Goed klimaat voor Advertising Value Equivalency

Wat we in de aanloop naar Kopenhagen hebben gezien en wat we blijven zien in de media, zou ook eens beschouwd moeten worden vanuit het oogpunt van PR. En dan nog wel heel specifiek vanuit het gezichtspunt van de Advertising Value Equivalency. Deze term staat voor een enigszins omstreden manier om PR-succes te meten. Lukt het een bedrijf om een redactie zo gek te krijgen een stuk over een product of dienst in de krant of op TV te krijgen – vaak gemasseerd door ervaren PR-adviseurs – dan kan de waarde van deze gratis publiciteit worden gemeten door de vraag te stellen: ” Wat zou een stuk van die omvang op die pagina (krant/tijdschrift) of op dat tijdstip en op die zender (TV) hebben gekost als het om een advertentie ging?”

Twee dingen cadeau
Om te beginnen knijpen de initiatiefnemers van deze website even in hun handjes: al jaren zijn wij als experts op het gebied van milieu en klimaatverandering op de achtergrond en soms even op de voorgrond actief om meer balans in het debat te krijgen. Nu zomaar ineens krijgen we met climategate twee dingen cadeau: enerzijds een flinke duw in de rug en dito meer moed om via deze site onze maatschappelijke missie te volgen, anderzijds een heleboel equivalent advertising value.

“What an A..hole”
Het woord climategate bestond drie weken geeneens en nu is onze website climategate.nl al een begrip. We zijn een week in de lucht en we hebben al honderden unieke bezoekers per dag. In Google staan we inmiddels op de eerste pagina op de tweede positie op het trefwoord “climategate” (waar even een kleine Google-gate mee aan de hand was). Vele kranten en websites – zelfs die die tot voor kort mordicus tegen elke sceptische berichtgeving waren – hebben korte en lange artikelen aan climategate gewijd. En bij Advertising Value Equivalency geldt altijd het adagium: het maakt niet uit hoe je genoemd wordt, als je maar genoemd wordt. We hoeven niet eens virals te verzinnen: een alarmistische professor bloopert live op TV “What an A..hole” tegen Marc Morano van Climatedepot.com en meteen gaat het filmpje viraal op Youtube (kijk bij 2m36s) en wordt ook over deze mini-climategate weer volop geschreven.

Hoog tijd om te kijken naar de Advertising Value Equivalency rondom Kopenhagen, waar dit artikel eigenlijk over gaat.

Ga zo maar door
Redacties over de hele wereld laten elke kritische journalistieke houding varen rondom de klimaattop in Kopenhagen en berichten erover zoals de NOS een Sinterklaasjournaal vult en zoals destijds misschien in een collectieve altruïstische verstandsverbijstering en wens om te helpen – maakt niet uit wat – rondom de Live Aid concerten in 1985 (sinds de recente publicatie van Dead Aid van Dambisa Moyo weten we dat juist die hulp de dood in de pot is). Gisteren hebben 56 vooraanstaande kranten wereldwijd, waaronder de Volkskrant een gezamenlijk hoofdredactioneel commentaar geplaatst – bekokstoofd door een team van de Britse Guardian – waarin zij oproepen de aarde te redden… of zo iets (lees waarom deze Australische krant niet meedeed). Diverse Nederlandse kranten wijden al weken vaste pagina’s aan klimaat en Kopenhagen. Het FD had gisteren een tabloid Kopenhagen-bijlage. En ga zo maar door.

Koppen van jut
Eén ding is zeker: zonder het uitlekken van de e-mails van CRU was het kritiekloze enthousiasme in de media zo overweldigend geweest dat sceptici hoogstens als koppen van jut aan het woord zouden worden gelaten. De BBC ziet er ook na climategate geen been in om een complete webpagina te wijden aan hoe je de argumenten van sceptici kunt pareren. Het is bijna een kopie van Grist-pagina: “How to talk to a sceptic“. Nu de BBC dankzij climategate toch weer begint hoor en wederhoor toe te passen (zie video), is het wachten tot de Britse staatsomroep een pagina wijdt aan een samenvatting van het Sceptics Handbook Deel 1 & 2. Gelukkig hebben Trouw en NRC Handelsblad dit weekeinde met respectievelijk verrast met artikelen van Hans Labohm (link) en Leon de Winter. Wederom met dank aan climategate (en de KGB?).

Propaganda
Bij elke kritiekloze alarmistische publicatie – gisteren op Bild.de: De aarde wacht de hittedood – bekruipt je toch steevast het gevoel: weer een gratis advertentie voor Greenpeace en WWF, de twee multinationale milieu-organisaties met honderden miljoenen aan jaaromzet die langzamerhand bekend komen te staan als “big environment“. En ook voor Al Gore die net als een popster of een topvoetballer eigenlijk geen “mens” meer is maar een icoon van een autonome fondsenverwervende en publiciteittrekkende organisatie. Hoe vaak hebben we niet naar het journaal gekeken en gedacht: “Wat een leuke propaganda weer”. Ministerraad van de Malediven gaat Scubaduiken? Regering van Nepal gaat met een kerosineslurpende heli vergaderen aan de voet van de Everest? Het journaal neemt het klakkeloos en kritiekloos over. Toch weer een equivalent advertising value van vele tienduizenden euro’s. Genoeg om de toch wel opmerkelijke terugloop van de ledenaantallen te stoppen?

Klimaat Industriële Complex
Het past bij geurrilla marketing van piepkleine startende instellingen zoals deze website om voor noppes veel bereik te krijgen. Het past bij “big business” en “big environment” om voor heel veel marketing dollars en euro’s een imago te kopen en voortdurend op te poetsen. MacDonalds en Coca Cola zouden nooit ene euro in een groot sportevenement steken als ze met een eet-meer-hamburgers-en-drink-meer-cola-want-anders-persberichtje of een feestelijk gefilmd uitje voor regeringsleiders wereldwijd keer op keer minuten in televisiejournaals cadeau zouden krijgen. Het zou een van de mooiste uitkomsten van climategate zijn als Greenpeace, WWF en Al Gore (als die dan nog bestaat) en eventuele epigonen in de komende jaren gezien gaan worden voor wat ze zijn: “big environment by big scare” en als ze een groter deel van hun PR zouden moeten kopen. Daarvoor moet dan eerst ook de macht van het Klimaat Industriële Complex worden gebroken.

Over twee weken weten we meer – en hopelijk zijn we dan niet sadder and wiser!