Verkiezingen Australië 100% klimaat en mogelijk begin einde “big green killing machine”

Maar over 3 dagen al weten we of in Australië de verklaarde klimaatscepticus Tony Abbott als leider van de liberale coalitie het roer overneemt van Kevin Rudd, de leider van Labour die Julia Gillard opvolgde, nadat zij – net als onlangs de CEO van Siemens – ophoepelde vanwege ruïnerend klimaatbeleid. Gillard verspeelde al haar krediet bij het Australische publiek toen zij een carbon tax invoerde na tijdens de verkiezingen nog te hebben beloofd dit niet te doen. Rutte/windmolens – anybody?

Australië is ver weg en toch ga ik in deze blog uitleggen waarom de verkiezingen waarvan we de uitslag dus al over 4 dagen weten (als wij wakker worden op de 7e is de uitslag al bekend) mogelijk “de waterscheiding” zullen worden voor klimaatbeleid in de politiek. Ik herinner er nog even aan dat de waterscheiding in de wetenschap al eind november 2009 was – climategate – en dat in de wetenschap enkel nog een hopeloos achterhoedegevecht wordt geleverd. In de media was de waterscheiding 29 juli 2011 zoals Jo Nova in dit schitterende artikel laat zien en uitlegt (tipje sluier: op 25 juli bracht Griekenland 1 miljoen carbon permits op de markt maar er werden slechts 6000 verkocht!). Nu moet de waterscheiding nog gebeuren in de internationale politiek. De herverkiezing van Obama stelde het moment nog eens uit. Maar nu kan het dus down under gebeuren en al binnen 4 dagen!

Op Jo Nova lezen we dat de verkiezingen al zijn beslist nu de bookies 15 keer de inleg betalen bij winst Labour en 1,5 keer de inleg bij winst van de coalitie van Abbott. De grafiek hierboven laat zien dat Abbott nu ook als persoon favoriet is boven Rudd.

We zien dat toen de meest klimaatactivistische en op Arnold Scharzenegger geilende premier op aarde Julia Gillard ophoepelde eind juni er even weer hoop leek voor Labour maar dat het momentum snel weer wegebde. We zien inderdaad een hopeloze achterstand. Volg de ontwikkelingen hierrr live.

Viv Forbes van de actiegroep Carbon Sense Coalition heeft een handleiding geschreven hoe stemmers niet alleen vóór de frontman van de coalitie moeten stemmen, maar ook nog eens alle groene politici onderaan moeten plaatsen. In Australië kun je blijkbaar meer dan alleen een hokje aanvinken. Je mag partijen en politici ranken! Hoe goed is dat!

Voor we kijken naar het internationale belang van deze verkiezingen in de climate wars (term geleend van titel boek Michael Mann), nog even bovenstaand overzicht uit Wikipedia van de actuele media endorsements van beide blokken. Hoe hopeloos ziet dat eruit voor Labour en hoe opmerkelijk of juist niet is het dat The Economist zich aan de zijde van Labour schaart.

Aan de ene kant zou je kunnen denken dat het lood om oud ijzer is: Labour wil de rampzalige door Gillard ingevoerde carbon tax vervangen door een combinatie van belastingen en een Emission Trading System. De coalitie van Abbott wil een bedrag van 800 miljard spenderen aan “klimaatvermijding” met wél een opgelegde maximum (meer)prijs per ton vermeden CO2. Jo Nova schrijft dat een studie laat zien dat gezinnen onder Labour voor $900 worden genaaid en onder de Coalitie voor $100. Toch geen lood om oud ijzer dus en gewoon pakken die winst. Maar onderhuids is er meer aan de hand.

The Guardian, op klimaatgebied de Volks(verlakkende)krant van Groot-Brittannië, kwam in juli met een mooi stoer artikel over hoe Abbott tijdens een persconferentie erin tuinde en bewees tot de flat earth society te behoren. Abbott zei namelijk over het nu door Labour voorgestelde ETS:

 

It’s a market, a so-called market, in the non-delivery of an invisible substance to no one.

O en daar duikt commentator Giles Parkinson op met een plezier dat het een lieve lust is. Ondertussen afgevend op de vaak openlijk klimaatsceptische Daily Mail en de onovertroffen James Delingpole. Hij suggereert Abbott wel eens snel afgevoerd zou kunnen worden. Tja dat was nog in de tijd dat Rudd in zijn “Cohen-komt-de-PvdA-redden” euforie zat. Die gaat dus van een koude kermis thuiskomen.

De polarisatie is duidelijk en ook goed. Ik ga liever in een tweepartijenstelsel van 4 jaar windmolens bouwen naar vier jaar windmolens afbreken, dan dat we in een poldermodel 8 jaar special interests bevoordelen. De werkelijke polarisatie gaat nog dieper. Veel dieper. En dan kom ik op mijn ontdekking van de dag (H/T Viv Forbes): het Australische blog van Piontman. In zijn nieuwste prozaïsche artikel Know your enemy : Kamikaze politicians, environmental organisations, greedy pigs, celebrity prats and the penultimate enemy beschrijft hij in heldere termen de klimaatoorlog en waarom die tot de eindoverwinning gestreden moet worden.

As the alarmists enter the negotiation phase in the death of their belief system, we must avoid any offers of accommodation with them. In a previous article, I referenced Niccolò Machiavelli’s advice that if you must fight a war, you must totally destroy your enemy and there must be no doubt who won it, otherwise you’re going to fight that very same war again a few years down the line. By settling for an armistice to end WWI when outright victory was plainly in sight and by doing the equivalent thing in Gulf War One, WWII and Gulf War Two had to be fought a few years later.

If they’d rolled tanks all the way into Berlin and Bagdad the first time around, a lot of lives would have been saved. Be in no doubt, if we leave open any possibility of having to fight a Climate War Two, we will end up fighting it. There can never be an equivalent of an acceptable armistice on the table, because it would just consolidate the gains they’ve made in the last decade, and at the end of the day, those are precisely the things which we need to roll back.

When we drive our tanks through the lobby of the IPCC, then it’s over.

I got into the climate wars to achieve something, not just for the sake of fighting. There is a segment of both the skeptic and alarmist communities who’ve got so used to the warfare, they enjoy it. For them, it’s become a niggling argument which by now feeds on itself, with any original cause or strategic objective long forgotten. That’s not me. Once you fall into that obsessive frame of mind, you become a liability to your own side.

When I’m sure climate alarmism is finished as a significant political force, I’ll disappear permanently from the climate wars to contribute something more constructive helping with repairing the damage. I’ll dismount and abandon the tank in the lobby for good, leaving the war lovers to argue away with each other for the next decade.

There are a number of reasons why the fortunes of war have turned in our favour, but when you step back and consider them all from a higher level of abstraction, they all come down to one simple thing. The politico-economic environment has changed in the last five years, and they simply haven’t adapted to it in any significant way. A few years back, there were still a few decent options open to them for a change of strategy, but it’s way too late for anything now. The movement has lost popular momentum and you never get that back.

Dit is 100% mijn lijn en als ik geen golf van kritiek krijg dan zal ik dit op een of andere manier ook verwerken in het recent al aangepaste stuk “over climategate.nl” Waar ik Pointman nog meer kan volgen en waar ik echt nog niet weet hoe ik het op climategate.nl precies moet verwoorden is op zijn punt:

STOP THE GREEN KILLING MACHINE

Net als bij Pointman is mijn ultieme drijfveer om te schrijven over klimaat dat er gisteren weer een paar duizend mensen van alle leeftijden aan malaria zijn overleden en een paar duizend kinderen aan vitamine A deficiëntie (VAD).

The last time we in the developed world had large numbers of VAD victims to deal with was in treating the survivors of Stalin’s gulags and Hitler’s concentration camps. Many of them suffered from night blindness, which is the first stage of VAD induced total blindness. I’ve chosen to write about one specific aspect of the harm VAD does around the world but it’s a bigger problem. The WHO estimates it effects the health of one-third of under-five children worldwide and kills 670,000 of them annually. If you want to find out more about the full effects on VAD on humans, have a read here. It’s grim stuff.

I chose VAD to begin this series of articles on the big green killing machine because the numbers involved are much smaller than in its other crimes against humanity but remember those numbers are people and in this case, predominantly young children. Each one is a family tragedy. It is an aspect of human psychology that people can relate to small numbers. Once the numbers run into the millions, it’s simply too big to empathise with. As Joseph Goebbels reputedly said, the death of six people has a bigger impact than the death of six million. Subsequent pieces will unfortunately be dealing with the murder of millions.

Patrick Moore, a founding member of Greenpeace, who subsequently resigned from the organisation in protest at the direction it had taken, called the people preventing the introduction of golden rice, “murderers”. I agree but would qualify it, they’re child murderers. If there is a Hell, I hope they burn in it.

Dit is een passage uit Pointman’s artikel The big green killing machine: What is VAD? Een ander artikel dat je moet lezen als je de tijd en een stevige maag hebt is: The big green killing machine: They sit with God in paradise. Hier een overzichtslijst van al zijn artikelen. Dat zijn geen blogs meer maar hoofdstukken uit een boek dat nodig gebundeld moet worden. Pointman spoort mij aan om me niet meer te schamen als ik er in lezingen malaria en VAD met de haren bijsleep. Dat ik me niet meer zal schamen de milieubeweging inclusief het KNMI en mijn oude studievriend Bram Bregman moordenaars te noemen.

[perfect_quotes id=”27059″]

Fraklin D. Roosevelt er maar weer bijgehaald. Alles wat helpt om het democratische proces te zien als keiharde oorlog helpt. En dus moet iedereen wat mij betreft naar het Malieveld 21 september. In Nederland is de PVV virtueel verreweg de grootste en dus zegt Nederland nee tegen klimaatalarmisme en duur-zame gekkigheid. Nederland zegt ook nee tegen de milieu- en natuuroekazes uit Brussel (EUSSR). Nederland zegt nee tegen de landschapsvernietiging in Duitsland en de kapitaalvernietiging van windmolens op zee. We zijn zo ver heen dat we zowat de gok moeten nemen met Wilders ondanks zijn ook wel bedenkelijke kantjes (maar ach heeft Samsom die niet dan?).

Nu eerst Australië terugpakken. Duitsland kiest op 22 september een nieuwe bondsdag en dus ook een nieuwe kanselier. Maar het is zeker dat Merkel wint en klimaat en duur-zaamheid zijn daar anathema voor beide blokken: in het enige Duitse televisiedebat werd “de grootste bedreiging voor de mensheid” exact nul keer genoemd (zie Notrickszone.com). Spannend wordt of Merkel een verrassende klimaatdraai gaat maken na haar herverkiezing. Al was het omdat we dan ook het arctisch miminum hebben én het IPCC congres. Daarna moeten we gaan uitkijken naar de Europese verkiezingen van 22 mei 2014. Het is niet uit te sluiten dat Wilders zich verkiesbaar stelt. Nigel Farage, de mooiste scepticus in de politiek na Vaclav Klaus, sowieso voor Groot-Brittannië. Dan volgen in maart 2015 provinciale verkiezingen. In Groot-Brittannië kan Farage dan op 7 mei 2015 hopelijk zijn intrek nemen in downing street 10. En dan in maart 2017 nieuwe Tweede Kamerverkiezingen in Nederland. Zou het echt zo lang duren? Nwah…

Het is oorlog en we rusten niet tot ze allemaal zijn opgehoepeld en er een “klimaat Lou de Jong” aan het werk is gezet!

PS In de Volksrant een zeer boeiend artikel over een nieuwe vorm van ontwikkelingshulp op 25 september: “Vertrouw de armen, geef ze geld”. Geen microkredieten meer (jammer voor Maxima) maar gewoon cash geld in het handje. Het boek Just give money to the poor wordt aangehaald. De website transformingcashtransfers.org van de Britse overheid laat zien hie het werkt. In Amerika is givewell.org actief. Consumeren blijkt toch de economie aan te jagen, vooral omdat mensen slim consumeren en ook handig investeren. Je ziet op dit punt volg ik Wilders niet. Wel lijkt het me goed als Wilders eerst alle bestaande hulp stopt om dan later nog eens een herstart te maken op een helemaal nieuwe leest. Uiteindelijk staat de milieubeweging met haar footprint-nonsens helemaal met lege handen als we steeds meer gaan zien dat het jaar 2100 gewoon een geweldig urbaan consumptief feest gaat worden met 10 miljard mensen in een eensgezinswoning met benzineauto voor de deur. En met meer en gezondere natuur dan ooit sinds de mens de landbouw uitvond!