Nederland voerde zeer succesvol milieubeleid, maar hoe ver moet zij daarin doorgaan en waarom?
Stikstof-en fosfaatoverschotten in de Nederlandse landbouw halveerden ruimschoots na invoering van strenge mestwetgeving in 1987, terwijl ook de veestapel fors inkromp en het aantal boerenbedrijven blijft jaarlijks verder krimpen. De vraag is nu: hoe ver en tegen welke kosten moet je boeren nu nog meer milieuregels opleggen en voor welk doel? Op 2 juli werd parlementariers via een Kamerbrief gemeld dat Sharon Dijksma en haar firma Milieu BV (Wageningen/Bilthoven/Milieuclubs) fosfaatrechten invoert. Dit om overschrijding van een vast fosfaatplafond van 84,9 miljoen kilo te voorkomen. Dat plafond bestaat sinds 2002 en nu het melkquotum er af is, dreigt voor het eerst in jaren overschrijding. Voor de totale landbouw gold een productie van 172,9 miljoen kilo. Dat plafond werd in 2014 bijna weer gehaald.
Je bent gek als je in NL nog boer wilt zijn
Dankzij aankondiging van die fosfaat-rechtenhandel ontstond al een wedloop om meer grond, want wie meer grond heeft kan meer koemest kwijt. Mest van hokdieren als varkens mag dan weer niet op het land uitgereden. Wie zijn plafond dreigt te overschrijden zal aan extra grond moeten komen, om het extra fosfaat kwijt te kunnen dat hij door extra productie uitstoot.
Tegelijk is een stelsel van Dier/koerechten in omloop, niet te verwarren met dierenrechten, dat de Firma Sentiment BV ook nog uitrolt over boeren. Per koe is een eigen schijtplafond toebedeeld voor fosfaat, op basis van de melkproductie per koe. Vanzelfsprekend kost al die administratie boeren weer tijd en geld. LTO Noord wilde dan ook de fosfaatrechten invoeren, als dat dan invoering van Dierrechten zou besparen.
Daarnaast wil de afdeling Sentiment BV graag dat koeien in de weide rondhuppelen, wat weer in strijd is met milieu-efficientie en kostenopdrijvend werkt voor boeren.
Al deze verlanglijsten van diverse buiten-boerse elementen leiden tot hogere kosten voor boeren., waardoor alleen hyperintensivering boeren helpt om kosten te drukken. En dan krijgen boeren de schuld dat zij de natuurbarbaren zijn die de subsidiekaketoe (grutto) helpen achteruit gaan. Wie in Nederland boer wil zijn, moet wel gek zijn. Vandaar dat ze alleen aan het Brusselse subsidie-infuus nog overleven, de boerenstand toucheert ruim 900 miljoen euro subsidies per jaar op een omzet van ongeveer 8 a 9 miljard euro.
Fosfaatrechten hoeven niet van Brussel
Op het eerste gezicht lijkt het dat boeren worden gematst door de Nederlandse staat, want Cees Veerman bedong derogatie (afwijking) bij Brussel op de Nitraatrichtlijn. Officieel mag een boer van Brussel 170 kilo stikstof per hectare produceren, maar onze boeren mogen 220 tot 250 kg produceren. Tegen Frankrijk en Duitsland lopen nu procedures vanuit Brussel omdat deze landen zich daar niet aan houden.
Maar wat blijkt nu: vanuit het Ministerie van Sharon Dijksma zou boeren ten onrechte zijn voorgespiegeld dat zij zich aan een fosfaatplafond moeten houden omdat dit van ‘Europa’ zou moeten. Vandaag stuurt de Dutch Dairymen Board een persbericht rond: het Nitraatcomite in Brussel stelt dat dit fosfaatplafond helemaal niet vastligt. Ook zou Brussel niet zijn geinformeerd over het systeem van fosfaatrechten dat Dijksma wil invoeren.
Waarom bestaat dit milieubeleid?
Maatregelen tegen stikstof worden gevoerd om planten in natuurgebieden te beschermen die van stikstofarm milieu houden, de bekende blauwgraslandjes. Dat gebeurt op last van natuurclubs. De fosfaatemissies dienen uit naam van de waterkwaliteit bestreden te worden. Daarbij is zo voedselarm mogelijk water de norm, opnieuw op last van eco-activisten.
De vraag die als olifant in de landbouwkamer hangt is nu: wegen de kosten voor boeren wel op tegen de behaalde milieuwinst, als deze winst al te meten is. Of drijven de extra kosten de resterende boeren richting de hyperintensivering met juist netto een ecologisch armer Nederland?
Met zweepslagen en soesjes wordt de boer de goede richting uit gedreven; naar het moment waarop hij alleen nog maar kan kiezen uit het gratis beginnen van een vogelversnipperaarspark op ‘zijn’ grond of zich verhangen op de hooizolder.
Ik sprak hier net een boer bij Langweer, die stelde dat er wel behoefte aan verzet was maar dat het boeren aan de (schrijf)capaciteiten ontbreekt om dat te doen, en dat het uiteindelijk weinig zal opleveren.
Het lijkt een beetje het zelfde te gaan als bij de vissers, met een heel baantjescircuit van controle, en meteen twee AID-mensen op bezoek als je in de mestboekhouding een cijfer verkeerd plaatst
De economie van wantrouwen is misschien wel groter dan de agrarische economie zelf
Als je verder doorleest op dit topic , dan wordt duidelijk dat het stikstof en nitraat probleem oplossen door de (overtollige) mest te verwerken en te exporteren , in plaats van de mest op het land en misschien in de bodem te brengen, door de anti boer clubs wordt gesaboteerd.
Deze goeroes hebben nu de problematiek omgekeerd, door druk uit te oefenen dat de boeren een maximum aan te houden dieren, of te wel in mest UITSTOOT krijgen opgelegd, terwijl het Brussel gaat om beperking van de VERVUILING van het grondwater door nitraat en stikstof uit ONDER ANDERE mest. Beter het paard achter de wagen spannen kan niet en duidelijker bewijs dat hier niet aan de voorkoming van grondwatervervuiling, maar meer voorkoming van boeren als economische activiteit in het landelijk gebied wordt gewerkt door de huidige generatie groendenkers , is er denk ik niet.
Emigratie, vluchten uit Nederland voor onnodige regels verzonnen door Niet Gekozen Organisaties (NGO’s) en hun milieufanatici: In de zomer van 1999 neemt het gezin van Evert van Benthem het besluit om naar Canada te emigreren vanwege de onnodig extreem strenge regelgeving om zijn boerenbedrijf nog te kunnen runnen.