moeilijke gedeelte. Hoe zit het met vliegtuigen? Hoe zit het met staalfabrieken? Ik ben op zoek naar iemand die kan aantonen dat dit ‘netto nul’-idee meer is dan een bespottelijke fantasie, maar ik kan hem niet vinden.

Om met de beide benen op de grond te blijven, is er geen betere informatiebron dan de meervoudige wekelijkse e-mail van de Global Warming Policy Foundation. (Even voor alle duidelijkheid: ik zit in het bestuur van de Amerikaanse afdeling van de GWPF.)Als u deze e-mails nog niet ontvangt, dan kunt u zich hier inschrijven. Een typisch voorbeeld is de e-mail van vandaag waarin verborgen gebleven pagina’s en gespecialiseerde bronnen worden uitgeplozen die ons aantonen dat groene energie tegen een onvermijdelijke muur loopt, met geen enkele mogelijkheid om die muur te ontwijken.

We gaan eerst naar groene-energie-kampioen Duitsland, waar Bloomberg op 5 juni over meldt dat “Germany’s Green Power Finance Is Becoming Unaffordable.” (De financiering van Duitsland’s groene energie wordt onbetaalbaar). Een citaat:

Het Duitse programma dat de overstap van het land naar groene stroom heeft aangespoord, bezwijkt onder de druk van de stijgende kosten en er is dringend een oplossing nodig. Dat is de beoordeling van één van de hoofdontwerpers van het programma, Hans Josef Fell… De stijgende kosten van het systeem begonnen op te vallen tijdens de corona-pandemie, zei de ervaren wetgever van Die Grünen. Hoge en gegarandeerde betalingen aan investeerders in schone energiecentrales zijn het probleem zei Fell in een interview.

Het lijkt erop dat Duitsland voor de bouw van zijn wind- en zonne-energiefaciliteiten gegarandeerde betalingen heeft afgesproken met producenten die zouden gelden als de marktprijzen voor elektriciteit onvoldoende zouden zijn. De gegarandeerde betalingen worden opgesplitst en toegevoegd aan de elektriciteitsrekening van de consument. Nu de prijzen voor alternatieve fossiele brandstoffen dalen, zullen de gegarandeerde betalingen dit jaar naar verwachting ongeveer 26 miljard euro bedragen – wat neerkomt op ongeveer $ 100 (ca. € 90 ) per maand voor elk Duits huishouden, bovenop de elektriciteitsprijzen die al ongeveer het drievoudige waren van het Amerikaanse gemiddelde. Kanselier Merkel stelt natuurlijk een ‘reparatie’ voor, een reddingsplan door de overheid als onderdeel van een zogenaamd coronavirus-hulppakket. Dat kan een tijdje werken. Maar wat daarna?

Ook uit Duitsland vonden we een artikel in de Financial Times van 8 juni met de kop “Environmentalists on back foot as Germany’s newest coal plant opens.” (Milieuactivisten op achterste benen bij de opening van de nieuwste kolencentrale van Duitsland). Wat??

Een nieuwe kolencentrale openen midden in een transitie waarmee men van fossiele brandstoffen af wil? Wat hier is gebeurd, is dat ze al hun kerncentrales sluiten en dat ze dan iets anders nodig hebben dat altijd werkt, in tegenstelling tot wind en zon. Net in januari heeft Duitsland wetgeving aangenomen om de opwekking van elektriciteit uit steenkool tegen 2038 volledig stop te zetten. In mei gingen ze gewoon verder en openden deze nieuwe kolencentrale genaamd Dateln 4. The Financial Times citeert Greenpeace-activiste Lisa Göldner die de nieuwe centrale een ‘klimaatmisdaad‘ noemt. Ondertussen wordt over de bemanningsleden van een binnenvaartschip dat steenkool naar de centrale brengt, geschreven dat zij ‘schreeuwend en fluitend’ milieudemonstranten bespotten, die de opening van de centrale willen blokkeren.

Feit is dat Duitsland niet verder komt door meer wind- en zonne-installaties te bouwen. Als de wind op een zonnige dag waait, hebben ze al meer energie dan ze zelf kunnen gebruiken en worden ze gedwongen om het weg te geven aan Polen (of zelfs aan Polen te betalen om het af te nemen). Tijdens een rustige nacht, hoeveel wind- en zonneparken ze ook bouwen, levert het allemaal niets op. Zonder kolencentrales gaat het licht uit. Over klimaatdeugen praten is wat ze het liefste doen, maar er is nog geen begin te zien van een oplossing om dit struikelblok weg te nemen.

Dat brengt me bij het uiterst belangrijke artikel in de GWPF-e-mail, van Cambridge Professor Michael Kelly, dat op 8 juni verscheen in iets dat CapX heet, met de kop “Until we get a proper roadmap, Net Zero is a goal without a plan.” (Totdat we een bruikbare routekaart hebben, is Net Zero een doel zonder plan). Kelly maakt het punt dat mij duidelijk lijkt, maar dat op de één of andere manier aan de aandacht van de New York Times en de rest van de main stream media is ontsnapt, namelijk dat als wind- en zonne-energie ooit de nichestatus zullen ontgroeien, er een gigantisch technisch probleem opgelost moet worden. Iemand moet een elektrisch systeem ontwikkelen, dat op basis van intermitterende bronnen toch 24/7/365 werkt. Maar in feite, zelfs terwijl grote staten en landen plechtig hebben verklaard dat ze zich inzetten voor ‘netto nul’ energie, is niemand zelfs maar begonnen met dit technische vraagstuk. En zodra je de over vraag nadenkt, besef je al snel dat de hele onderneming vrijwel zeker onmogelijk is. Als voorbeeld noemt Kelly accu’s:

Neem accu’s. Naar schatting zou de huidige capaciteit voor de productie van accu’s in de orde van grootte van 500 tot 700 keer groter moeten zijn dan nu, om een ​​volledig elektrisch wereldwijd transportsysteem te ondersteunen. De materialen die nodig zijn om het VK in staat te stellen over te stappen op volledig elektrisch vervoer, omvatten hoeveelheden materiaal die gelijk zijn aan 200% van de jaarlijkse wereldwijde productie van kobalt, 75% van alle lithiumcarbonaat, 100% neodymium en 50% koper. Het wereldwijde transport moet opgeschaald worden met een factor 50, en je ziet dus meteen wat de showstopper is. De materiaaleisen alleen al voor accu’s gaan de nu bekende reserves ruim te boven. Zou men bereid zijn om voor een deel van het materiaal de oceaanbodem op zeer grote schaal uit te baggeren? Zou het veiligstellen van de reserves geen eerste prioriteit moeten zijn?

En dit is nog maar één van de kwesties. Andere zijn bijvoorbeeld de enorme kosten die een veelvoud bedragen van de huidige energiekosten; de milieu-impact van mijnbouw en transport van enorme hoeveelheden materialen; de behoefte aan grote hoeveelheden zeldzame elementen, heel veel meer dan de nu bekende wereldreserves; ongelooflijk grote hoeveelheden materiaal om te recyclen wanneer voorzieningen versleten zijn en vervangen moeten worden; enz.

Lees genoeg over deze materie en je realiseert je geleidelijk dat bijna alles wat je leest over vermeende oplossingen voor klimaatverandering complete waanvoorstellingen zijn.

Bron hier.