Een gastbijdrage van Jan de Jonge.
‘Grote’ vragen zijn per definitie belangrijk. Niet omdat ze praktisch nut hebben. Zeker niet op korte termijn. Voor je dagelijks leven hoef je niet te weten waar de Noordpool ligt. Of dat de aarde een nietige planeet in het universum is. Zelfs als vragen je persoonlijk raken, kom je er niet veel verder mee. Wat is ‘leven’ nou eigenlijk? Wat is bewustzijn? Is er een doel of zin in het leven?
Antwoorden bestaan niet. Als ze nu nog niet gevonden zijn, zal dat ook in de toekomst niet gebeuren. Dus waarom je ermee bezighouden? Omdat soms de vraag interessanter is dan het antwoord?
In de eerste plaats is het opmerkelijk dat de meeste mensen aan wie je zo’n vraag stelt, er geen raad mee weten. Ze lijken wel gegeneerd. Misschien is dat ook zo, maar dan kun je je afvragen: waarom? Omdat het een vraag is die hun privacy aantast, zoiets als: wat verdien je? Of omdat ze ermee geconfronteerd worden dat ze zich dit nog nooit zelf hebben afgevraagd?
Neem nou de vraag naar het doel van het leven. Jarenlang had de VPRO een twee uur durend praatprogramma op de radio: “God zij met ons”. Gepresenteerd door Piet Vroon en Stan van Houcke. Talloze promenenten werden urenlang aan de tand gevoeld over hun opvattingen en de consequenties daarvan: politici, rechters, weenschappers, etc. Het programma werd ingeleid door Cor Galis, toen al jaren met pensioen. Met z’n karakteristieke schraperige stemgeluid begon hij altijd met de volgende drie vragen: “Waarom zijn wij hier? Waarom zijn wij hier? Waarom zijn wij hier?” die geacht werden door de gasten beantwoord te worden. Alleen Hans van Mierlo die met Thijs Wöltgens te gast was deed een lacherige poging de Categismus te citeren.
Kortom: niemand weet waarom hij/zij leeft. Dat is geen reden voor collectieve zelfmoord, maar werpt wel een curieus licht op wat wij in ons dagelijks leven willen bereiken. In een gammel bootje op de oceaan zonder kompas of sextant, ja, zonder dat je weet of er ergens land is en of je daar wel heen wilt.
Ook politici (‘staatslieden’) zitten in dat bootje. Komen ze ooit een stapje dichter bij democratie of vrijheid? Hebben ze zelfs enige notie waar ze het over hebben? Ze mogen nog zoveel programma’s maken (waar ze a. niet zelf in geloven; b. zich niet aan houden) het zijn altijd kortetermijn standpunten. Nooit een stip op de horizon.
Maar kun je ‘grote’ thema’s tot onderwerp van politiek maken? Nee. Niemand loopt warm voor zaken die geen eenvoudige antwoorden opleveren. Maar DOELEN hebben een eigenaardig kenmerk. Ze zij altijd hierarchisch gestructureerd. Een soort boom met de stam als hoofddoel en de takken als subdoelen. Als je een rationeel (sub)doel definieert, moet dat passen in een groter overkoepelend geheel. Het is zelfs mogelijk dat een subdoel negatief is maar niet gemist kan worden om een hoger liggend doel te bereiken. Je spendeert geld om meer geld te verdienen. Een staatslot bijvoorbeeld. Of, je voert een boekhouding, een kostenpost weliswaar, maar hij staat ten dienste van de algehele bedrijfswinst. Ook die winst is weer een subdoel. Aandeelhouders moeten worden bevredigd en de werkgelegenheid dient in stand gehouden te worden. Enzovoort, enzovoort.
Kun je klimaatdoelen ook zien als zo’n doel? Om te beginnen is het geen hoofddoel, net zo min als belasting betalen dat is. Om dezelfde reden wordt het ook niet als positief ervaren. Tel daarbij dat er (a) geen aanleiding (AGW) is om deze ingrijpende exercitie uit te voeren en (b) hij geen meetbaar resultaat zal hebben (= hoofddoel dienen), en we hebben een voorbeeld van een massale nutteloze zelfkastijding.
Wat mij verbaast is: hoe is het mogelijk dat de meerderheid van de bevolking zich als lemmingen in het ravijn van de alarmisten stort? Ik ga hier uit van de stelling dat de alarmisten (Ok, AGW-protagonisten, maar alarmisten is korter) een valse voorstelling van zaken geven; dat is op andere plaatsen genoegzaam aangetoond. Hoe kan het dat ik die valse voorstelling wel doorzie en veel anderen niet? Hoewel er in de AGW-problematiek veel overeenkomsten met religie zijn, gaat het hier toch om elementaire en eenvoudig meetbare fysische grootheden zou je zeggen. Als je het daarover niet eens kunt worden, waarover wel?
Waarom spreken we niet eenvoudigweg af: Toon aan de hand van onomstreden temperatuurmetingen aan dat de aarde de afgelopen 200 jaar als gevolg van menselijk handelen onrustbarend warmer is geworden.
Als vast staat dat dat het geval is en dat die trend door zal gaan, zal niemand de inzet van draconische middelen schuwen.
Momenteel staat dat, in weerwil van de stelselmatige desinformatie van belangengroepen, geenszins vast en vele wetenschappers beweren dat AGW en de schadelijkheid van CO2 onzin is.
Vertrouwen
Je hebt drie belangengroepen bij het klimaatdebat: de burger, de politicus en de klimaatwetenschapper.
De burger is degeen die uiteindelijk voor de kosten opdraait. Maar de burger heeft weinig kennis, is ongeinteresseerd en denklui. Hij gaat dus te rade bij de andere partijen. Nu komt een extreem belangrijk aspect aan de orde: Het gaat niet om WAARHEID, zelfs niet om ARGUMENTEN. Als je lui en ongeïnteresseerd bent gaat het om GEMAK. Het gemakkelijkste is: iemand vertrouwen, dus: wie VERTROUW je. Dit is zo algemeen dat in feite elke crisis hierom draait. Door het gemak waarmee de argeloze burger zijn meest kostbare goed, zijn stem, verkwanselt, worden rampen aangericht. Op die manier werd Hitler in 1933 democratisch gekozen. En als je eenmaal democratisch gekozen bent, heb je een onbeperkt mandaat om ongelimiteerd en ongestraft te plunderen.
Hoog tijd om naar politici en wetenschappers nader te kijken. Politici roepen doorgaans maar wat en hun belang is primair … hun belang. Het algemeen belang speelt alleen een rol in zoverre dat hun eigen belang ondersteunt. Politici riskeren graag mensenoffers (evt. oorlogen) als hen dat uitkomt. Kijk maar naar alle oorlogen die onze misdadige vijanden in het verleden hebben gevoerd. En stel je dan de vraag waarom hun leiders zoveel anders zouden zijn dan de onze.
Het meest pathetisch zijn politici als ze krampachtig pogingen doen oprecht te zijn. Niets is zo onbetrouwbaar als te zeggen dat “dit m’n oprechte mening” is. Daarmee impliceer je dat alle andere uitspraken die je doet en die je niet uitdrukkelijk ‘oprecht’ hebt verklaard, onoprecht, of althans minder oprecht zijn.
Een heel andere reden om politici te wantrouwen is dat ze een haat liefde verhouding met rampen hebben. Ok, het blijven rampen, maar wat een fantastische gelegenheid om je als leider te profileren. Zonder 9/11 was Bush gedoemd als grijze muis de geschiedenis in te gaan. Zelfs Balkenende kwam een beetje uit de verf. Recente rampen in de Nederlandse geschiedenis (Schietpartij Alphen, MH17) waren mooie momenten voor Rutte om daadkracht en doortastendheid (D&D) te tonen. Je kon deze gelegenheden dan ook te pas en te onpas vreselijk en verschrikkelijk (V&V) noemen. Nee, bij politici moet je niet zijn als je rampen wilt voorkomen.
Maar ook wetenschappers zijn onbetrouwbaar. Zet twee wetenschappers bij elkaar en voor je je kan omdraaien, gaan ze rollend over straat. Dat geldt voor economen (elke universiteit heeft zijn eigen ‘school’) maar ook voor fysici (Einstein vs. Bohr). Niets is dan ook zo hilarisch als dat 97% van de klimaatwetenschappers (meteorologen, fysici, biologen, geologen, paleologen, etc) het eens zouden zijn ….
De grootste belemmering voor de wetenschap is dat haar beoefenaars te pas en te onpas roepen dat zij nu echt de waarheid over de werkelijkheid hebben gevonden. “Wetenschappelijk bewezen” heet dat, maar is even onzinnig met betrekking tot klimaatopwarming als in de afslankindustrie.
Gelukkig is er één kenmerk waaraan je altijd iemands ONbetrouwbaarheid kunt herkennen. Dat is als iemand op de payroll staat van een van de partijen. Zodra iemand financieel afhankelijk is, is er geen sprake van objectiviteit en zijn alle uitkomsten per definitie propaganda.
Het enige wat wetenschap uiteindelijk kan bieden is een zekere rationaliteit cq. plausibiliteit, dus een PAD om verder te komen vanuit je uitgangspunten. Of die uitgangspunten waar zijn is altijd de vraag. Het allerbelangrijkste is tijdig erkennen dat je op het verkeerde pad zit. Hierin onderscheidt wetenschap zich van religie. Althans zo lang Crick zich onthoudt van dogma’s over de moleculaire biologie en de American Physical Society kritische kanttekeningen by AGW niet incontrovertible noemt.
Als je ambitieuze pollitici noch wetenschappers kunt vertrouwen, wie dan wel? Mijn voorkeur gaat uit naar mensen die een jarenlange integriteit aan de dag hebben gelegd. Die onafhankelijk zijn, zich niet hebben laten corrumperen en hebben getoond dat ze niet alles zomaar geloven, dus kritisch en tegendraads zijn. Ketters? Prima. Als je ook nog een zekere deskundigheid verwacht blijven alleen gepensioneerde wetenschappers over: mensen als Freeman Dyson, een van de grootste natuurkundigen van de 20ste eeuw, Patrick Moore, klimaatdeskundige en oprichter van Greenpeace, Richard Lindzen (em. prof. MIT).
Aldus Jan de Jonge.
Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.
Wat een stuitend slecht stuk. Wat moeten wij hier nu mee?
Het lijkt wel Van Soestiaanse retoriek; maar dan anders.
Wat je er mee moet? Van mij moet je niets.
Toch probeer ik meer te bereiken dan luchtfietserij, hoewel dat gevaar bij een dergelijk onderwerp levensgroot is.
Ik zag van de week enige oudere mensen geinterviewd worden die gevraagd werden waarom ze bij het Oekraine referendum “ja” gaan stemmen. “Omdat de regering ‘voor’ is.” Mijn vrees is dat dat ook gebeurt ten aanzien van Global Warming maatregelen, waar ook al 97% van alle wetenschappers protagonist is. We hebben dan wel een probleem.
“Het enige wat wetenschap uiteindelijk kan bieden is een zekere rationaliteit cq. plausibiliteit, dus een PAD om verder te komen vanuit je uitgangspunten. Of die uitgangspunten waar zijn is altijd de vraag.” Inderdaad. En maak je niet ongerust, we komen er vanzelf wel achter of we op het verkeerde pad zitten of niet. En ach, waarom moet je er een drama van maken. We ontwikkelen alleen maar meer vormen van energie. Hoe erg kan dat zijn. De kosten? Ach
Dit is alweer geen parel van hoogstaand denkwerk. Als je niets te zeggen hebt, zeg dan niets. Er hoeft niet beslist iedere dag iets op onze site te staan, gewoon omdat het kan
Er is zowel overheids-gefinancierd als bedrijfsgefinancierd onderzoek waarbij de onafhankelijkheid is gewaarborgd. Zie ook James Lovelock in dit verband, die door Shell werd betaald. 1 van de meest onafhankelijke wetenschappelijke denkers.
Je moet dus onderscheid maken tussen prikkels om 1-zijdig te worden die over langere periode kunnen groeien (bij zowel publieke financiers werkt dat als bij bedrijfsleven met een belang), en daadwerkelijke opdracht dat te doen op de korte termijn.
Er hoeft niet iedere dag iets op de site te staan, gewoon omdat het kan. Verder komen er klachten dat de reacties teveel rond 1 zuigend middelpunt genaamd Vruggink gaan,
Ik heb de reacties uitstaan, omdat er weinig constructiefs uit voortkomt behalve het draaien rond het zelfde cirkeltje. Er is ook een nieuw reactiebeleid geschreven
Grappig om van iemand die vrijwel dagelijks probeert je deelgenoot te maken van zijn kunstzinnige kiekjes en diepzinnige onderwerpen als ‘bierdrinken is een vorm van geluk’ te horen dat je niet beslist iedere dag op ‘onze’ site hoeft te staan…
Je hebt mij niet horen zeggen dat Shell of de overheid geen goede wetenschappers in dienst heeft. Wat ik beweer is dat een slager die een uitspraak doet over zijn eigen vlees gewantrouwd moet worden. Dus Big Pharma die z’n eigen medicijnen keurt, banken die met je meedenken, AH die op de kleintjes let, you name it. In hetzelfde rijtje horen Shell en Nuon die je aanmoedigen om op zonneenergie te rijden.
Tenslotte Vruggink.
Ik ben zelden iemand tegengekomen die zo dwars ligt als hij. Maar als je de moeite neemt goed te lezen wat hij zegt, heeft hij altijd wel een punt. Wat mij intrigeert is dat hij bij zoveel tegenstemmers (die hij ook ziet) het op kan brengen om steeds weer zijn mening te formuleren en tegen de stroom in te gaan. Daar heb je LEF voor nodig. Dat is iets anders dan politieke correctheid.
“Ik heb de reacties uitstaan, omdat er weinig constructiefs uit voortkomt behalve het draaien rond het zelfde cirkeltje. Er is ook een nieuw reactiebeleid geschreven”
Ik denk dat daardoor je lezer aantal gedecimeerd is. Zonder mogelijkheid van discussie is het niet meer lezenswaard, niet meer interessant. Gewoon de mening van 1 persoon, zonder weerwoord. Dat kan ik iedere dag in de krant ook lezen.
De “zin van het leven” is heel simpel : LOL.
In mijn jonge jaren was het ideaal : niet meer hoeven werken.
Dat blijkt niet juist te zijn. Geen geld meer hoeven te verdienen moet dat zijn.
Het verschil met de periode voor mijn pensioen is dat ik nu zaterdag en zondag doorwerk. Puur voor de lol. Wel afgewisseld met duin- en strandwandelingen.
Of aanschuiven bij maatschappelijke discussies.
Het klimmen der jaren levert beperkingen maar daar staat tegenover dat je van alles al eens hebt meegemaakt. Relativeren gaat steeds beter.
Lol is OK. Klinkt niet deftig genoeg, maar tja…
Toch werkt het niet als je verder denkt. Als je iemand van het leven berooft, heb je hem dan een slechts een pleziertje ontnomen?
LOL moet je breed zien. Het is behalve deelnemen aan een polonaise ook : – een vak leren -iets begrijpen -bijdragen aan de samenleving -je kinderen opvoeden -stokpaarden berijden.
Iemand redden van de verdrinkingsdood is ook LOL. Immers, niet redden zadelt je op met een levenslang schuldgevoel.
Mensen vertrouwen dus allen maar de mainstream media. Maar uit een bericht van onze klimaat correspondent van de Volkskrant, Jeroen van Trommelen, kunnen we vandaag lezen, dat ook hij best moeite heeft het verhaal goed aan de lezer uit te leggen. Vandaar dat hij Per Espen Stoknes ( stokers , what’s in a name ) erbij heeft gehaald. Die geeft een soort recept af : doseer de boodschap met een deel doem en 3 delen lichterigheid.
Hier twee fragmenten uit het artikel vandaag ( 03-03) met de titel ” GRATIS PIZZA TEGEN BROEIKAS EFFECT” met als onderschrift : ” klimaatontwrichting “. Wat we al wisten is dat de titel erg belangrijk is en ook dat moeilijke woorden als AWG niet door mensen gesnapt worden dus dan houdt het gelijk al op ( 999,9 % van de mensen heeft nog nooit van dat woord gehoord ) ; ” klimaat- ontwrichting ‘ begrijpen mensen dus wel.
Hierbij twee fragmenten uit het artikel :
“Als je een probleem zou willen bedenken dat vrijwel ongemerkt, als een geest, voorbij zou glijden zonder dat we in actie komen, zou je uitkomen bij iets als klimaatverandering’, zegt de Noorse psycholoog, econoom en voormalig psychotherapeut Per Espen Stoknes.”
“Kernprobleem zijn de doemscenario’s met schuld en boete die in de framing rond klimaatopwarming nog steeds een belangrijke rol spelen, vindt hij. Tegen de wetenschap achter de scenario’s is weinig in te brengen. In het huidige tempo van maatregelen dreigt op termijn inderdaad een deels onleefbare, apocalyptische wereld. Dat verhaal moet ook verteld worden, hoewel – vanwege de effectiviteit – bij voorkeur dus in een dosering van één kwart doem en driekwart licht. “
Zijn die Noren allemaal getikt? Breivik geven ze gratis kost en inwoning voor de rest van zijn leven + universitaire studie gratis er bij.
Gevolgen zijn nooit zonder oorzaken: De Russen willen verdrijven uit Afghanistan m.b.v. de Taliban en USA wapens en 9/11 en Molenbeek/Parijs. Democratie als het belangrijkste Westerse exportartikel en als gevolg stammen-/religie-oorlogen in de Arabische wereld, stromen vluchtelingen vanuit een voorheen stabiele regio. De Club van Rome haar geheel verzonnen alarmistische rapport (Grenzen aan de Groei) uit 1972 en de huidige GP-klimaatgekte voor duurzaam, wisselvallige stroom, biodiesel en recycling en anti-kernenergie met als gevolg wereldwijde CO2 toename.
Jan de Jonge benoemt wel het probleem van deze tijd, namelijk wie wij nog kunnen vertrouwen. Op het gebied van Europees beleid kun je je afvragen of de EU niet de regie kwijt is. Dit betreft het monetair beleid, de vluchtelingenstromen, grensbewaking en hernieuwbaarheid. Ik kan mij niet aan de gedachte onttrekken dat diversen van onze, en de EU-, politici onbetrouwbaar zijn. Dit geldt ook voor wetenschappers die zich vereenzelvigen met de hoofdstroom teneinde de geldkraan open te houden. Dit laatste is overigens niet nieuw, maar speelt al eeuwen.
Rypke probeert op zijn manier duidelijk te maken dat dit terecht onrecht doet aan wetenschapsbeoefening en de feiten. Of dit of op welke andere manier zal doordringen tot de beleidsmakers is helaas een ander verhaal. Hoe sterker de feiten afwijken van het beleid, i.c. het geloof, des te onbetrouwbaarder zullen de belijders van dit geloof zijn.
Dit is het actuele probleem en dit kan niet worden opgelost door oude deskundige rotten.