Megaverliezen in Duitse elektriciteitssector

Ik behoor niet tot de groep mensen die elke ingreep van de overheid in de economie veroordeelt, omdat zij van mening zijn dat daar alleen maar ellende uit kan voortkomen. De overheid heeft per saldo beslist een positieve rol gespeeld in het bereiken van ons huidige relatief hoge welvaartsniveau. Maar wat het recente energiebeleid betreft blijkt de inmenging van de overheid rampzalig.

Zie bijvoorbeeld het recordverlies van EON dat Der Spiegel meldt, 7 miljard euro door afschrijvingen op centrales die zichzelf niet terug kunnen verdienen. Dankzij de gesubsidieerde voorrang van windstroom op het net, die bij overaanbod tegelijk de stroomprijs drukt. Zodat met elektriciteit geen droog brood valt te verdienen, tenzij je subsidies krijgt.

Op instigatie van wetenschappers, die vergeten waren wat de op feiten gebaseerde wetenschappelijke methode ook al weer inhield, alsmede de altijd maar doordrammende milieuactivisten en het eco–industriële complex, is de overheid er in geslaagd om een eens gezonde bedrijfstak, de elektriciteitssector, in korte tijd effectief in de vernieling te helpen. Het voorbeeld bij uitstek is natuurlijk Duitsland met zijn Energiewende.

Het kwam niet als een verrassing. Vele deskundigen hebben daarvoor al jarenlang gewaarschuwd. Maar hun waarschuwingen waren aan dovemansoren gericht.

In 2013 wees ‘The Economist’ reeds op de gevaren. Onder de titel, ‘How to lose half a trillion euros. Europe’s electricity providers face an existential threat,’ schreef het blad:

On June 16th something very peculiar happened in Germany’s electricity market. The wholesale price of electricity fell to minus €100 per megawatt hour (MWh). That is, generating companies were having to pay the managers of the grid to take their electricity. …

The trouble is that power plants using nuclear fuel or brown coal are designed to run full blast and cannot easily reduce production, whereas the extra energy from solar and wind power is free. So the burden of adjustment fell on gas-fired and hard-coal power plants, whose output plummeted to only about 10% of capacity.

These events were a microcosm of the changes affecting all places where renewable sources of energy are becoming more important—Europe as a whole and Germany in particular.

The decline of Europe’s utilities has certainly been startling. At their peak in 2008, the top 20 energy utilities were worth roughly €1 trillion ($1.3 trillion). Now they are worth less than half that (…). …

The rot has gone furthest in Germany, where electricity from renewable sources has grown fastest. The country’s biggest utility, E.ON, has seen its share price fall by three-quarters from the peak and its income from conventional power generation (fossil fuels and nuclear) fall by more than a third since 2010. At the second-largest utility, RWE, recurrent net income has also fallen by a third since 2010. As the company’s chief financial officer laments, “Conventional power generation, quite frankly, as a business unit, is fighting for its economic survival.”

Maar hoe komt het dan dat het traditionele verdienmodel van de elektriciteitssector is aangetast? Een belangrijke factor is deze:

Under the old system, electricity prices spiked during peak hours (the middle of the day and early evening), falling at night as demand ebbed. Companies made all their money during peak periods. But the middle of the day is when solar generation is strongest. Thanks to grid priority, solar grabs a big chunk of that peak demand and has competed away the price spike. In Germany in 2008, according to the Fraunhofer Institute for Solar Energy Systems, peak-hour prices were €14 per MWh above baseload prices. In the first six months of 2013, the premium was €3. So not only have average electricity prices fallen by half since 2008, but the peak premium has also fallen by almost four-fifths. No wonder utilities are in such a mess. …

… utilities have suffered vast losses in asset valuation. Their market capitalisation has fallen over €500 billion in five years. That is more than European bank shares lost in the same period. These losses matter in their own right. For pension funds and other investors, they represent lost capital and lower future earnings. For employees, they translate into lower wages and lost jobs. The losses—many of which predate the boom in renewable energy—have come on top of the huge sums Europeans have also spent on climate-change policies. Subsidies for renewable energy are running at €16 billion a year in Germany (and rising); the cumulative cost is around €60 billion. …

Lees verder hier.

Drie jaar na deze uitstekende analyse van ‘The Economist’ voltrekt het daarin aangekondigde noodlot zich.

Onder de titel, „Energiewende“ Shattering German Power Sector: Europe’s Largest Power Company, E.on, Loses Whopping 10.2 Billion Euros!’ schreef Pierre Gosslein op zijn blog.

E.on, Europe’s largest power company, lost almost 7 billion euros last year (2015). A year earlier it lost 3.2 billion euros.

The German power giant was hit not only by low prices on the electricity exchanges, but the losses were also due to significant „impairment charges“ as the company writes down the value of its conventional coal and gas power plant assets.

That sort of thing happens when a power company is forced by law to buy haphazard, money-losing solar and wind energy at exorbitant prices and sell it at a loss on the power exchanges. There’s no turnaround in sight.

What we are witnessing is the collapse of Germany’s power industry – thanks to the Energiewende (transition to green energies). …

Lees verder hier.

Vele pensioenfondsen, gemeenten en andere grote en kleine spaarders zullen deze rekening moeten betalen. En dan hebben we natuurlijk nog het ECB–beleid van negatieve rente dat de economie niet aan de praat lijkt te krijgen, maar wèl de pensioenfondsen hard treft en aldus tot een massale overdracht van inkomens leidt, zonder dat de Bank daarvoor een democratisch mandaat heeft.

Het is een zeldzame combinatie van het huidige energie– en monetair beleid die meer kapot maakt dan je lief is. ‘Man-made global warming’ is een sprookje, dat door de feiten is weerlegd. ‘Man-made economic policy destruction‘ is inmiddels realiteit en in volle gang.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.