Hoe God (=liefde) verdwijnt uit weidevogelbescherming, maar terugkeert in Jorwerd

 

‘Steeds meer regels (voor weidevogelbeheer RZ) en steeds minder vogels’. Dat is de kern van weidevogelbescherming anno 2015, zoals een boer mij toevertrouwde die weidevogelland pacht van Natuurmonumenten. Hij betaalt Natuurmonumenten 260 euro per hectare (plus een deel van de door hem aangevraagde Europese Betalingsrechten van gelijk bedrag). We ontmoetten elkaar gisteren bij mijn zoektocht naar ‘natuur die midden in de samenleving staat’ van het Natuurpact. Dat is het natuurcomplot van Sharon Dijksma en clubs aan haar subsidie-infuus.

Vandaag aflevering 5, de Kening fan de Greide (koning van de weide, de grutto). En een bezoek aan 1 van de hotspots van Friese weidevogelbescherming, 200 hectare tussen Lions en Baard. Als het hier tussen de oude kreken in zeeklei van de Middelzee, tussen sloten met kwakende kikkers niet lukt:waar dan nog wel? We zien dan dat het de OVERHEID is die de (hyper)intensivering van landbouw sinds 1990 dreef, mede dankzij haar grondprijs-opdrijvende aankoopbeleid van natuurgrond voor de Ecologische Hoofd Structuur. Liefst 45 procent van alle ex-boerengrond werd door de overheid (DLG) opgekocht voor ‘nieuwe natuur’ en recreatie rond de stad tussen 2000 en 2010.

Ideologen verpesten natuur DNA
Kening fan de Greide is de  Friese naam van de imago-operatie van het Wereld Natuur Fonds (WNF. Daarmee wil de campagne-multinational haar anti-wetenschappelijke voetafdruk tussen de deur krijgen bij weidevogelbeheer in Friesland, en dan vooral de publicitaire winst die daarvan afstraalt. Net als Vogelbescherming Nederland, dat met ‘Red de Rijke Weide’ financieel wil meeliften op het Boer zoekt Vrouw-gevoel.

Het WNF parasiteert naar vaste traditie op het goede werk van anderen, om vervolgens te doen of ze het zelf uitvonden. Hier parasiteren zij op het werk van de vele Friese vogelwachten die dat al decennia deden uit liefde, en met gesloten beurs.

Vogelwachters/eierzoekers werden toen vooral gehinderd door WNF-geestverwanten, met hun ‘de mens moet van de natuur afblijven’-ideologie. Die ideologen stelden ook dat de vos en vele andere predatoren van weidevogels- die stormachtig opkwamen- geen probleem konden zijn. Want die waren immers ‘natuurlijk’ en dus goed: want de natuur is goed, en de mens slecht. Aldus de WNF/Natuurmonumenten/Vogelbescherming-‘deskundigen. Wanneer een beest niet handelt volgens het boekje, komt dat ook door ‘de mens’. Want dat doet hij dan omdat hij dankzij de mens een pijntje in zijn achterste heeft, of in zijn voorste.

Alles dat deze ideologen als ‘achteruitgang’ ervaren, dat komt door ‘ de mens’, alles dat ‘goed'(toeneemt) is komt door ‘ de natuur’. Die natuur zou in een mysterieuze ‘balans’ verkeren als je de mens maar wegjaagt. Dus zet er direct een bordje met ‘Verboten’ bij.

Zonder grutto-subsidies en productiedoelen meer grutto’s
Al vele decennia sinds mijn vroegste jeugd hebben we hier VRIJWILLIGERS, die het niet voor het geld maar de liefde doen. Zoals bij de Vogelwacht Franeker (waarvan ik nog lid ben, en jaarlijks voor schrijf). Veldmensen vanaf hun vroegste jeugd, die met praktijkkennis goed wilden doen voor hun versie van natuur in de buurt, die levensvreugde gaf. Een duikelende kievit, dat is voorjaarkriebels. Een kwetsbare jonge haas verscholen tussen het gras vinden. Zo krijg je eerbied voor het leven. En oogsten uit die natuur was daar een vanzelfsprekend onderdeel van bij het eierzoeken.

 

Nog maar 1 generatie geleden, was ik een Fries ventje en pleegde ik conform Fries jeugdgebruik vogelabortus voor de eierverzameling. Je zwierf door landerijen vol weidevogels van reguliere boeren zonder ‘verboten’-bordje er bij. Toen had je geen gruttoproductiedoelen van exact 34 paren per 100 hectare, geen maai-uitstel-subsidies van 340 euro per hectare. Boeren hadden tijd en ruimte om het nestje sparen en haasje te redden, samen met de vogelwachters, vrijwilligers van de lokale vogelclub.

Dat naturen naast het boeren, konden ze uit liefhebberij erbij doen. En juist toen hoorde je overal leeuweriken zingen en je had nog gewoon weiland met bloemen.

Grutto grutto grutto, wiiiee wiieee wiiee klonk het, als je langs de Slachtedijk fietste. Wanneer je langs een berm reed, met daarin verscholen jongen konden de koningen van de weide tot vlak boven je hoofd komen alarmeren, een tikje nerveuzig. Bij een overvliegende kraai kwam het hele veld tot leven. Ten aanval. Het weiland, het leefde.

Het zelfde soort weide waar Natuurmonumenten nu direct bordjes bij plaatst ‘ Kwetsbaar gebied, Verboten’, het was 1 generatie terug nog normaal, geheel zonder enig beleid, Gestapo-teksten over artikel zoveel, subsidies of campagnes.

Zie dan nu de gifgroene Agro Zee waarin het Godverlaten Jorwerd drijft als eiland. Met de zadeldaktoren als een Brandaris wanneer je Terschelling nadert. Alles dat groeit buigt mee in de dominerende zeewind uit zuidwest. We zien een steriele turbograsplantage voor de kuil, voor de koeien op megastal zonder melkquotum. We zien het boeren-equivalent van de tegeltuin: snel en makkelijk, haast! Tijd is geld! Met dubbele maaier snellen de agro-industriele melkrobots in boerenmonster-trucks over het gras, om de investeringen bij de bank terug te kunnen betalen.

Opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats, we hebben ongelofelijke haast. We moeten rennen springen vliegen, duiken vallen voor bank, bureaucratie en belastingdienst en weer doorgaan.

Hier is het Silent Spring. En hieronder bij de natuurboeren, is het kleur en lawaai, beide kanten krijgen honderden euro’s subsidies per hectare, van Europa, van onze eigen bureaucraten bij provincie en Rijk.

Aan de andere kant van de vaart zie je land van boeren die deelnemen aan een vorm van gesubsidieerd natuurbeheer. Hier wordt het verleden van nog maar 1 generatie geleden met subsidie-infuus in het leven gehouden…Lan fan Fjild en blommen.

Weidevogels en bloemen verbouw je nu anno 2015 dus voor belastinggeld, je teelt grutto’s per hectare alsof het aardappels zijn.

Meer regels, minder vogels en vooral: minder plezier
Volgens de natuurboer, zijn het de liefhebbers die afhaken bij weidevogelbescherming. Dankzij de groeiende regelzucht, van een onkundige overheid die handelt op basis van wantrouwen: dat handelen op basis van wantrouwen, het is wat oud-directeur van Vogelbescherming Eric Wanders ook al vaststelde. De partijen die gelokt door overheidsgeld goed zijn in het papier/bureauwerk, die nemen het stokje over. En als het op papier wat lijkt is het goed.

De natuurboer is opgehouden met het papierwerk, hij heeft er geen zin meer in, en zal te zijner tijd op het bureau geroepen worden. Dan stopt hij.

De natuurboer, stelde dat hij al in februari aan een (ieder jaar weer andere) provincie-ambtenaar moet melden waar de vogels zitten, voor zijn grutto-productiedoelen. ‘Maar dan zijn ze er nog helemaal niet, dus hoe kun je dat dan beweren.’  Achter een bureau is de natuur stuurbaar. Maar in grutto-productieland kunnen die dekselse beesten beslissen om precies in het land er naast te broeden. ‘En wanneer je dan in dat land alles zou plaatmaaien, is er op papier niks aan de hand’, zo stelde hij. 

 Zie ook de bordjes die zo’n club plaatst, meteen nadat ze gratis van de overheid 200 hectare weiland in bezit krijgen van de Lionspolder: dit is van Natuurmonumenten, oprotten! Alles bij deze club ademt ‘afblijven’, terwijl het vooral de overheid is die de grootste natuurschade veroorzaakt, niet de liefhebber die even een grutto wil zien. 

De natuur-kosmopolieten van Natuurmonumenten, Vogelbescherming Nederland en WNF vervreemden mensen van de natuur.
 Is het gek dat de jeugd volledig van de natuur is vervreemd, wanneer je de mens afschildert als wezensvreemd element in die natuur, die het enkel stuk kan maken?  In plaats van de mens te benaderen als bij Simon Schama’s Landscape and Memory: een deelnemer in duizenden jaren interactie met zijn omgeving, met eigen tradities in de omgang met die natuur.

De eierzoekers in Friesland, nazorgers na het zoekseizoen, zij werden en worden jaarlijks weer gepest door procedurekampioenen met loterijmiljoenen, geestverwanten van WNF, Natuurmonumenten cs. Deze clubs hielpen de regelzucht van ambtenaren, haalden het plezier uit de natuur. Terwijl natuurbescherming er is om de levensvreugde te vergroten, kwamen de linksige bedilbrigades deze afnemen, samen met hun ambtenaartjes. 

Vogelambtenaren dankzij WNF cs
Tot de ‘fjildmannen’ zelfs een SMS’je naar een ambtenaar moeten sturen als ze het veld in willen: ik raap nu een ei en dat leg ik terug, het is nu 18:30.

Wie heeft er dan nog zin? Alleen tegen betaling ga je dan nog, als vogelambtenaar.

Net als jagers, die als criminelen met polsbandje op verlof moeten doorgeven ‘meneer de ambtenaar, mag ik nu alstublieft een gans schieten’.  Die moeten van deze clubs schietambtenaar worden. 

Maar…Met geen bureaucratische verzekering of beroep op half begrepen waarden, kun je garanderen, wat eerder vanzelfsprekend, met gesloten beurs, om niet uit liefde en in eigen oordeelsvrijheid werd gedaan.

Lastenverzwaring boeren door overheid nekt weidevogels, peperdure grond
De grootste natuurvernieler, direct en indirect, dat is de overheid.

De overheid met haar vele gezichten en haar ‘beleid’ hielp mee om de agronatuur uit te kleden. Zij stimuleerde namelijk negatieve autonome trends waar geen bloemetjes en bijtjes-subsidie tegenop kan. Zoals ik al eerder schreef: hoe hoger de lasten voor boeren, hoe minder ruimte voor de liefhebberij die weidevogels zijn. Er is een duidelijke negatieve correlatie tussen kostbaar milieubeleid en agro-biodiversiteit. Milieubeleid werkte bij boeren mega-investeringen in de hand voor mestopvang, injectie, boekhouding. En dus schulden, lasten bij banken. Intensivering= kostenreductie is dan de enige uitweg, die velen zagen.

• En die intensivering drijft met toegenomen predatie van kuikens de achteruitgang

De natuurboer vertelde dat  voor meer dan 50.000 euro per hectare landbouwgrond bij Jorwerd was verkocht, een ruime verdubbeling met de jaren ’90. Het melkquotum ging er af, en er kwamen weer andere milieuregels bij die nopen tot investeringen/bankschulden. Boeren moeten de mest kwijt op eigen grond, dus zitten vele boeren die uitbreiden om grond verlegen.

Die regels drijven de grondhonger op, en dus de prijzen van die grond. Pachtprijzen zijn vervolgens een afspiegeling van die explosief gestegen grondprijzen. ‘Om die hoge pacht te betalen moeten de boeren wel intensief gaan, ze hebben geen keus’.

Zelf had hij grond ge-erfd van zijn grootvader. Als natuurboer mag hij van Natuurmonumenten niet voor 15 juni maaien. Dan heeft hij nog 1 snee, en zonder dat ge-erfde land waar hij intensiever werkt kan hij niet genoeg voer krijgen voor zijn koeien. Tel het ge-erfde land bij de goede baan van zijn vrouw, en de natuurboer kan zo rondkomen met wat vroeger een onbetaalde bijkomstigheid was van een minder gehaaste landbouw: weidevogels kweken. Maar dan nu voor Natuurmonumenten en de overheid. 

‘Zijn er ook normale mensen, niet zoals jij en ik, die dit nu ooit zien’ vroeg de boer zich af bij dit kerngebied voor weidevogels. Inderdaad, hier komt bijna niemand kijken, behalve lokale blonde tienermeisjes die met de string boven de uit de spijkerbroek puilende bilnaad op de fiets voorbij komen. En er niets van horen of zien, met de oordopjes op. Dit is geen natuur midden in de samenleving, maar natuur die er wat lafjes bijhangt.

Aanleg Ecologische Hoofd Structuur: 45 procent ex-boerengrond door overheid opgekocht voor ‘natuur’
Wat je bij de campagne van ‘Red de Rijke Weide’ nooit zult horen of bij het WNF: het was de Dienst Landelijk Gebied, DLG die voor aanleg van de Ecologische Hoofdstructuur de grootste speler op de grondmarkt was. Deze DLG dreef met haar aankoopbeleid zo in de jaren 2000-2010 de grondprijzen met meer dan 10 procent per jaar op, zo berichtte vakblad Boerderij. De grondprijs van landbouwgrond rond steden steeg 2006 met 12 procent, tot ruim 65.000 euro, het jaar daarvoor was die ook al 20.000 euro duurder geworden.

De waarde van de grondprijs steeg van 2005 tot 2009 met 49 procent aldus DLG. De aankoop van gronden verliep sinds 2007 via het in 2012 be-eindigde Investeringsbudget Landelijk Gebied.
In 2012 was de gemiddelde grondprijs dik 47 duizend euro

Het was de Rabobank (met latere Natuurmonumenten-voorzitter Herman Wijffels) die groot voorstander was van de Ecologische Hoofd Structuur. Omdat door de voorgenomen aankoop van honderdduizenden hectares grond voor natuur door de overheid, weer grondschaarste zou ontstaan. En dus hogere grondprijzen. Bedenk dat het LEI in 1990 schreef (staat in Natuurbeleidsplan 1990) dat tot 2005 liefst 6-700.000 hectare boerengrond uit productie zou gaan. 

En u maar denken dat die EHS uit belangeloze liefde voor de natuur werd aangelegd? Veruit de meeste agrarische grond in de jaren 2000-2010 kreeg de bestemming ‘natuur’, na verstedelijking. Je kunt de EHS het beste zien als lucratieve boeren-exitstrategie en boeren-reddingsoperatie, door ze als natuurboer wat bijverdiensten te gunnen. 200.000 hectare EHS is onder 1 of andere vorm in boerenbeheer.

De natuur neemt wraak op ‘natuurbeschermers’, via buizerd en vos
Is het dan geen gerechtigheid dat de natuur zelf de ideologie van zelfbenoemde ‘professionele’ natuurbescherming om zeep helpt? Het was de vos, die stormachtig opkwam en ook in terrein van Natuurmonumenten dit voorjaar alle grutto’s om zeep hielp. De vos zijn succes falsificeert de positie van WNF en Natuurmonumenten over de natuur van afgelopen decennia: die van de kwetsbare uitsterfnatuur waar de mens altijd de boeman is, het inwerken op ecologisch schuldgevoel, de natuur als loser. 

De buizerd is de nieuwe weidevogel, die zijn succes viert op een dieet van weidevogelkuikens, dan zijn er nog reigers, ooievaars en vele andere dieren die zonder subsidies wel succesvol werden. De provincie Friesland wil daarom met profiteurs van weidevogelsubsidies de vernieling van bestaande natuur legaal maken, zoals het omzagen van nestbomen voor buizerds. Dat heet dan weidevogelgericht beheer. 

Het is GELDgericht beheer, natuurbescherming waar God uit verdween, de liefde. Vandaar mijn titel, de verwijzing naar ‘Hoe God Verdween uit Jorwerd’ van Geert Mak.  De resterende weidevogels en bloemenweides bij Jorwerd zijn het verhaal van de Nederlandse natuurbescherming. Hoe God daaruit verdween, de ziel, en waarbij papieren tijgers van 0verheid en geldbeluste ‘natuurbeschermers’ het verval moeten verbloemen. Een verbrokkelend lichaam aan het infuus.

Maar …. Ik liep met theoloog Hinne Wagenaar de kloosterwandeling vanuit de Redbad-kerk door het boerenland, volgde zijn woensdagochtend-dienst van Nijkleaster. En  zag dat ik niet de enige ben die denkt: willen wij nog steun verlenen aan een mentaliteit- die van de massamens die Ortega y Gasset beschreef. Of een systeem dat het leven haar waardigheid ontneemt? Nijekleaster, wil in geloof de verbintenis met de omgeving weer aangaan, zoals ik dat in De Abdij ook formuleerde.

De reactie op bovenstaande, het is al in volle gang, we willen hier niet langer aan meedoen.