Misplaatst klimaatcatastrofisme

‘Foreign Affairs’ staat bekend als een van de beste tijdschriften ter wereld op het gebied van internationale betrekkingen. Voor zover mij bekend, heeft het blad tot dusver geen aandacht geschonken aan ‘klimaat’ en heeft het zich nog nooit aangemeld als deelnemer aan het klimaatdebat. Maar onder de titel, ‘The Problem With Climate Catastrophizing – The Case for Calm’, publiceerde het blad onlangs een lang en magistraal artikel van Oren Cass over het thans zo populaire klimaatcatastrofisme – de angst voor de opwarming van de aarde (eigenlijk: atmosfeer) met apocalyptische gevolgen voor de mensheid. Op grond van tal van inhoudelijke argumenten toonde Cass aan dat deze angst irrationeel is. Indien men zijn redenering volgt, dan kan men niet anders dan tot de conclusie komen dat het huidige miljardenverslindende klimaatbeleid op wetenschappelijk drijfzand berust.

Let wel! Zijn argumenten zijn over het algemeen niet ontleend aan die welke in de klimaatdiscussie gangbaar zijn, maar aan overwegingen van bredere aard.

De opwarming van de atmosfeer is slechts één van de mogelijke bedreigingen waarmee de mensheid wordt geconfronteerd. Daarnaast valt onder meer te denken aan het uitbreken van oorlogen, vluchtelingencrises, de ineenstorting van het financiële systeem, en de uitbraak van epidemieën als gevolg van verspreiding van virussen waartegen geen verweer mogelijk is.

De opwarming van de aarde (van welke oorsprong dan ook: menselijke of natuurlijke) heeft tot dusver geen slachtoffers geëist en geen schade berokkend. Beweringen (vooral van politici, zoals Obama en de milieubeweging) dat weersextremen, zoals overstromingen en droogten, daardoor zouden worden versterkt, vinden geen steun in de waarnemingen, zoals geëvalueerd in een speciaal daaraan gewijd rapport van het VN-klimaatpanel (IPCC). Gewoonlijk is het IPCC niet vies van enige overdrijving van de gevaren van opwarming. Maar in dit geval dus niet. Dat was ook een van de redenen dat het rapport ook in klimaatsceptische kringen positief werd beoordeeld.

Als de geringe opwarming, die tot dusver heeft plaatsgevonden, al mocht doorzetten, dan zal die, in tegenstelling tot de eerdere genoemde bedreigingen, hoogstwaarschijnlijk langzaam plaatsvinden, waarbij men voldoende tijd heeft om de eventuele schadelijke gevolgen daarvan het hoofd te bieden. Eens te meer daar toekomstige generaties door voortgaande economische groei daarvoor over meer middelen beschikken. Daarbij moet worden bedacht dat een geringe opwarming – zeg tot 2 graden C – volgens de mainstream van de milieueconomen per saldo positieve gevolgen zal hebben voor de natuur en de mensheid.

Maar ondertussen houdt de aanwakkering van de klimaathysterie maar niet op.

Terug naar de analyse van Oren Cass. Ik pik er een aantal krenten uit.

Climate change may or may not bear responsibility for the flood on last night’s news, but without question it has created a flood of despair. Climate researchers and activists, according to a 2015 Esquire feature, “When the End of Human Civilization is Your Day Job,” suffer from depression and PTSD-like symptoms [posttraumatische stress]. In a poll on his Twitter feed, meteorologist and writer Eric Holthaus found that nearly half of 416 respondents felt “emotionally overwhelmed, at least occasionally, because of news about climate change.” …

Such attitudes have not evolved in isolation. They are the most intense manifestations of the same mindset that produces regular headlines about “saving the planet” and a level of obsession with reducing carbon footprints that is otherwise reserved for reducing waistlines.

Former U.S. President Barack Obama finds climate change “terrifying” and considers it “a potential existential threat.” He declared in his 2015 State of the Union address that “no challenge—no challenge—poses a greater threat to future generations.” …

And yet, such catastrophizing is not justified by the science or economics of climate change. The well-established scientific consensus that human activity is causing the climate to change does not extend to judgments about severity.

The most comprehensive and often-cited efforts to synthesize the disparate range of projections—for instance, the United Nations’ Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) and the Obama administration’s estimate of the “Social Cost of Carbon”—consistently project real but manageable costs over the century to come. …

Properly confronting catastrophism is not just a matter of alleviating the real suffering of many well-meaning individuals. First and foremost, catastrophism influences public policy. Politicians regularly anoint climate change the world’s most important problem and increasingly describe the necessary response in terms of a mobilization not seen since the last world war. …

Maar is dat wel juist? Thans worden er jaarlijks honderden miljarden in de wereld aan klimaatbeleid uitgegeven. Zijn er methoden om de kosten en baten – anders gezegd: het nut – daarvan te beoordelen?

Ja, die zijn er! En die methoden zijn zowel te vinden in de rapporten van het IPCC als de studies die de Amerikaanse ‘Environmental Protection Agency’ (EPA) onder de Obama-regering heeft verricht. Rechtvaardigen die het klimaatalarmisme?

Daarover een volgende keer. Maar de conclusie wil ik wel vast verklappen. De uitkomsten van de beste methoden waarover de mainstream beschikt (zoals weergegeven in IPCC-rapporten en EPA-studies) geven geen aanleiding tot klimaatcatastrofisme. Men kan zich derhalve afvragen waar de klimaatalarmisten hun wijsheid vandaan halen.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.