Voedingscentrum maakt reclame voor Unilever/WNF en verkoopt onwetenschappelijke ideologie (1)

Het Voedingscentrum hoort onpartijdig en wetenschappelijk verantwoord de Nederlandse bevolking voor te lichten. Maar zij maakt ongegeneerd eenzijdig reclame voor het door WNF en Unilever in de markt gepushte MSC-keurmerk, wat een op expansie gericht commercieel bedrijf is schuilend achter charitatief proza. En dat zonder de vele andere kwaliteitsstandaarden voor visproducten en zeevoedsel te vermelden. Ook maakt zij allerlei vage ideologische statements zonder uitleg wat daarmee wordt bedoeld. Dat kun je zien via deze link, waarin MSC als enige verantwoorde keuze wordt opgedrongen bij schelpdieren.  Daarnaast maakt zij reclame voor de vaak onwetenschappelijke en ontransparante smaakgids van milieuactivisten, de hier reeds gefileerde Viswijzer van de Groene Betuttelindustrie. Bij het Voedingscentrum dient deze particuliere smaakgids van groene fanatici als Salomonsoordeel over wat wij wel en niet verantwoord zouden kunnen eten aan zeevoedsel.

Een praktijkvoorbeeld om u te informeren: Zeeuwse Wadmosselen
Het maakt mij alvast niets uit of de mosselen van MSC komen, zolang ze maar uit zee komen. En waarom moet zalm beslist ‘ biologisch zijn’, is er dan ook synthetische zalm? Wat u? En hoe moet ik dat ‘ rekening houden met overbevissing’ dan zien in de praktijk bij Zeeuwse mosselvissers op ons Wad? Bij een schelpdier dat dankzij de toevoer van extra fosfaat uit de Rijn in de jaren 60-85 floreerde, doordat het Westelijke Wad veranderde in een kunstmatige mosselkwekerij. De mosselen waren booming en ook de eidereenden profiteerden van deze kunstmatige waterbemesting, tot de overheid met milieubeleid kwam en de fosfaattoevoer afkneep. Boing, daar zakte de draagkracht in. En plots bij die lagere voedselvoorziening dan in de glorietijd, zaten vogels en mosselaars elkaar in de weg. De mosselaars kregen de schuld, en via procedures door Fondsenbescherming en Waddenvereniging moesten zij bijna stoppen in 2008. Ik gaf in Bruinisse al een lezing voor de mosselaars die zich met de Groene Leugen-campagne toen verweerden.

Hoe duurzaam is het om mosselaars in de schulden te jagen?
De mosselaars werden in 2008 werden gedwongen om aan de eisen te voldoen van milieu-activisten volgens een ‘ Convenant’ . Zodat ze tonnen per bedrijf moesten investeren om daarna MINDER te kunnen verdienen, dat noemen groene fanatici dan uiteraard een  ‘duurzame transitie’. Zoals Cees Otte in Bruinisse stelde:

‘ je Mosselferrari inruilen voor een mosselfiets’.

Zodat nu bij 60 procent van de mosselbedrijven de schuldenlast groter is dan de waarde van het bedrijf. Hoe durft men dan te beweren of ik alleen via de Viswijzer kan achterhalen of mijn mosselpannetje duurzaam gevangen wordt, volgens een eerlijker definitie: door bedrijven die economisch duurzaam in staat blijven voor mij kwaliteitsvoer te leveren uit onze eigen zee. Ik vraag het liever aan de visser zelf. Kortom: iedereen die iets meer dan helemaal niet op de hoogte is, ziet hoe je hier door het Voedingscentrum wordt beetgenomen, en richting milieubeweging geduwd met haar partij- en commerciele belangen..

Als ik weet dat het uit de Waddenzee komt, onze eigen zee is het toch meer dan voldoende? Wat geeft milieufanatici het recht om dat voor mij te beslissen met de overheid als verlengstuk van hun bedrijf? De natuur zelf houdt wel rekening met overbevissing. Als die vissers zo stom zijn hun kraamkamer leeg te roven, dan zijn ze vanzelf brodeloos. De natuur kan voor zichzelf spreken, en heeft geen milieufanatici nodig om haar te interpreteren volgens eigen politieke en financiële belangen…