Orwelliaanse toestanden in Duitsland rond klimaat

Michael Miersch

Eerder schonk ik aandacht aan de klimaatbrochure van het Duitse milieuagentschap, waarin de officiële klimaatmantra als waarheid werd verkondigd en een aantal Duitse klimaatsceptici – verenigd in EIKE (‘Europäisches Institut für Klima und Energie’) en auteurs als Vahrenholt en Lüning (‘Die Kalte Sonne’), alsmede wetenschapsjournalisten als Dirk Maxeiner, Michael Miersch en Günter Ederer – met naam en toenaam werden gediscrediteerd.

Ik schreef daarover:

Het Duitse milieuagentschap heeft een nieuwe brochure uitgebracht waarin veel gestelde vragen in het klimaatdebat worden beantwoord, conform de mantra van het VN-klimaatpanel (IPCC). Tegelijkertijd is deze brochure een frontale aanval op de klimaatsceptici, die wagen te twijfelen aan de door de Duitse overheid gepropageerde boodschap van de klimaatalarmisten.

Miersch en Maxeiner lieten het er niet bij zitten en spanden een kort geding aan voor het gerecht in Halle. In november 2015 verwierp de rechter hun bezwaren. Miersch ging in hoger beroep – Maxeiner haakte af vanwege de hoge kosten voor juridische bijstand. Maar tot verrassing, ja ontzetting van Miersch en vele van zijn journalistieke collega’s bevestigde het Hooggerechtshof in Magdeburg in februari 2017 de eerdere uitspraak.

Op de website van de ‘Global Warming Policy Foundation’ (GWPF) legt Michael Miersch uit waar het om gaat.

In 2013, the German Federal Environmental Agency (UBA) published a brochure entitled “And Yet It Is Warming”. The brochure stated that, unfortunately, there were scientists and journalists who spread untruths about climate change. In addition to a few others, I was mentioned (at the time, I was the science editor at the German weekly magazine FOCUS). Specifically, my articles were accused of “not agreeing with the state of knowledge of climate science” (page 112).

The brochure called me a “climate change sceptic” [Klimawandelskeptiker]. In other sections of the text, the machinations of climate change sceptics were presented as dishonest. The brochure also accused climate change sceptic of being paid lobbyists of the oil industry. I sued against this defamation, initially with Dirk Maxeiner, who later gave up when the costs of the lawsuit became more and more oppressive.

On 18 November 2015, the first chamber of the administrative court in Halle (the action took place there because the UBA is located in Saxony-Anhalt) decided that the comments in the brochure were not exaggerated. The classification of journalists was in line with the task of the UBA to clarify environmental issues. The assertion that climate change sceptics were impure and paid by the oil industry would not refer to me as they were further in the text and are not directly linked to my name.

In light of the court’s decision, I submitted the application for appeal to the Magdeburg High Court, which has now been rejected.

How does the High Court justify its decision?

The decision by the Magdeburg High Court is fully in line with the sentence of the Administrative Court of Halle. It says that the German Federal Environmental Agency (UBA) had the right to impute that I had reported contrary to the “state of scientific knowledge “. It was also the right of the Government to counteract “post-factual discourse” (page 13 of the explanatory statement). With “post-factual discourse”, they mean my articles. It is also allowed for the Federal Environment Agency to classify me as a climate change sceptic.

Why is this relevant?

The High Court’s decision establishes a precedent. With the same right, the Ministry of Economics could denounce its critics as writing “contrary to the state of economic knowledge “. A journalist who is not in good standing with the Ministry of Health would then be one would reported “contrary to the state of medical knowledge”.

“The role of a government agency is not to brand critics of government policy as dissenters”, the German Association of Journalists (DJV) said when the UBA brochure was published. Its chairman asked the then Federal Environment Minister, Peter Altmaier, “not to further distribute the brochure in the present form, and to apologise to the colleagues concerned”.

Altmeier did not apologise, and the brochure is still widely disseminated by the Federal Environment Agency. Like other observers, the German Association of Journalists was confident that the courts would decide against the UBA. …

Immediately after the publication of the UBA brochure, many editors showed solidarity with the denounced journalists. To my delight, it made no difference what position they represented in the climate debate. Even editors and authors, who found my criticism of German climate policy wrong, protested. However, this did not lead to any consequences on the part of the UBA or its boss, the Environment Minister.

Josef Joffe, the editor of the magazine ZEIT, wrote:

“There is no Ministry for Truth in this country like in George Orwell’s book, but the UBA has taken a step in this direction.” It was a “scandal”, wrote the then chief editor of the WELT Group, Jan-Eric Peters that a government agency publishes a black list of unsolicited journalists in a “tax-financed brochure”. The climate researcher Professor Hans von Storch called the UBA brochure “nonsense.”

Aldus Michael Miersch.

Lees verder hier.

Zoals ik al zo vaak heb geschreven heerst er geen ‘consensus’ over de menselijke broeikashypothese (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’) onder bona fide, gekwalificeerde wetenschappers. Zoiets beweren is slechts misleidende klimaatpropaganda. Er is geen consensus, ook – of misschien beter: zélfs – niet in Duitsland onder door de overheid gefinancierde klimaatwetenschappers. Zie hier.

Dat klimaatbevlogenen bij het Duitse milieuagentschap de Duitse bevolking een rad voor de ogen draaien – anders gezegd: ronduit bedriegen – is nog tot daaraan toe. Maar dat de verantwoordelijke minister, destijds Altmeier, dit laat passeren en dat Duitse rechterlijke macht daarin trapt, is een zorgwekkende ontwikkeling bij onze Oosterburen. Alhoewel … Nederland kent zijn eigen Urgenda-zaak, waar de rechter in eerste instantie ook de kant van de klimaatalarmisten heeft gekozen. Maar ik verwacht niet dat dat vonnis in hoger beroep standhoudt – niet op grond van de onhoudbare inhoudelijke argumenten, maar voornamelijk vanwege de schending van de trias politica.

Het Duitse vonnis volgt slaafs het staatsdogma/religie inzake klimaat en vormt een bedreiging voor de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting.

Klimaat maakt meer kapot dan je lief is!

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.