Zoals mijn trouwe lezers weten, heb ik de Volkskrant, alsmede de NRC, Trouw en de NOS, door de jaren heen talloze malen bekritiseerd vanwege hun onkritische en tendentieuze berichtgeving over de klimaat- cum duurzame energiethematiek. De columnist Martin Sommer van de Volkskrant is de laatste jaren de uitzondering die de regel bevestigt.

Ik was daarvoor extra gemotiveerd vanwege het feit dat klimaatsceptici het slachtoffer waren geworden van een betreurenswaardig akkefietje met de Volkskrant in 2011, waarin zelfs de ombudsman van de krant zich mengde. Na veel gesteggel, waarbij de Forum-redactie en de wetenschapsredactie van de Volkskrant tegenover elkaar stonden, sanctioneerde de ombudsman uiteindelijk in de oude vertrouwde Stalinistische traditie de buitensluiting van de klimaatsceptici van de kolommen van de Volkskrant. Voor de achtergronden van deze bedroevende episode van beperking van de vrijheid van meningsuiting zie hier.

De Volkskrant is niet het enige medium in ons land dat zich opstelt als fervent apostel van het broeikasevangelie. De NRC en Trouw zitten op dezelfde lijn, om nog maar te zwijgen van de NOS. In Engeland zijn dat onder meer de BBC en ‘The Guardian’. In de VS is dat onder meer ‘The New York Times’ (NYT). Alle informatie die afbreuk kan doen aan de instandhouding van de klimaathysterie wordt door deze media stelselmatig geweerd, totdat …

Totdat de NYT onlangs de deur op een kier zette voor een klimaatkritisch geluid, afkomstig van een nieuwe columnist: Bret Stephens. Hij waagde het heel voorzichtig om twijfel te uiten over de zekerheid waarmee klimaatalarmisten hun boodschap verkondigen. Ik heb hierover uitvoerig bericht hier.

Aan het einde van mijn ‘posting’ stelde ik de vraag: ‘Wanneer gaan de Nederlandse kwaliteitsmedia het voorbeeld van de NYT volgen?

En zie, ik werd op mijn wenken bediend. Afgelopen woensdag bevatte de Volkskrant maar liefst drie (!) opiniestukken, waarin vragen aan de orde kwamen die reeds jarenlang tot in den treure op dit blog zijn geanalyseerd, maar nooit de MSM hebben gehaald. Hoe zou de politieke besluitvorming zijn verlopen als de daarin vervatte bezwaren van ons klimaatbeleid niet stelselmatig waren weggemoffeld?

Het eerste opiniestuk, getiteld, ‘Denk bij energietransitie aan de lagere inkomens’ was van Kasper Walet. Tot voor kort was hij van mening dat onze stroomvoorziening uitstekend functioneerde.

Walet:

Nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Laten we eens naar Duitsland kijken. Vaak gezien als de voorloper van de energietransitie en een succesverhaal. Maar is dat wel zo? Sinds 2011, toen de energietransitie begon, worden in dit rijke, welvarende land jaarlijks rond de 300 duizend huishoudens afgesloten simpelweg omdat ze hun rekening niet meer kunnen betalen. …

Nu Nederland aan zijn grote inhaalslag is begonnen om aan de doelstellingen van het Klimaatverdrag van Parijs te voldoen, blijkt uit een recent onderzoek van CE Delft dat de transitie naar meer duurzame energie de burger ook bij ons drie keer zo veel gaat kosten.

Nog veel erger is dat met name de lagere inkomens onevenredig hard getroffen gaan worden, omdat zij een veel groter deel van hun inkomen aan het betalen van hun energierekening kwijt zijn. Zullen we hierdoor in Nederland ook meer afsluitingen gaan zien?

Aldus Kasper Walet.

Een tweede stuk, Brief van de dag, onder de titel, ‘We hebben wel 100 Gemini-windparken nodig’, was van de hand van Wim Everwijn

Everwijn:

Met het zeewindpark Gemini kunnen in het gunstigste geval 2 miljoen personen dan wel 800 duizend huishoudens van stroom worden voorzien: 1 procent van het totale elektriciteitsverbruik in Nederland.

De huishoudens verbruiken jaarlijks 10 procent van de totale stroomproductie. De overige 90 procent komt voor rekening van de industrie. Men zou dus 100 van deze parken (15.000 molens) tegen een kostenpost van 280 miljard euro, exclusief onderhoud en vervanging, moeten bouwen op zee om Nederland minder afhankelijk te maken van fossiele grondstoffen. Let wel: deze kostenposten zijn exclusief de backup-centrales.

Wind is gratis, maar de totale investeringen komen wel voor rekening van de gebruikers door middel van een verplichte speciale verhoging op de energierekening. …

Aldus Wim Everwijn.

Maar de klap op de vuurpijl was toch wel de bijdrage van Derk-Jan Eppink, voormalig Europarlementariër en thans werkzaam bij het London Center for Policy Research, die, zoals ik al eerder deed, aandacht schonk aan het eerdergenoemde artikel van Bret Stephens in de NYT, die bij zijn vorige werkgever vele columns anti-Trump had geschreven. Onder de titel, ‘Vloek in de klimaatkerk’, schreef Eppink onder meer:

Bret Stephens, de nieuwe columnist van de NYT betwijfelt of klimaatwetenschap ‘vaststaat’. Het regende opzeggingen van abonnementen. De site Change.org lanceerde een petitie om hem een ‘schrijfverbod over klimaat’ op te leggen. The New York Times dacht de ‘Never Trump’-columnist met de beste geloofsbrieven te hebben binnengehaald. Maar zijn eerste voltreffer vermorzelde uitgerekend het heilige huisje van de krant: klimaatverandering.

Stephens ontkent klimaatverandering niet, maar wel de ’totale zekerheid’ over de vaststaande wetenschap. ‘Wie beweert honderd procent gelijk te hebben, is een fanatiekeling.’ Zijn verwijt: ‘Door met censuur morele superioriteit op te eisen en sceptici te behandelen als imbecielen en sukkels wint men er weinig bekeerlingen bij’.

Er volgde een pavlovreactie van woedende lezers en topfiguren. …

De klimaatkerk claimt een moreel monopolie en heeft alle kenmerken van een kartel. Politiek, media, bureaucratie, bedrijfsleven, universiteiten, ngo’s en kerken gebruiken klimaatverandering elk vanuit welgemeend eigenbelang: profiel, macht, missie, geld. Ze beroepen zich op een klimaatwetenschap die te jong is voor vergaande conclusies. Elke kartelpartner profiteert van de heilige klimaatmissie, dankzij bijbehorende subsidiestromen.

‘Klimaatbeleid’ staat niet hoog in de rangorde van kiezers. ‘Bread-and-butter’-onderwerpen prevaleren, ook al heeft het kartel klimaat verheven tot ‘seculiere religie’ in opperste alarmfase. Compleet met schuld, boete en doemdenken.

Dissidentie, of zelfs gerede twijfel, is ketterij.

Waarom blijven gewone burgers sceptisch? De klimaatelite heeft het te gezellig met elkaar. Men confereert meestal in zonnige oorden, zoals Bali of Cancun. … Gewone burgers moeten de eindjes aan elkaar knopen; hun horizon is de volgende maand, hoogstens volgend jaar. Niet de volgende eeuw. De kosten van ‘urgente maatregelen’ die het klimaatkartel lanceert, worden op hun boterham gesmeerd; met de groeten van de fiscus. De klimaatelite jetset gesubsidieerd rond de wereld, maar gewone burgers zien hun vliegvakanties steeds zwaarder belast. Voor het klimaat.

Binnenkort beslist president Trump of Amerika het klimaatakkoord van Parijs verlaat, of niet. Als Amerika vertrekt, is het akkoord dood. Trump kan ook de Amerikaanse bijdrage drastisch verlagen, dan wordt ‘Parijs’ een museumstuk.

Zonder geld geen beleid. Doorgaans wordt Amerika verzocht het meeste te betalen, waarop het de schuld krijgt van alle onrecht in de wereld.

Trump is daar klaar mee. Kardinalen van de klimaatkerk zullen moord en brand schreeuwen als Amerika de kerk uitloopt. Dat dwingt echter tot bezinning, meer zelfkritiek en minder geloof in eigen onfeilbaarheid. Minder dan honderd procent mag ook.

Aldus Derk-Jan Eppink.

En dat allemaal in de Volkskrant! Wie had dat ooit gedacht? Hoe zou de politieke besluitvorming inzake het klimaatbeleid en het energieakkoord zijn verlopen indien de media niet gedurende tientallen jaren aan de leiband van de klimaatbevlogenen hadden gelopen en zich niet als fervente, onkritische apostelen van het opwarmingsevangelie hadden opgesteld? Hoeveel tientallen miljarden had onze samenleving zich daarmee niet kunnen besparen?

Ah gut, het is weer de schuld van de media!? Ja hoor, zij hebben een doorslaggevende rol gespeeld in de verspreiding van de klimaathysterie, die onze samenleving inmiddels tientallen miljarden heeft gekost – en als het huidige beleid niet wordt omgebogen nog honderden miljarden extra zal kosten. En het klimaateffect van dat alles? Zelfs over honderd jaar zal dat zó klein zijn dat het niet aantoonbaar is.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.