Grafiek Keulemans

Onder de titel, ‘Het Planbureau voor de Leefomgeving bepreekt u’, schreef wetenschapsredacteur Maarten Keulemans voor de Volkskrant zo’n twee jaar geleden een artikel, dat nog steeds actueel is.

Een kennis wees me op een onderzoek van het Planbureau voor de Leefomgeving, dat een tijdje terug verscheen in het vakblad ‘Environmental Science and Technology’. Ik had het niet opgemerkt, en dat is niet zo vreemd, want de uitkomst is niet direct iets om van om te vallen: aan de hand van enquêtes met 1868 wetenschappers die over klimaat schrijven, komen de Nederlanders tot de ontdekking dat hoe meer iemand over het klimaat publiceert, des te meer verstand hij (of zij) heeft van de opwarming van de aarde. Een bevinding die in de Volkskrant-rubriek ‘open deur van de week‘ niet zou misstaan.

Waaróm, vraag je je af. Zo’n onderzoek kost toch geld, en de onderzoekers hadden een interessante (en grote!) club respondenten bij elkaar weten te krijgen, aan wie ze ook veel spannender vragen hadden kunnen stellen.

Maar er zat een adder onder het gras. Het ging het Planbureau niet zozeer om het peilen van de kennisstand onder wetenschappers – het ging ze uiteindelijk om het winnen van zieltjes voor de Grote Strijd tegen de broeikasgassen.

Zó begint het artikel: ‘Het algemene publiek is sterk verdeeld over de kwestie van de menselijke veroorzaking van klimaatverandering. Velen geloven dat klimaatwetenschappers net zo verdeeld zijn over diezelfde vraag, anders dan wat verschillende onderzoeken hebben uitgewezen. Percepties van de mate van eensgezindheid of verdeeldheid onder wetenschappers beïnvloeden de publieke acceptatie van wetenschappelijke conclusies in hun steun voor daaraan gerelateerd beleid.’

Ofwel: door te laten zien hoe eensgezind de wetenschap is, willen de onderzoekers een argument aanreiken om klimaattwijfelaars de wind uit de zeilen te nemen. Een uitstekend idee – hoe meer wetenschappelijk geïnformeerd mensen zijn hoe beter, denk ik altijd maar. Er is alleen wel een probleem: die ‘sterke publieke verdeeldheid’ waarover de onderzoekers het hebben, bestáát helemaal niet.

Vervolgens stelt Keulemans vast dat die verdeeldheid wèl in de VS bestaat, maar niet in Europa. Ik ben er overigens niet zeker van of dat op dít moment nog zo is. Afgezien van El Niño (die nu weer wordt afgewisseld door La Niña) wil die verschrikkelijke opwarming maar niet komen. En de ‘peer- reviewed’ literatuur die kritisch staat ten opzichte van AGW-hypothese (AGW= ‘Anthropogenic Global Warming) groeit gestaag. Maar dat terzijde.

Keulemans:

Het heeft er, kortom, alles van weg dat klimaatscepsis een typisch Amerikaanse eigenaardigheid is, net als ’s ochtends de vlag groeten of het in twijfel trekken van de evolutie.

Maar die helft van de werkelijkheid vegen de onderzoekers onder het tapijt. De positievere, Europese cijfers worden verzwegen (terwijl ze er beslist van op de hoogte zijn … U wordt hier dus eigenlijk bepreekt: het is toch verschrikkelijk, de mensen nemen klimaatverandering niet serieus genoeg!

Er is nog iets anders, want ik zou dit niet eens schrijven als vervolgens mijn vakgenoten en ik niet de schuld van alle narigheid kregen. Want wat blijkt? De media hebben het gedaan!, aldus de PBL’ers. Wij houden de domheid in stand door voortdurend klimaatsceptici aan het woord te laten.

Zo staat het althans in het onderzoek: ‘Onze resultaten geven aan dat diegenen die het het meest oneens zijn met een merkbare invloed van door de mens uitgestoten broeikasgassen op het klimaat, oververtegenwoordigd zijn in de media, ten opzichte van de aanwezigheid van die meningen in de wetenschappelijke gemeenschap.’ …. Maar ook hier spinnen de onderzoekers de feiten. De onderzoekers hadden hun respondenten gewoon gevraagd om hun indruk: hoe vaak (of hoe weinig) komen jullie in het nieuws? Daaruit bleek dat wetenschappers die de opwarming van de aarde laag inschatten naar eigen zeggen vaak de media halen, net als trouwens wetenschappers die zeggen dat de rol van broeikasgassen laag is.

Geschrokken heb ik toch eens de proef op de som genomen voor de Nederlandse (en Vlaamse) situatie, door in het archief van Trouw, NRC, Volkskrant, AD, De Morgen en Het Laatste Nieuws te checken hoe vaak ‘wij van de journalistiek’ sceptisch ingestelden aan het woord laten.

Gunnen we echt vaker het podium aan econoom Hans Labohm, publicist Marcel Crok en PVV’er Richard de Mos dan aan onversneden ‘klimaatalarmisten’ (excusez le mot) als hoogleraar duurzaamheid Wubbo Ockels, hoogleraar transitiekunde Jan Rotmans of klimaatjournaliste Bernice Notenboom?

Welnee! [Zie grafiek boven.]

Daar komt nog eens bij dat sceptici als Labohm en De Mos, als ze ‘de media halen’, dat in de regel negatief doen: een factcheck waarin ze op hun nummer worden gezet, een beschouwing hoe je ze het beste kunt negeren, een cynisch nieuwsstuk met als kop ‘Handelaren in wetenschappelijke twijfel.’

Het is het bekende klimaatactivistische frame van goed en kwaad: je hebt de klimaatwetenschappers die proberen de wereld te redden, en kwaadaardige tegenkrachten die dat tegengaan (en o ja, de domme media die Het Kwaad de hele tijd aan het woord laten). De Amerikaanse situatie voorhouden als truc om de massa te mobiliseren: kijk uit, u neemt het niet serieus genoeg, de grote boze klimaatontkenners zitten overal, en de media zijn niet te vertrouwen!

Dat er intussen in Europa rondom het klimaat een complete industrie is verrezen van pseudowetenschappelijke onderzoeksbureautjes, zichzelf aan subsidies lavende zakenmannetjes [Noot HL: Zeer ter lezing aanbevolen] en hoogleraren die met miljoenen aan publiek geld allerlei triviaal onderzoek doen – daarover hoor je deze mensen helaas wat minder.

Dat de PBL-onderzoekers de beste bedoelingen hebben, daaraan twijfel ik geen moment. Het is alleen wel een beetje jammer dat hun studie … vooral bijdraagt aan een verdere verdeling van wetenschappers in goed en kwaad.

Niet langs de lijnen van wie de sterkste wetenschappelijke argumenten heeft – maar gewoon, op morele en ideologische gronden.

Aldus Maarten Keulemans destijds in de Volkskrant.

Lees verder hier.

Zoals mijn trouwe lezers weten, mopper ik vaak over de klimaatberichtgeving van de Volkskrant. Maar dit stuk (dat ik destijds over het hoofd moet hebben gezien) gaat er bij mij in als Gods Woord in een ouderling.

Wat zal er nu met de komst van de nieuwe Amerikaanse regering, die een klimaatsceptisch standpunt inneemt, in de toekomst gaan gebeuren? Zal haar klimaatscepsis naar Europa overwaaien en zal de de facto boycot van klimaatsceptici door de MSM worden opgeheven? Of zullen zij doorgaan met hun indoctrinatiepraktijken, die aan die van totalitaire regiems doen denken.

Het valt mij altijd op dat er een groot contrast is tussen de wijze waarop bijvoorbeeld doorgewinterde politieke journalisten bewindslieden en andere politici benaderen – met een grondhouding van diep wantrouwen – en waarop journalisten klimaatactivisten als Notenboom, Van Soest, Rotmans, Dijkgraaf, Vellinga, Van Tongeren e.a. benaderen – veelal gekenmerkt door kritiekloze volgzaamheid.

Zal dit nu in het Trump-tijdperk gaan veranderen? Laten we het hopen!

Terzijde en onopgemerkt door de MSM blijkt het CLOUD-onderzoek, dat door CERN wordt uitgevoerd, volgens recente berichten belangrijke resultaten te hebben opgeleverd, die de zogenoemde Svensmark-hypothese lijken te ondersteunen.

Now, CERN has unraveled the earth’s cloud chemistry–and confirmed Svensmark’s theory–with their Large Hadron Collider producing the “cosmic rays.” CERN found that the climate modelers totally failed to understand the interaction of electrically charged cloud particles created by the cosmic rays, which produced one or two orders of magnitude more clouds. The ionized clouds also reflected more heat back into space—and lasted longer. CERN’s lead author, Ken Carslaw, said in the CERN Courier (December 2016) that all the projections of the climate models should thus be revised downward.

Lees verder hier.

De wetenschap schrijdt voort. En de nieuwe inzichten die dat oplevert, leiden tot een verdere ondermijning van de AGW-hypothese, die de legitimatie vormt van het klimaatbeleid, dat dagelijks wereldwijd miljarden in een bodemploze put doet verdwijnen.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.