3. Onze politieke partijen en Europa

Deel 3 van een serie in de aanloop van de Europese verkiezingen

De stemconstructie
U gaat de 22^e stemmen op een Nederlandse partij met een Europees partijprogramma. Maar die partij zit bijna zeker niet als fractie in het Europarlement. De verkozen mensen worden ondergebracht in de fractie van een Europese partij die inhoudelijk verwant is aan de Nederlandse partij waar ze uit komen. Meestal geldt er in zo’n partij een stemverplichting: je moet met de rest meestemmen. Je mag erover meediscussiëren, maar uiteindelijk wordt het meerderheidsstandpunt door de hele fractie gesteund. Daarom stemmen de VVD en de D66 ook bijna altijd hetzelfde: ze zitten in dezelfde (liberale) ALDE fractie van de extreme Eurofederalist Guy Verhofstadt.

Met een stem op de VVD stemt u dus in feite op Verhofstadt en voor het opgaan van Nederland in een federale Europese staat. Datzelfde geldt voor een stem op D66, maar dat zal de meeste D66 stemmers minder tegen de borst stuiten.
Een hele tijd was een stem op het CDA overigens een stem op de wellicht iets te levenslustige Berlusconi, wat juist veel CDA-ers niet bepaald aangesproken zal hebben.
Maar u kunt als Nederlander niet stemmen op de welbespraakte UKIP Engelsman Nigel Farage als dat een MEP kandidaat zou zijn die u aanspreekt.

Vanwege dit dwaze indirecte systeem moet u bij uw keuze voor de EP verkiezingen dus eigenlijk helemaal niet kijken naar de Europese partijprogramma’s van de Nederlandse partijen, maar naar de standpunten van de grote Europese fracties waar ze deel van uitmaken. Wanneer u de Europese fractie die het meeste uw opvattingen uitdraagt gevonden hebt, zoekt u uit welke Nederlandse partij daarbij is aangesloten. Het eigen partijprogramma van deze Nederlandse partij doet er niet toe, want dat is alleen van belang voorzover het ook van invloed is in de Europese fractie. En dat ziet u precies aan de Europese standpunten van deze fracties waar u uw keuze door hebt laten bepalen.
In mijn vierde en laatste blog in deze serie kom ik hierop terug.

Wat verwachten onze partijen eigenlijk van Brussel?
Dat onze partijen eigenlijk geen flauw benul hebben van hoe de EU werkt, zoals ik in mijn vorige blog beweerde, blijkt wel uit hun opstelling in allerlei kwesties.

1. Interne devaluatie
De voornaamste beschreef ik in mijn eerste blog in deze reeks: de muntunie met de Euro dwingt de zuidelijke landen in een permanente staat van interne devaluatie, met bijbehorende voortdurende crisis en daling van de lonen en de koopkracht. Met uiteraard de hardste klappen voor de zwaksten in de samenleving.
Dit veroorzaakt grote tekorten op de overheidsbalansen, die vervolgens onder druk van de strenge EU tot onder de 3% moeten worden teruggebracht. Dat vraagt draconische maatregelen die een groot deel van de bevolking onder het bestaansminimum drukken en de economie vernietigen.

Wat de Nederlandse pro-Europartijen niet snappen is dat dit geen toeval of pech is, maar precies wat de EU wenst: gedwongen interne devaluatie. Zo werkt het, en anders kan het niet werken.

Dan is het opmerkelijk dat de linkse partijen die zo voor de EU en de Euro zijn, opeens bezwaar hebben tegen de strenge begrotingseisen aan de deelnemende landen, die daarbij onvermijdelijk zijn, en krokodillentranen huilen om de dramatisch verslechterende levensomstandigheden in de Zuid-Europese landen.

Een aantal midden/rechtse partijen leggen er de nadruk op dat de EU banen moet scheppen in Nederland. Maar die zien even over het hoofd dat voor zover de eenheidseuro de werkgelegenheid in Nederland bevordert, dit vooral gebeurt ten koste van de banen in de zuidelijke staten. Dat is op termijn niet in ons belang: we zullen deze zieltogende economieën eeuwig met grote sommen geld overeind moeten houden, en zonder zuidelijke banen is er geen zuidelijke koopkracht. Je hebt niks aan een common market als je er niks in kunt verkopen.

Beide kanten van het politieke spectrum hebben blijkbaar niet veel begrepen van hoe hun geliefde EU uitwerkt!

2. Arbeidsmobiliteit
Een van de belangrijkste aspecten die van de federale Europese heilstaat verwacht wordt is en grote arbeidsmobiliteit. Op plaatsen waar het goed gaat, stijgt de vraag naar arbeid en dus de lonen. Dat trekt mensen uit andere landen aan waar werkloosheid is, waardoor de lonen weer dalen. Dit stabiliseert (in theorie) de economieën die daardoor naar elkaar toegroeien, zoals in de VS gebeurt.

Dat houdt dus in dat de hordes straatarme Roemenen en Hongaren die de Nederlandse arbeidsmarkt komen overspoelen en voor een flinke loondaling gaan zorgen in de laaggeschoolde banen juist precies doen wat de opzet van de EU is.
Inmiddels zitten tienduizenden Nederlandse vrachtwagenchauffeurs thuis omdat de Polen en Tsjechen veel goedkoper zijn. Prima, zo werkt de EU!

Maar ook hierbij staan de linkse partijen weer  niet echt te juichen. De Nederlandse arbeider moet toch beschermd worden tegen die goedkope werkers uit het oosten?!
Ook hieruit blijkt weer weinig begrip van de beoogde werking van de EU.

Daarbij: de uittocht van de jongste, best opgeleide en meest initiatief tonende werkers naar noordwest Europa is helemaal niet goed voor de zwakkere landen. Daar zakt de economie alleen maar nog verder in.

Dat zie je zelfs binnen Duitsland, waar het voormalige Oost Duitsland na 30 jaar nog steeds een achtergebleven regio is waar de meeste jongeren met capaciteiten allang vertrokken zijn. Ondanks werkelijk gigantische investeringsprogramma’s indertijd en een economisch voor het oosten belachelijk gunstige eenwording met het westelijke deel met een één op één koers van de westelijke en oostelijke Mark.

Een federale staat en massale financiële transfers lossen cultuur- en ontwikkelingsverschillen dus blijkbaar helemaal niet op, en lopen zelfs een groot risico deze te versterken.

3. De gemeenschappelijke markt
De Nederlandse politici blijven maar roepen dat de Euro zo goed is voor onze economie en onze banen. Elke aan export verdiende Euro hebben we volgens sommigen aan de EU te danken.
Maar ook landen buiten de eurozone exporteren volop naar andere landen binnen en buiten de EU. En deskundigen als Coen Teulings stellen glashard dat de euro ons amper welvaart gebracht heeft.
Waarom zijn onze politici er dan toch zo van overtuigd dat een markt met één eenheidsmunt nodig is voor onze economie?

Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed dat hier de lobby van het grote bedrijfsleven achter zit. Natuurlijk is de Europese interne markt zonder binnengrenzen aantrekkelijk voor het grootbedrijf. De multinationals exporteren zich natuurlijk suf naar het zuiden door de voor het Noorden veel te goedkope euro. Als we de gulden nog hadden waren onze producten inmiddels flink duurder voor het zuiden geworden. Om over de rest van de wereld maar niet te spreken. Het exporterende bedrijfsleven heeft nu eenmaal altijd baat bij een zo zwak mogelijke munt.
Onze politici worden dus door de bedrijvenlobby wijsgemaakt dat de euro goed is voor Nederland. Wientjes is na Pechtold de meest uitgesproken Europeaan van Nederland.

Maar de binnenlandse bedrijven, de kleintjes dus, zoals uw winkel om de hoek, het meubelbedrijf of de voedselverwerkende fabriek waar u werkt, moeten bij een zwakke munt veel meer betalen voor hun inkopen, die vaak voor een flink deel uit buiten-Europese grondstoffen zijn gemaakt of een flinke energiecomponent bevatten.

Ook is uw pensioen en spaargeld door de lage Euro veel minder waard geworden dan het geval zou zijn met een nog bestaande gulden. En betaalt u door de lage Euro ook meer voor uw energie en benzine.

En zoals we al eerder bespraken: onze efficiënter geproduceerde producten verdringen door de eenheidseuro de zuidelijke producten van de (eigen!) markt en maken de locale economie kapot, waardoor die overheden met enorme schulden komen te zitten.
Die schulden moeten weer via de EU aan de noordelijke landen worden teruggeschoven worden om de euro overeind te houden. Zo financiert u met de oplopende staatsgaranties ten behoeve van oninbare leningen (al zo’n 400 miljard trouwens) eigenlijk de winsten van de multinationals.
Wist u dat uw aandeel aan de staatsschuld inmiddels zo’n €80.000 per gezin bedraagt? En dat daar inmiddels in korte tijd zo’n €60.000 aan uiterst dubieuze garantieleningen aan Zuid Europa bijgekomen is? Een bedrag dat gewoon zal blijven oplopen zolang we in de de EU blijven?

Dit alles zeggen de multinationals er natuurlijk niet bij als ze aan het lobbyen zijn, en onze politici zijn blijkbaar niet meer in staat om dit soort mechanismen zelf te doorzien.

Eén gemeenschappelijke markt met één munt, de Euro, maar dan met reken-valuta per land, zoals de Matheo Solution mogelijk maakt, voorkomt voor altijd de problematiek waardoor wij voor slecht presterende landen moeten opdraaien, en die landen in een nog diepere crisis gedrukt worden door gedwongen interne devaluatie en de EU eisen.

Het lijkt me met name voor de VVD geen overbodige luxe om eens goed te gaan nadenken of de huidige Euro en een meer gecentraliseerd Europa nu wel echt zo goed zijn voor de Nederlanders en ons bedrijfsleven, en niet alleen voor de multinationals waar ze zo graag naar luistert.

4. De schuldencrisis
De crisis begon door het oplopen van de rente die een aantal zwakke landen op de kapitaalmarkt moest betalen voor de leningen om hun enorme begrotingstekorten te financieren.

De EU had oorspronkelijk de keiharde regel dat ze nooit een land zou redden, want dan zou het reguleringsmechanisme verloren gaan dat landen ertoe zou moeten dwingen om een gezonde begrotingsdiscipline aan te houden. Iets wat een voorwaarde is om binnen dezelfde muntunie te kunnen functioneren.
Het idee was dat deze landen vanwege het stijgende risico voor de kapitaalverschaffer geen leningen zouden kunnen krijgen bij een te groot begrotingstekort.

Maar dat pakte anders uit! Nergens bleek je zo’n hoog rendement op je leningen te kunnen halen als bij de zwakste landen, dus verdrongen de banken zich om deze landen enorme schulden te verkopen. Uiteraard met de gedachte dat die door hun deelname aan de Euro de andere EU landen zouden kunnen chanteren om hen te redden als het mis ging.

En zo geschiedde: in plaats van de keiharde clausule dat er nooit een land gered zou worden, werd de Euro gered door de garantie van Draghi dat hij alles zou doen wat nodig was om de Euro te redden. Het extreme tegendeel van wat was afgesproken als kern van het beleid!

Dit heeft geleid tot een enorme golf van leningen en garantiestellingen vanuit de EU aan een paar kleine zuidelijke landjes, en het instellen van allerlei noodfondsen. Maar dit geld ging niet naar deze landen, maar naar de banken die het probleem juist mede veroorzaakt hadden. De bonussen bij de banken zijn nooit gedaald en nu hoger dan ooit, en de bevolking van Griekenland en Portugal verpaupert op mensonterende wijze door de draconische eisen van de “redders” uit het Noorden..

Overigens hoor ik regelmatig van insiders dat de grootste beerputten nog open moeten, en die worden dan vooral vermoed in Frankrijk, met een desastreus grote exposure van de Deutsche Bank. Die schijnt dus aanzienlijk minder degelijk te zijn dan algemeen wordt verondersteld. Dat dit een voor ons optimale besluitvorming in Berlijn behoorlijk in de weg staat moge duidelijk zijn. Dit roept ernstig de vraag op of de uiteindelijke keuze van Duitsland om Frankrijk toch maar met walgelijk grote bedragen voor de poort van de hel weg te slepen (een andere uitkomst is zo goed als onmogelijk) wel in het belang van de Nederlandse burger is, want zo gaan wij dus via Frankrijk meebetalen aan het redden van de Deutsche Bank.

De nieuwste ontwikkelingen in de EU maken steeds meer banken van elkaar afhankelijk, waardoor als het nu ergens mis gaat met een grote bank, het hele systeem instort. Een betere garantie dat ze weer met onze belastingcenten gered worden bij de volgende opengaande beerput kunnen de banken zich niet wensen!

Waarom gingen onze politici eigenlijk zo snel akkoord met de reddingsmaatregelen voor Griekenland, Cyprus en Portugal, en een de facto enorme vergroting van de staatsschuld?
Ook hier weer een vermoeden: de banken hadden hen bang gemaakt dat ze zouden omvallen als ze niet de tijd kregen om zich uit de riskante leningen terug te trekken.  En een omvallende systeembank kun je je toch niet permitteren?!
Ze gaven de politici het idee dat ze de Nederlandse economie moesten redden door het overeind houden van Griekenland. Dit liet de politici geen keus.

De leugens
De hoeveelheid grove leugens die onze politici over het EU beleid en het redden van de zuidelijke economieën over de kiezers heeft uitgestort is dramatisch en wordt in veel artikelen bijna als grappige anekdote opgevoerd. Zijn het echt zo’n geboren leugenaars? Liegen ze voor hun plezier en lachen ze zich te barsten als wij er weer instinken? Ook De Jager en Rutte?

Ik denk het niet. Ze zijn er puur door hun financiële adviseurs (uit de bankenwereld uiteraard) van overtuigd dat dit in het belang van het land was. Want de waarheid zeggen zou paniek veroorzaken op de financiële markt en dan zou alles nog véél erger worden! Dus worden we in ons eigen belang voorgelogen, zonder het geweten van onze politici te bezwaren.
In sommige gevallen kan ik me hier wel iets bij voorstellen, maar ik word erg wantrouwig wanneer dit op zo grote schaal en zo schaamteloos gebeurt; wanneer het advies hiertoe komt van de groep die het meeste belang heeft bij de leugens; en wanneer het gegeven wordt aan politici die te weinig verstand hebben van financiën om dit te doorzien.

Dat de EU bij het redden van de euro door de geldpers aan te zetten de grootste criminele organisatie van de wereld, Goldman Sachs, astronomische verliezen op hun kredietverzekeringen heeft bespaard, en dat de tijdens de reddingsoperatie nieuw aangetreden mensen in de EU top (Draghi), de Europese IMF top (Borges), de minister van financiën van Griekenland (Papademos) en zelfs de president van Italië (Monti) allemaal banden met Goldman Sachs hebben, is wel héél toevallig. Het geeft al aan hoe machtig de bankenlobby is, en met name de superbanken. Goldman Sachs levert ook in alle USA regeringen de financiële mensen, onafhankelijk van wie de regerende partij is.

Zolang onze politici niet opgewassen zijn tegen de manipulaties van de superbanken, zit ik liever niet in een systeem waarin ons allerlei enorme betalingen of garantiestellingen kunnen worden opgelegd. We moeten m.i. dan ook zo snel mogelijk de huidige financiële structuur van de EU vervangen door een veel lossere structuur op basis van herstelde financiële soevereiniteit van de deelnemende landen.
Dit is alleen mogelijk wanneer de one-size-fits-none euro wordt losgelaten en ingeruild wordt voor een concept zoals The Matheo Solution.

Mijn volgende en laatste blog in deze serie vervolgt deze overwegingen in de vorm van een gemotiveerd stemadvies voor eurosceptici.