Klimaat in recente opiniepeilingen

Tijdens het laatste lijsttrekkersdebat merkte de gespreksleider Rob Trip in de discussie tussen Marianne Thieme en Jan Roos op, dat er in de campagne weinig aandacht was geschonken aan het ‘klimaat’. Dat was een voorzet voor Thieme, die kon scoren met een verwijzing naar de huidige weersextremen in Afrika, waardoor hele volksstammen op drift zijn geraakt en waardoor de vluchtelingenstromen zouden aanzwellen. Zij vervolgde dat de VN verwachtte dat tientallen miljoenen mensen naar ons zouden toekomen.

Afgezien van het feit dat zelfs het VN-klimaatpanel (IPCC) geen verband heeft kunnen ontdekken tussen CO2 (van welke oorsprong dan ook: natuurlijke of menselijke) en weersextremen, zoals thans in Afrika, toonden de ‘factckeckers’ van de NRC aan dat de VN zo’n uitspraak niet had gedaan. Volgens hen was de uitspraak ‘niet te checken’. NRC: ‘De VN-vluchtelingenorganisatie, UNHCR, zegt op haar website dat het lastig is voorspellingen te doen over dit onderwerp. Wij hebben geen enkele uitspraak kunnen vinden dat deze mensen ‘naar ons’ toekomen. Dat is een essentieel onderdeel van de bewering, want vluchtelingen blijven vaak in hun eigen regio. Niet te checken dus.’ Aldus de ‘factcheckers’. Dat laatste is te mild, want Thieme zoog deze uitspraak duidelijk uit haar duim. (Zie hier 02.00)

In zijn debat met Gert-Jan Seegers verwierp Mark Rutte de voorstellen van de Christen Unie om de komende jaren 5 miljard extra uit te geven aan klimaatbeleid. (Zie hier: 05.40).

Rutte: Dat betekent voor gezinnen … dat die weer honderden euro’s per jaar extra kwijt zijn (ong. euro 600) aan hun energierekening.‘ De ‘factcheckers’ stelden vast dat het niet duidelijk was over welke termijn het ging, maar kwalificeerden de uitspraak toch als grotendeels correct.

Zoals de trouwe lezers weten, heeft deze website herhaaldelijk gewezen op de nefaste financiële consequenties van het klimaatbeleid (dat geen enkel meetbaar effect heeft, maar dat was weer eens de onopgemerkte olifant in de zaal). Het is verheugend dat dit argument – althans ten dele – is opgepikt in het politieke debat.

In de klimaatpropaganda die we de afgelopen tientallen jaren over ons heen hebben gekregen, zijn de financiële gevolgen voor de burgers altijd verzwegen. De afgelopen weken zijn zij echter wel naar voren gekomen. Zo heeft zelfs minister van Financiën, Dijsselbloem, geschreven:

Het is wel zo dat Groenlinks veel radicaler is. Te radicaal. De prijs voor een gezin met anderhalve baan, die dagelijks moeten forenzen naar hun werk, is ongekend hoog. De vergoeding voor woonwerkverkeer verdwijnt en een hele hoge filebelasting komt er voor in de plaats. Dat gaat al snel richting de 500 euro per maand. Ook de opslag op de energierekening vertienvoudigt! En dat betekent nog eens 800 euro per jaar voor datzelfde gezin.

Aldus Dijsselbloem.

Hoe zal dat nu uiteindelijke uitpakken? Dat weten we niet. Maar ik acht het niet onwaarschijnlijk dat de burger op een gegeven moment het gevoel zal krijgen dat hij/zij is misleid door het achterhouden van cruciale informatie en dat de financiële gevolgen van het klimaatbeleid een grotere rol gaan spelen in de maatschappelijke en politieke discussie dan tot op heden het geval is geweest. Dat zou tot een ondermijning van de politiek steun voor het klimaatbeleid kunnen leiden.

Maar hoe komt het nu dat ‘klimaat’ gedurende lange tijd zo’n ondergeschikte rol heeft gespeeld in de campagne? Zouden de mensen onder de onophoudelijke golf van misleidende klimaatpropaganda misschien wat klimaat’moe’ zijn geworden?

Dat zou best eens kunnen. Voor propaganda geldt ook de bekende economische wet van de toe- en afnemende meeropbrengsten. De derde fase van deze wet, die van de afnemende absolute opbrengsten, is minder bekend, maar niet minder reëel.

Ongeveer een half jaar geleden rapporteerde James Delingpole op ‘Breitbart‘: ‘UN Poll Shows Climate Change Is the Lowest of All Global Concerns’:

Every year the UN runs a poll which surveys people’s greatest concerns across the world.

It’s significant because the responses run into the millions and canvas the views of people from all countries, rich and poor. So guess where ‘climate change’ comes on the global population’s list of priorities. Yes, that’s right. It comes right at the bottom. [Zie afbeelding boven.]

More than three times as many people care about education, and well over twice as many want better healthcare, job opportunities, and honest government than want “action taken on climate change”.

Only when the surveys are broken down between rich and poor countries does “climate change” creep higher up the list. But only in rich countries. In poor countries, as a ratio of the total number of votes made, it becomes even less of a concern. …

“Action on climate change”, in other words, is the decadent preoccupation of spoilt Westerners who have nothing serious to worry about because they have all the basics – education, healthcare, jobs, political freedoms, phone and internet access – more or less covered. The poll gives the lie to all those people – usual of a left-liberal persuasion – who insist that more needs to be done, more scarce resources diverted, to ‘combat’ climate change.

If the money currently squandered by our governments on this non-problem – $1.5 trillion a year – reflected people’s actual concerns (as governments are supposed to do), then the funding would dry up and a lot of worthless troughers would suddenly find themselves going very hungry.

Which would be good for them, in a way, because for the first time in their miserable parasitical lives they might get a sense of the harm their policies are inflicting around the world – most especially on the poor who, more than anyone, need the cheap fossil fuel energy the greenies are determined to deny them.

Aldus James Delingpole.

Ook in een aantal Europese landen heeft een overeenkomstige peiling plaatsgevonden in het kader van het ‘European Perceptions of Climate Change Project’ (EPCC). De resultaten waren vergelijkbaar, zij het minder uitgesproken. Zie hier.

En hoe zit het met de CO2-uitstoot door de mens? Volgens het ‘International Energy Agency’ (IEA) is die de laatste jaren betrekkelijk stabiel gebleven. Ondanks het politiek retorisch geweld over de bestrijding van de opwarming van de aarde (die zo’n 18 jaar geleden is gestopt) is die dus niet verminderd.

Onder de titel, ‘IEA finds CO2 emissions flat for third straight year even as global economy grew in 2016’, rapporteerde het IEA onlangs:

Global energy-related carbon dioxide emissions were flat for a third straight year in 2016 even as the global economy grew, according to the International Energy Agency, signaling a continuing decoupling of emissions and economic activity. This was the result of growing renewable power generation, switches from coal to natural gas, improvements in energy efficiency, as well as structural changes in the global economy. …

Carbon dioxide emissions declined in the United States and China, the world’s two-largest energy users and emitters, and were stable in Europe, offsetting increases in most of the rest of the world.

The biggest drop came from the United States, where carbon dioxide emissions fell 3%, or 160 million tonnes, while the economy grew by 1.6%. The decline was driven by a surge in shale gas supplies and more attractive renewable power that displaced coal. Emissions in the United States last year were at their lowest level since 1992, a period during which the economy grew by 80%.

“These three years of flat emissions in a growing global economy signal an emerging trend and that is certainly a cause for optimism, even if it is too soon to say that global emissions have definitely peaked,” said Dr Fatih Birol, the IEA’s executive director. “They are also a sign that market dynamics and technological improvements matter. This is especially true in the United States, where abundant shale gas supplies have become a cheap power source.”

In 2016, renewables supplied more than half the global electricity demand growth, with hydro accounting for half of that share. The overall increase in the world’s nuclear net capacity last year was the highest since 1993, with new reactors coming online in China, the United States, South Korea, India, Russia and Pakistan. Coal demand fell worldwide but the drop was particularly sharp in the United States, where demand was down 11% in 2016. For the first time, electricity generation from natural gas was higher than from coal last year in the United States.

With the appropriate policies, and large amounts of shale reserves, natural gas production in the United States could keep growing strongly in the years to come. This could have three main consequences: it could boost domestic manufacturing, supply more competitive gas to Asia through to LNG exports, and provide alternative gas supplies to Europe. US and natural gas prospects will be explored in details in the next World Energy Outlook 2017.

In China, emissions fell by 1% last year, as coal demand declined while the economy expanded by 6.7%. There were several reasons for this trend: an increasing share of renewables, nuclear and natural gas in the power sector, but also a switch from coal to gas in the industrial and buildings sector that was driven in large part by government policies combatting air pollution.

Aldus het IEA.

Lees verder hier.

Ik vermoed dat het IEA zich in het recente verleden onder leiding van onze landgenote, Maria van der Hoeven, de voorgangster van de huidige uitvoerend directeur, Fatih Birol (een uitstekend energieanalist, maar van klimaat heeft hij geen verstand), heeft laten beïnvloeden door de Obama-regering en zich heeft laten meeslepen in het klimaatalarmisme, door verspreiding van apocalyptische opwarmingsscenario’s. In de laatste publicaties van het IEA speelt hernieuwbare energie weliswaar een rol, maar de apocalyptische verpakking is verdwenen. Ik verwacht dat deze nieuwe, nuchterder oriëntatie onder invloed van de nieuwe Trump-regering in de toekomst zal prevaleren.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.