2014: Oorzaken klimaatopwarming en toeschrijving gevolgen steeds onduidelijker

2014 is het jaar waarin klimaatredactivist Martijn van Calmthout van de Volkskrant zelfs moest erkennen dat er sinds 1998 nauwelijks nog opwarming te zien is. En dus past men ‘de grote verdwijntruc’ toe, rond de vraag ‘waar is de opwarming gebleven’. Momenteel zit de warmte die men verwachtte te zien maar niet waarnam ergens onder in de oceanen verstopt, zo heet het. Warmte die men had verwacht op basis van computerberekeningen waarbij men aan de toename van CO2 een hoger opwarmend effect toeschreef dan we zien. Een effect dat dus niet in de opppervlaktetemperaturen naar voren komt. Men roept nu zelfs dat oppervlaktetemperaturen geen goede graadmeter voor opwarming zijn, wat eerder een sceptisch argument was: daarom hamderden sceptici op satellietmetingen die een veel lagere opwarming te zien gaven per decade.

Deze ‘pauze’ in de opwarming zou volgens sommigen al 17-18 jaar duren. Anderen zetten de afvlakking van opwarming op 2001, waarbij ze zich baseren op de Hadley-reeks van oppervlaktetemperaturen. Laten we deze studie in Plos nog even naar voren halen die in september verscheen. Het is normaal dat natuurlijke variatie in temperatuurtrends optreedt. Twee eerdere ‘hiatus’ -periodes van opwarming liggen voor 1900, en van 1945 tot de jaren ’60: toen was zelfs een duidelijke afkoeling zichtbaar. Eind jaren ’70 tot de jaren ’90 zien we een versnelde opwarming. Een deel is verklaarbaar met natuurlijke cycli in de oceanen zoals de PDO en de AMO. Maar de huidige afvlakking van opwarming (hiatus nr 3) is uniek volgens de auteurs.

However, and contrary to the two previous events, during the current hiatus period, the ST shows a strong fluctuation on the warming rate, with a large acceleration (0.0085°C year−1 to 0.017°C year−1) during 1992–2001 and a sharp deceleration (0.017°C year−1 to 0.003°C year−1) from 2002 onwards. This is the first time in the observational record that the ST shows such variability, so determining the causes and consequences of this change of behavior needs to be addressed by the scientific community.

Hoe kan ik dan uit de pen van milieuredactivist Hidde Boersma in Vork het volgende lezen:

Waar ik me vooral zorgen over maak, is het gebrek aan actie. Hoewel de feiten rond klimaatverandering en gevolgen met elke wetenschappelijke publicatie duidelijker en zekerder worden, groeit de uitstoot van CO2 maar door en door…

Wiens mening schrijft hij hier over, die van Mark Lynas, groen spijtoptant die zich nu tegen zijn geestverwanten van de oude milieubeweging keert? Bij biodiversiteit is het enkel onzekerder geworden wat de gevolgen van opwarming zijn sinds het vierde IPCC-rapport, behalve dan dat geen enkele soort uitstierf door klimaatopwarming. Het 5de IPCC-rapport dat erkent (en in de first order draft van dat 5de rapport verwezen ze uitsterfprojecties groter dan 15 procent door opwarming deze eeuw naar fabeltjesland). Bij ons blijkt opwarming netto zeer gunstig voor vele diersoorten…Zo namen 36 van de 54 libellesoorten in aantal toe.  Kortom, meningen over klimaat kunnen ons gestolen worden, laten we ook in 2015 bij de metingen blijven.