Yvo de Boer en de huilende-mannen-fetisj

Over het terugtreden van Yvo de Boer en zijn overstap naar KPMG kan van alles gezegd worden, maar met het AP-persbericht, Luboš Motl’s vlammende must-read analyse op The Reference Frame en de vrome duurzaamheidspagina’s van KPMG zijn we er inhoudelijk wat mij betreft wel. Blijft je aandacht toch onwillekeurig hangen op de zoveelste mooie flashback op climatedepot.com: de link naar het Daily Mail artikel over de een in tranen uitbarstende Yvo de Boer op de klimaattop van Bali in 2007.

As his unfinished sentences trailed away, he broke down and walked off the platform to supportive applause. “He wasn’t just wiping his eyes, he was in floods of tears,” said one observer. “Three colleagues – one of them a woman – formed a protective group around him and escorted him out of the hall. It was all very dramatic.”

[…]

Political adviser Matthijs Spits said: “We Dutch can become quite emotional –surprisingly so for other nations who think we are cold.”

Gespeeld verdriet
Deze Matthijs Spits die de afsluitende quote ten beste gaf, blijkt nader inzien een PR-hotemetoot te zijn die met zijn bedrijf Excelcom half Den Haag en het halve bedrijfsleven adviseert en die eerder in zijn carrière woordvoerder was bij Endemol. Daarmee komen we al iets dichter bij de toneelwereld en herinneren we ons ineens meer van die huilende mannen. In de veel te weinig bekeken kritische milieudocu Noteviljustwrong zit een compromiterende scene waarin we Ed Begley Jr. – met stip genoteerd op 6 van de 15 meeste groene Hollywood-sterren – horen grienen vanaf het spreekgestoelte. Later als hij niet weet dat de camera draait bekent hij aan een kennis dat hij zijn verdriet acteerde.

Wel ja, see for yourself:

Ed Begley Jr.’s valse verdriet op milieuhappening

Recent geval
Wil je zien dat Ed Begley Jr. niet alleen verdriet goed kan simuleren, maar ook woede, pik dan zeker ook nog even deze video mee van een uit de hand gelopen interview bij Fox News. Maar nu door met die huilende mannen. We hebben namelijk nog een mooi recent geval met de hoofdonderhandelaar van eilandstaat Tuvalu Ian Fry. Geen idee of hij zich ook door Matthijs Spits heeft laten adviseren, maar in een artikel op autralian.com lezen we:

The lead negotiator for the small island nation of Tuvalu, the bow-tie wearing Ian Fry, broke down as he begged delegates to take tough action. “I woke up this morning crying, and that’s not easy for a grown man to admit,” Mr Fry said on Saturday, as his eyes welled with tears. “The fate of my country rests in your hands,” he concluded, as the audience exploded with wild applause. But the part-time PhD scholar at the Australian National University actually resides in Queanbeyan, NSW, where he’s not likely to be troubled by rising sea levels because the closest beach at Batemans Bay is a two-hour, 144km drive away. Asked whether he had ever lived in Tuvalu, his wife told The Australian last night she would “rather not comment”.

Sociale academie
Nu voel je als lezer toch ook al een beetje een ongespeelde woede opkomen. Hoe doen die kerels dat? Misschien door niet te veel te studeren en je sociale kant vooral te ontwikkelen? Yvo de Boer heeft enkel een Britse boarding school afgerond en verder alleen iets gedaan in het sociaal werk zoals je netjes leest op zijn uitgebreide Engelstalige Wikipedia entry maar níet op zijn summiere Nederlandse. Luboš Motl merkt terecht op dat De Boer het puur op zijn sociale vaardigheden nog ver geschopt heeft. In het Reformatorisch Dagblad lezen we nog dat De Boer op de Haagse Sociale Academie gezeten heeft en dat hij voor hij bij VROM begon in de reclassering zat.

Huilen is een echte fetisj
Kort na de start van dit blog schreef Marcel een artikel Zijn sceptici afwijkend?, dat gewijd was aan Asha ten Broeke’s lumineuze inzicht dat sceptici zonder uitzondering blanke mannen zijn (behalve congresman Roy Innis dan). Dat maakte natuurlijk heel wat discussie los. Nu werp ik de prangende vraag op of het zo zou kunnen zijn dat (klimaat)alarmistische mannen dan wel acteurs, dan wel huilebalken zijn, dan wel – politiek correct geformuleerd – metrosexueel zijn. Hoe aantrekkelijk een huilende man is blijkt wel als je googlet op crying men (link). Op Youtube vinden we al snel een top 10 crying men (link). Graven we nog verder ontdekken we dat huilen zelfs een echte fetisj is: zie cryingfetish.com.

Laat alle reageerders hun visie geven. En mocht je zelf nog een carrièrespurt willen maken surf dan snel naar deze verzameling tips van professionele acteurs van hoe je tranen tevoorschijn kunt roepen.