Iedereen met gezond verstand weet: bodemberoering visserij Waddenzee is onzinprobleem

U lezer, u bent verstandiger dan Groninger hoogleraren en NIOZ/Imares-populisten die al sinds 2004 stelselmatig het Waddenfonds plunderen. Na lezen van dit blog snapt u ook waarom u niets van hooggeleerde pretenties van Groninger dier-ecologen hoeft aan te trekken, wanneer zij geen kwantitatief bewijs overleggen. Ook de bewering van een hoogleraar is niet meer dan dat: een bewering.

Een groep activisten verenigd in Coalitie Wadden Natuurlijk en Groninger ecologen ontdekte voor 3,1 miljoen euro met ‘Waddensleutels’-onderzoek recent wat iedereen al wist, maar dan academischer opgeschreven: dat mosselen lekker zijn en dus ook door vogels en zeesterren massaal worden weggevreten. En dat door storm een mosselbank kan wegslaan. Eureka! Vervolgens riep Gronings hoogleraar Han Olff  bij de eindpresentatie van Waddensleutels, zonder enige empirische grond: ‘De visserij moet weg van de Waddenzee.’ Simpel boerenverstand is voldoende om hun met hooggeleerde pretenties en persberichten gebrachte beweringen te weerleggen. 

Dynamiek is koning van het Wad
De mantra is nu dat ‘de visstand van de Waddenzee achteruit gaat’. Maar: Waddensleutels deed geen enkel empirisch onderzoek naar de impact van visserij. En waar zij beweren dat garnalenvisserij de visstand omlaag zou brengen, verzwijgen zij de factor 8-13 grotere predatie van platvis door zeehonden.

Wat is die ‘bodemberoering door visserij’ dan?

Echte experts als ecoloog Thomas Vanagt van Ecoast doen daadwerkelijk onderzoek voor Deltares naar de natuurlijke dynamiek van het Wad in verhouding tot menselijke activiteit als suppleties. Volgens Vanagt is bodemberoering in dit hoogdynamische getijdengebied een opgeblazen non-issue. U hoeft niet hooggeleerd te zijn om dat in te zien. Ook de gemiddelde krantenlezer kan dit inzien. Lees bijvoorbeeld het bericht ‘ Baggeren lost problemen geul tussen Holwerd en Nes niet op’, van 23 juni in de Leeuwarder Courant’. De veerdiensten lopen steeds vast, en hoe ze ook baggeren, na een storm zitten de geulen weer vol zand.

De krant citeert Jaap Bruin, oud-medewerker van Rijkswaterstaat:

Het uitbaggeren van de vaargeul waar Wagenborg op hamert is volgens Bruin niet de oplossing. ‘Dat is blubber rondpompen. Het wordt halverwege het eiland weer in zee gestort, en met het eerstvolgende tij ligt het weer in de geul. Die baggeraar moet zich rot lachen. Die heeft zekerheid van werk.’

Groninger dierecologie: Soft Science en maatschappelijk nutteloos
In dit simpele boeren-baggerproza ligt de Waddensleutel: Vergeleken met een sleepnetje dat over de grond veegt van een garnalenkottertje, hoeveel meer invloed op de bodem hebben getijde en storm?

Dat is de vraag die Groninger ecoloog-activisten weigeren te stellen. Want daar hebben ze geen financieel belang bij. Dat ‘redder van de natuur’ spelen is namelijk voor veel ecologen hun verdienmodel, maatschappelijke rechtvaardiging voor hun dure onderzoek. Omdat nuchter gezien het publiek betaalde werk van Han Olff, Theunis Piersma, Tjisse van der Heide en collegae geen maatschappelijk nut heeft behalve dat het Groninger hypotheken betaalt, moeten ze hun nut opblazen als Waddendokters/kwakzalvers.

Hun werk valt in de categorie Soft Science: ze kunnen geen invloeden kwantificeren ten opzichte van elkaar. Hun werk is op zijn best het beschrijven van losse fenomeentjes, waar ze afhankelijk van hun politieke belang dan gewicht aan toe kennen. Dan kan Han Olff roepen dat ‘biobouwers de basis zijn van het Wadden-ecosysteem’, terwijl iedere eerstejaars-student weet dat primaire productie de basis is. Je kunt als Groninger ecoloog van alles roepen, omdat het soft science is, hoef je niets kwantitatief de verifiëren. Als het aannemelijk klinkt is het voldoende. Je publiceert je aannemelijkheden in de Piersma-reviewed literatuur, en kunt vervolgens roepen dat het ‘echte wetenschap’ is.

Terwijl hun esoterische Piersma-reviewed verhaaltjes nuchter gezien niet meer empirische waarde hebben dan boven aangehaald krantencitaat.

Meer homeopathie dan wetenschap
Groninger ecologen hebben daarnaast – zoals wij vaststelden bij Jeltje Nouta– een religieuze kijk op de natuur: de mythe van het ‘natuurlijk evenwicht’ vormt de leidraad in al hun uitingen, maar dan in andere termen opgeschreven.De activisten zien steeds signalen van een ‘verstoord systeem’, dat genezing nodig heeft van Groninger Waddendokters. Een klassiek kenmerk, waar bij ‘de natuur’ altijd ‘goed’ is, en ‘de mens’ de verstoorder van een natuurgezondheid, een zuiverheid en oorspronkelijke toestand. Dat is geen wetenschap maar ideologie.

Deze Groninger homeopaten hebben steeds 1 geneesmiddel in de aanbieding. Weg met de visserij, de ‘verstoring’ van het ‘systeem’, alsof het Wad een gesloten systeem is dat je kunt sturen als je alle variabelen maar volmaakt kent.

Dat hun ‘systeem’ verstoord/de Goden toornig zijn, dat kunnen ze als Romeinse Auguren lezen aan de vlucht van de vogels, ze horen het aan het aan het ruisen van de wind. Omdat Groninger ecologie Soft Science is mogen ze vanalles roepen. En omdat er een Rijk gevuld Waddenfonds is, krijgen ze daar ook nog publiek geld voor. Wanneer je hun wereldbeeld degelijk onderbouwd doorgeprikt wilt zien: lees het proefschrift van ecoloog-filosoof Mechtild de Jong daarover. Het is een combinatie van holisme en cybernetica daar in Groningen.

Het is tijd dat Theunis Piersma- hoewel hij zo handig is met media- en zijn maatje Han Olff hun heilige aura wordt doorgeprikt. Als een hoogleraar onzin verkoopt, is het nog steeds onzin, maar dan met meer pretenties. Omdat ze zich omgorden met academisch taalgebruik LIJKEN ze misschien netter, maar als je liegt voor politiek gewin: BEN je dan ook meer beschaafd?

Han Olff en Theunis Piersma:  pseudo-wetenschappelijke politici
Han Olff en Theunis Piersma zijn politieke activisten, die alleen kritisch zijn wanneer iets niet in hun politieke straatje past.

Ze citeren kritiekloos de -nergens in een wetenschappelijk tijdschrift gepubliceerde – bewering van het PBL dat Nederland 15 procent biodiversiteit over zou hebben in de Levende Natuur in oktober 2010. Om daar te roepen dat de noodtoestand geldig is. Zodat Han Olff en Theunis Piersma gerechtigd zijn om beleid door te duwen buiten de democratie om. Deze nergens peer reviewed gepubliceerde PBL-bewering – een wankele modelberekening vol aannames die automatisch tot een negatief beeld leiden- is zelfs het HOOFDARGUMENT van hun artikel. Ze presenteren het zelfs als daadwerkelijk verlies aan SOORTEN terwijl de MSA-methode niet met echt bestaande soorten in Nederland rekent, en terwijl het aantal vogelsoorten bijvoorbeeld TOEnam.

“de vermindering van het aantal soorten en de aantallen individuen van lokaal kenmerkende soorten blijft in schrikbarend tempo doorgaan. Dat geldt ook voor Nederland, en dan met name in het door landbouwkundige activiteiten bezette grootste deel van ons land

Ondanks politieke afspraken blijken we nog steeds niet in staat om onze biodiversiteit te behouden, laat staan te herstellen. Met een verlies van 87% aan biodiversiteit sinds de start van de industrialisatie in de 19e eeuw (gemeten aan de ‘mean species abundance indicator’ ontwikkeld door het Planbureau voor de Leefomgeving) vormt Nederland samen met Malta de Europese koploper in het verlies aan biodiversiteit!”

• Waar is de kritische zin hier bij Piersma, die anders zo afgeeft op ‘rapportwetenschap’?
• Dat soortenverlies door landbouw vond volgens de MSA-indicator al in vorige eeuw plaats VOOR 1990 en voor 1900, toen dichtheden weidevogels (1960-1990) nog op het door Piersma gewenste niveau lagen. De dichtheid van de door hun geagendeerde weidevogelpopulatie, dus abundance lag tot 1990 boven dat van ‘voor de Industriele Revolutie’, DANKZIJ de landbouw. Pas dankzij de hyperintensivering gaat het nu mis

Tegelijk doen ze het peer-reviewed werk van Dolf Boddeke en Paul Hagel leunend op decennia populatiedata over de (experimenteel bewezen) invloed van eutrofiëring hoger in de voedselketen- af als ‘die verhalen’. Terwijl ze dat nooit gelezen hebben. Han Olff verkoopt de Oostvaardersplassen als Walhalla. Terwijl dit door hekken omheinde hertenkamp zonder predatie alles behalve een natuurlijk systeem simuleert. Aanwezigheid van wolven kan bijvoorbeeld dichtheden edelherten met een factor ZES verlagen, zo schreven Ripple en Beschta in het European Journal of Wildlife Research in 2012. Daar gaat je kadaverdiscipline, die je verkoopt als Nieuwe Wildernis.

Kortom: een doelbewust blinde vlek als het in je politieke straatje past, dat is typisch de Groninger ecologie.

Toen ik voor NRC Handelsblad schreef kon ik altijd bij Piersma aankloppen, hij kon mij voor zijn image-building als kritische wetenschapper gebruiken. Jarenlang geloofde ik wat hij me opspeldde, het NIOZ tracteerde me op een etentje in Den Helder. Dankjewel mediasukkel.

Maar toen ik zijn aura doorprikte was het BAF: deur in het gezicht. Stuitend arrogant wendde hij zich in afkeer af als de hoge beschaving, de hoogleraar met alwetende wijsheid versus die populist die nodeloos kwetsend en ongefundeerd zou zijn, ‘nou net als Geen Stijl’, zo beet Han Olff me nog toe.

Theunis@nioz.nl, wat bij je voor mij afgegaan. Wat ben je een goedkoop persoon, een beetje rentenieren op je kanoetenwerk om zo wat te pendelen tussen hier en Mauretanie op publieke kosten en nu van het WNF. Han Olff, wat ben je een anti-visserijpopulist

Theunis Piersma is kortom arrogant opportunist, en meer activist dan wetenschapper. Dat geldt ook voor Han Olff, Han Lindeboom en al dat arrogante activistenvolk dat zich onaantastbaar weet/waant dankzij onkritische media en de continue toevoer van Waddenfonds-miljoenen om ze in het zadel te houden. Maar het tij keert, binnenkort verschijnen eindelijk beter geïnformeerde verhalen in toonaangevende media die dit aura doorprikken.

Wij blijven bij Climategate.nl helpen om deze pretenties door te prikken. De natuur is niet eigendom van Waddenfonds-activisten, maar van ons allemaal. Er is maar 1 toetssteen van ware kennis over het Wad, en dat is de realiteit. Zo kan een visser of baggeraar met boerenverstand soms meer gelijk hebben, dan een met dure publicaties omringde dier-ecoloog.