Klimaatsolidariteit en maakbaarheid?

  JessicaGirvan / Shutterstock.com

Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

In bepaalde kringen heerst een ideologie van solidariteit. De vraag is alleen wat hier precies mee wordt bedoeld. Het idee zou, naar mijn mening, moeten zijn dat er voor iedereen gelijke kansen zouden moeten zijn. Dit beginsel wordt nog wel eens verward met het idee dat voor iedereen ook gelijke resultaten zouden moeten bestaan. Dit is onjuist, want gave, talent, doorzettingsvermogen, intelligentie etc. verschillen enorm waardoor elk mens eigen resultaten boekt. Hier is niets onrechtvaardigs aan, al menen sommigen van wel. Dit leidt dan ook tot politiek ideologisch gesteggel en vooral verkwisting van gemeenschapsgeld. Ik beperk mij tot gelijke kansen bieden als definitie van solidariteit bij het klimaatbeleid. Ik lees bijvoorbeeld:

Mocht er al solidariteit worden verlangd in de energietransitie, dan is het met de welgestelden. Een treffend voorbeeld – zijn voornaam helpt – is Rijkman Groenink, voormalig topman van ABN AMRO, die een aandeel had in een megamolen bij Medemblik. Een flink deel van de opbrengst van die molen kwam uit subsidie en andere belastingvoordelen. Hier vloeide geld van arm naar rijk.

Het gaat hier om 1 individu, maar wat te denken van de vele belanghebbenden van de energietransitie en het klimaatbeleid? De burger mag de rekening betalen. Welke kans hadden de burger en de rekenmeesters bij het overleg aan de Klimaattafels? Geen. Het geld gaat naar NGO’s, windmoleneigenaren, duurzame ondernemers -die niet zonder subsidie kunnen- en andere profiteurs. We lezen:

Ook de Deense auteur Bjørn Lomborg vraagt zich in zijn nieuwste boek False Alarm af wat er in hemelsnaam links is aan groene politiek. ‘Klimaatbeleid komt in wezen neer op het beperken van de toegang tot goedkope energie. Wanneer energie duurder wordt, betalen we allemaal meer om onze huizen te verwarmen. Maar doordat de armen een groter deel van hun inkomen aan energie uitgeven, treft een prijsstijging hen het zwaarst.’

Hier valt het ontbreken van de door links zo met verve uitgebazuinde solidariteit op. Echter:

Hoe nuttelozer de activiteit, hoe meer banen, stelde de Franse filosoof Frédéric Bastiat in de negentiende eeuw al vast. Neem een winkelier bij wie een ruit wordt ingeslagen. Dat lijkt nuttig, want de winkelier bestelt een nieuwe ruit bij de glazenmaker. Het geld rolt!

Bron (mogelijk achter betaalmuur).

Bedrog natuurlijk. Zo worden de groene banen geschapen. En even nutteloos is het inzetten van windmolens, zonnepanelen, het verbranden van bossen en het vernietigen van voedselgewassen. Zie de verschillen in vermogensdichtheid om de ineffectiviteit van het huidige klimaatbeleid te beseffen. Alhoewel enkele geesten het tegendeel menen te kunnen “bewijzen”. Zoiets als alternatieve genezers en andere kwakzalvers. Heel wat meer realistisch en verhelderend zijn de ideeën en berekeningen van Lomborg in zijn nieuwste boek False Alarm: How climate change panic costs us trillions, hurts the poor and fail to fix the planet.

In dit boek ontrafelt de auteur de fatale tekortkomingen van het huidige klimaatbeleid. Tekortkomingen die specifiek voortvloeien uit het prevaleren van de ideologisch ingegeven obsessie voor mitigatie (teniet doen van opwarming) boven echte solidariteit en adaptatie (aanpassen aan de gevolgen van opwarming). Mitigatie levert niets op maar kost astronomische bedragen. Dit is genoegzaam aangetoond. Een degelijk beleid is bovendien asociaal omdat het geld van arm naar rijk stroomt. Musk vanTesla nu gaat toch echt uit van een ander gedachtegoed dan Fort van de T-Fort destijds.

Verhelderend zijn de berekeningen van de klimaatschadekosten van Nordhaus die Lomborg in zijn betoog betrekt. Het creëren van welvaart is de crux van het gedachtegoed in dit boek. Lomborg toont, overigens niet verrassend, aan dat fossiele brandstoffen de sterkste aanjagers zijn van welvaartstijging. Men raadplege ook Feitenkennis van Rossling en de site Our world in data, Hier.

Lomborg vergelijkt 2 paden: fossiel met opwarming van 8,75 graad F (4,4 graad C) en gematigd groen met opwarming van 5,83 graad F (2,8 graden C)

Het ‘fossiele’ pad leidt tot een welvaartstijging van $ 20.000 nu naar $182.000 per capita in 2100, de klimaatschade is verrassend laag: 5,7%. Rest $ 171.600 per capita welvaart.

Het duurzaamheidspad levert een aanzienlijk lagere $ 106.000 per capita welvaart op en 2,5% klimaatschade minder = $ 103.350. Het ‘fossiele pad steekt desondanks met kop en schouders boven het tweede. Als we het ‘fossiele’ pad vervangen door CO2-vrije kernenergie, volgens realistische wetgeving en regulering, kan het verlies aan klimaatschade vervallen. Dit zal echter nog wel even duren, gezien de emotionele en onrealistische aversie tegen kernenergie als concurrent en bedreiging van de machtspositie van NGO’s. Zie. Dit uitstekende artikel.

De redenering van Lomborg gaat verder door te onderbouwen dat mitigatie geen meetbaar resultaat geeft, terwijl er onvoorstelbare kosten aan worden gespendeerd. Verrassend is dit niet, nogmaals, gegeven de onbeduidende vermogensdichtheid van windmolens, zonnepanelen en biomassa in vergelijking tot fossiele en kernenergie.

Lomborg benadrukt dan ook de rol van adaptatie dat tegen een fractie van de kosten van mitigatie kan worden uitgevoerd en overal in de wereld met succes al is toepast. Zie de adaptie zoals wij dat in Nederland al 800 jaar lang toepassen. Lomborg geeft voorbeelden van succesvolle adaptatie/ander gedrag. Hoe welvarender een land is, des te meer geld er beschikbaar is voor adaptatie (overigens ook voor het opruimen van milieuvervuiling en het afremmen van bevolkingsgroei door welvaartsverbetering). Dus is de kernvraag: hoe komt een land aan de benodigde welvaart? Antwoord: zie het voornoemde ‘fossiele’ pad. Ergo, bouw in het kader van ontwikkelingshulp moderne schone kolen- of gascentrales of modulaire kerncentrales in Ontwikkelingslanden i.p.v. te blijven doormodderen met zonnepaneeltjes zoals Greenpeace zonder succes doet. Leg een stroomnet aan. Doe eens iets wat echt werkt. NGO’s behoren niet de dienst uit te maken in die landen, maar bewindslieden die dit principe van Lomborg begrijpen en onderschrijven. Is mw. Kaag zo iemand? Ik betwijfel het vanwege haar D66-ideologie. Mitigatie is een ideologische obsessie geworden dat dezelfde basis vormt van het EU groepsdenken dat klimaatbeleid heet. Doordacht beleid? Nou nee, doordat de beleidsmakers van bèta wetenschap geen kaas hebt gegeten. Hier.

Men kan verder constateren dat het paternalistische optreden van diverse NGO’s feitelijk groen kolonialisme is. China pakt dit heel anders aan door o.a. in Oost Afrika kolencentrales te bouwen, (net)infrastructuur te verbeteren of aan te leggen etc. Dit alles wel door leningen te verstrekken onder zeer strikte voorwaarden, geen giften uit een misplaatst gevoel van solidariteit en ideologie van een maakbare wereld dus zoals Minister Kaag onlangs deed. Zo eigent China zich o.a. de bodemschatten toe. Communistisch kolonialisme naar 19e-eeuws model.

“Waar westerse landen en instellingen met hun investeringen inzetten op de winst van volgend jaar, kijkt China veel meer naar de toekomst.” Door de aanleg van grote infrastructuurprojecten als luchthavens en snelwegen verzekeren ze zich volgens hem niet alleen van een afzetmarkt in de toekomst, maar ook van politieke invloed in het snel groeiende continent.

Bron.

Lomborg sluit zijn boek af met een hoofdstuk gewijd aan een onderzoek dat hij samen met enkele andere economen heeft uitgevoerd naar het verloop van de kosten van een hele reeks maatschappelijke problemen sinds 1900. Het betreft problemen als ziektes, conflicten, ondervoeding, analfabetisme etc. uitgedrukt in procentueel beslag van het Bruto Nationaal Product met de optimale kosten van mitigatie van klimaatopwarming als referentie. Al die problemen zijn qua kosten spectaculair gedaald van 100% in 1900 naar 40% nu door effectieve maatregelen waarvoor de middelen en kennis beschikbaar waren gekomen. Dan pas ontdekken we dat de klimaatopwarming qua kosten dwergachtige proporties heeft vergeleken bij al die andere. Dit verklaart mede de weerstand tegen uitgave van Lomborgs boek: alarmisme viel door de mand. Immers, worden wij niet overladen met overspannen apocalyptische retoriek om het eigen verdienmodel in stand te houden? In werkelijkheid blijkt de klimaatopwarming een onbeduidend probleem. Verrassing? Nou nee.

Onethisch zijn dan ook de pogingen van NGO’s en hulpclubs om de aandacht af te leiden van de echte oplossingen voor diepe armoede in Ontwikkelingslanden door uitgemergelde niet blanke hummeltjes, nog zonder migratieachtergrond, ten tonele te voeren in hun reclameblokken. Dit toont slechts hun gebrek aan solidariteit en inzicht aan? Die hummeltjes zullen altijd kansloos blijven zo lang dergelijke NGO’s zich alleen om zichzelf bekommeren en blijven hangen in mitigatie-groepsdenken, mede mogelijk gemaakt door dat 97%-consensus bedrog.

De grote verdiensten van dit boek zijn het tot de juiste proporties terugbrengen van klimaatopwarming, adaptatie als de juiste strategie onderbouwd te presenteren en het bieden van een effectieve humane oplossing voor diepe armoe. Dit is een weldaad vergeleken bij dat hysterische paniek zaaien dat tot strategisch foute beslissingen heeft geleid en dit nog steeds doet zoals genocidale Malthusiaanse eugenetica toen en welvaartsvernietigende mitigatie nu. Meer dan ooit laat Lomborg zien hoe groot de rol van scepsis is in de wetenschap. Wetenschap kan zeker feilbaar zijn, klimaatwetenschap niet uitgezonderd. Dit verklaart bovendien het falen van alle doemscenario’s sinds 1968 en het immer achter de kim blijven van die verschrikkelijke opwarming gelijk het Oud Egyptisch dodenschip op zijn tocht naar het dodenrijk. Symbolischer kan de illusie van de maakbare wereld en loze solidariteit niet zijn.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).