GPD-onbenul Frits Bloemendaal tuint in klimaatval Van Soest

Voordat Fred Singer sprak bij het KNMI in De Bilt, zag ik hoe een wat oudere journalist de klimaatprofiteur Jan Paul van Soest liet leeglopen. Van Soest is schrijver van het grappigste klimaatboek aller tijden, de Aarde heeft Koorts waarin we Orkaan Irene voorkomen door te luisteren naar Prinses Irene en zweethutindianen. Van Soest profileert zich desondanks als hoeder van de enig ware wetenschap.

‘De Tea Party is onder ons!’
Ik dacht al: binnenkort komt in de kranten een ‘zielige wetenschappertjes onder vuur door gemene ontkenners’-verhaal. En dat was afgelopen week in het Nederlands Dagblad het geval met ‘Twijfellobby tergt Dé Wetenschap’, een GPD-stuk. Van Soest zijn achtervolgingswaan over saboteurs van de Energierevolutie/Transitie ‘klompen in de machinerie‘ wordt hier kritiekloos herkauwd onder het mom van objectieve journalistiek. Annemieke Roobeek, commissaris van ABN Amro en Raad voor Leefomgeving en infrastructuur was opdrachtgever van dit stukje verdachtmaking van critici, om een nuchter inhoudelijk debat te voorkomen.

Die journalist blijkt Frits Bloemendaal
Hij is chef/redactie van het GPD. Hoe kan hij iedere kritische zin verliezen naar Van Soest en consorten, terwijl deze schrijver van ‘De Communicatie-oorlog wél kritisch kan zijn naar de overheid en haar PR-offensief? De overeenkomsten met VN en IPCC zijn enorm. Zie dit interview met Bloemendaal±

Nadat een meerderheid in 2005 per referendum tegen de Europese Grondwet had gestemd (vertaal: nadat vele fouten naar boven kwamen bij het IPCC en Climategate gesjoemel onder wetenschappers blootlegden), zeiden politici (vervang door ‘zei het IPCC’): we hebben het niet goed uitgelegd. Is dat een terugkerend reactiepatroon?

,,De politiek (vervang door ‘klimaat- en milieubeweging’) heeft een missie. Dan wil je, zoals dat in communicatietermen heet, alleen maar zenden. Terwijl politici na de moord op Fortuyn beweerden (vervang door ‘het IAC onder leiding van Robbert Dijkgraaf’) dat ze juist meer dialoog wilden met de burger. Een missie formuleren en eensgezind een boodschap uitdragen heeft nu iets religieus. Ik vind dat gevaarlijk. (wij ook beste Bloemendaal)

Waarom?

„Het kan leiden tot een bestuurscultuur (vervang door academische cultuur) met autoritaire trekken. In zo’n cultuur is minder ruimte voor tegenspraak en dwarse denkers. Dat verklaart ook de vijandigheid jegens de pers (vervang door sceptici) die alleen maar het negatieve zou benadrukken.”

Wallage-commissie
Bloemendaal ageert net als ik in mijn blog over de Jacqueline Cramer-promotie door het Ministerie van VROM tegen de vruchten van de Commissie Wallage (2001), dat stelde dat je zo professioneel mogelijk mag liegen tegen burgers om ‘draagvlak te creeren’. Lees nu wat hij over Fred Singer schrijft. Je ziet in ieder woord dat hij zijn mening verkondigt, zich slechts verhullend achter woorden als ´zou zijn ingehuurd´.

Bloemendaal had voordat hij Fred Singer sprak al zijn verhaal klaar. Hij moest alleen nog wat halve quotes opnemen om die voorgekookte verhaallijn (zielige wetenschappers onder vuur door twijffellobby) de schijn van neutrale verslaggeving te geven

´De profeet draagt een bruin jasje. Met zijn dunner wordende, halflang getrimde haar lijkt hij de dubbelganger van acteur Anthony Hopkins. Vanuit het hele land zijn de volgers van de profeet …..gekomen om er met eigen ogen te zien hoe hij gehakt maakt van de klimaatwetenschap.´

Er is ten eerste geen sceptische beweging met volgelingen, het is een allegaartje en er is geen eenduidige sceptische theorie. Waarom kan iemand die wél kritisch is als het gaat om overheidscommunicatie, ieder gevoel voor verhoudingen en inzicht verliezen bij berichtgeving over klimaat?

Factcheck voor Bloemendaal van GPD: doe GVD je huiswerk!

• – De Wetenschap, één versie die voor eeuwig vaststaat bestaat niet
• – De geschetste tegenstelling tussen ‘de wetenschap’en ‘de sceptici’is vals. Er zijn normale wetenschappers in binnen en buitenland met ernstige twijfels bij de kwaliteit en integriteit van het IPCC. Lees ‘De Staat van het Klimaat’van Marcel Crok voor een overzicht van de valide wetenschappelijke kritiek van normale wetenschappers die merendeels gewoon publiek gefinancierd zijn.
• -Die kritiek komt niet van een rechts complot door de Tea Party. IN tegendeel. De Nederlandse normale wetenschappers met kritiek op het IPCC zijn mensen als de milieueconoom Richard Tol die ook aan het IPCC deelneemt, de paleo-ecoloog Bas van Geel, en klimatoloog Henk Tennekes, voormalig onderzoeksdirecteur bij het KNMI. Point of information, die zijn alle drie zo links en rood als de neten.
• Fred Singer- de grootste drijvende kracht in het publieke debat achter klimaatscepcis – publiceert op hoge leeftijd nog in de normale peer-reviewed wetenschappelijke literatuur. Om niet inhoudelijk op zijn -aanvechtbare en feilbare-argumenten in te hoeven gaan, willen sommigen hem maar met oliegeld zwart smeren.
• – Fred Singer ontving éénmaal in 1998 het luttele bedrag van 10.000 dollar van een oliemaatschappij. Maar het is normaal dat onderzoekers door oliemaatschappijen worden betaald. Ook onderzoekers van het Tyndall Centre for Climate Change Research deden bij BP een aanvraag voor tientallen MILJOENEN ponden onderzoeksgeld.
• Het is volledig normaal- zeker in de Angelsaksische wereld- dat internationale bedrijven onderzoek sponsoren, ook Stanford University krijgt voor honderden miljoenen uit legaten en van oliemaatschappijen. Maar dat zegt niets over de geldigheid van de onderzoeksresultaten, zoals ik ook al vaststelde in mijn blog over James Lovelock.
  

  Like artists, independent scientists need sponsors but this rarely involves a possessive relationship. Freedom of thought is the rule. This should hardly need saying, but nowadays many otherwise intelligent individuals are conditioned to believe that all research work supported by a multinational corporation must be suspect by origin.

  Daarmee vervalt de bewering waarop het zwaartepunt van Van Soest zijn schrijfsel leunt.

• – Ook publicitair heeft het klimaatalarmistische geluid vrije toegang tot media, terwijl scepcis beperkt blijft tot onbezoldigde blogs als die van ons. In het buitenland is Wattsupwiththat het meest bezochte sceptische klimaatblog, volledig draaiend op vrijwilligers. Blogs zijn de drijvende kracht in publicitair opzicht, waardoor ook Climategate naar buiten kwam, volgens mij The Air Vent.
• – Alarmistisch klimaatonderzoek krijgt 3500 keer meer geld dan het sceptische tegengeluid, zo becijferde blogger Joe Nova. Ga eens kijken waar écht het meeste geld ligt, bij de belangenverstrengeling van IPCC-voorzitter Rajenda Pachauri, de klimaatmiljoenen van Al Gore, Deutsche Bank, Ecofys en de vele bedrijven die zo met publiek geld binnenlopen.
• – Om één nanodeeltje kennis op te bouwen over de spraakverwarring in het debat, lees ´Why we disagree about Climate Change´van klimaatwetenschapper Mike Hulme. Dan heb je het redelijke geluid van een wetenschapper die het IPCC voluit steunde om de broeikaswerking van CO2 op de kaart te krijgen, maar afstand nam omdat het te gepolitiseerd raakte. Hij was 7 jaar lang directeur van het zojuist genoemde Tyndall Centre for Climate Change Research

Het probleem zit niet bij de mensen die het weten, maar die geloven dat ze het weten. Daar zijn er veel te veel van. Klimaatalarmisme is dan ook een media-artefact, waarbij wetenschappers steeds meer zijn gaan schreeuwen als een journalist. Laat ik Arthur Schopenhauer hier dan citeren

Voor journalistiek schrijven is overdrijving op alle mogelijke manieren net zo wezenlijk als voor de dramatische kunst. Want het gaat er om uit elk voorval zo veel mogelijk te maken. Daarom slaan alle journalisten beroepshalve ook alarm. Het is hun manier om zichzelf interessant te maken.

Beste Frits, je bent journalist en dus niet alleen dom maar ook progressief urbaan en arrogant en dus zul je nooit toegeven dat je hebt geblunderd. Sterker nog, in deze blog zal je een bevestiging willen zien dat sceptici de emigrés zijn van De Transitie die ´De Wetenschap´bedreigen. Maar toch, dan kunnen je collegae hier lezen dat je gewoon blundert en beter hoort te weten.

Bovenal: twijfel is de motor van de wetenschap.
Mensen als Fred Singer maken de wetenschap STERKER, want wetenschappers moeten hierop een inhoudelijk antwoord formuleren. Alleen ideologie staat geen twijfel toe, en zoekt zondebokken wanneer de eigen utopie verwijderd blijft. Bij de Franse Revolutie waren het ´de emigrés´ die de revolutie sabotteerden. Bij De Grote Energietransitie naar het Duurzaam Avondland´zijn het ´de sceptici´.

Jan Paul van Soest, de transitiebolsjevist
Daarom dulden mensen als Van Soest geen kritiek op hun variant van ´De´wetenschap. Het zijn ideologen die een absoluut geldige eenzijdige wetenschap nodig hebben om zo ingrijpende politieke beslissingen te rechtvaardigen. Dat kwam ook voor bij het communisme, als wetenschappelijk onvermijdelijk resultaat van de dialectische geschiedsopvatting. Maar ook bij rechtvaardiging van etnische zuiveringen onder het mom van eugenetica en fysiologie, zoals van Jacob von Uexkull. Alles uit naam van De Wetenschap. Van Soest draait dit argument kunstig om in zijn essay, door het in eigen voordeel toe te passen. Nu ik dit schrijf zal Bloemendaal knikken dat mijn schrijven Van Soest bevestigt, terwijl hij niet ziet hoe hij zich laat beetnemen.

Ingrijpende revoluties met hoge maatschappelijke kosten kun je alleen van politici vragen door te claimen dat er maar één wetenschap is en dat die er helemaal uit is. Dit is de kern geweest van de politisering van wetenschap, waarbij de politiek de zekerheid van wetenschap overvraagt.

Ik draaide net de Johannespassion en als het over journalisten en milieuwetenschappen gaat, valt steeds vaker de zin in mijn hoofd die Jezus aan het kruis uitslaakte. ´Vergeef hen Heer, want zij weten niet wat zij doen´.