Achter de façade van de klimaatovereenkomst van Parijs

De media verspreiden de laatste dagen juichende verhalen over de voortgang van de ratificatie van de klimaatovereenkomst van Parijs. Is dat terecht? Of gaat het hier om de gebruikelijke, misleidende klimaatpropaganda?

Betreft het hier bindende verplichtingen, zoals in vele media wordt gerapporteerd? Nee, het gaat om een verzameling van nationale intentieverklaringen over het voorgenomen CO2-reductiebeleid van individuele landen in de (verre) toekomst. Tegen die tijd leven we waarschijnlijk in een andere wereld en is de huidige generatie politici vervangen door opvolgers, die alsdan naar bevind van zaken dienen te handelen.

Er wordt hoog opgegeven van de constructieve houding van China. Onder de titel, ‘Zeldzaam moment van harmonie tussen China en VS’, rapporteerde Oscar Garschagen in de NRC:

De twee grootste luchtvervuilers van de wereld brengen de in werkingtreding van het verdrag van Parijs een forse stap dichterbij.

Tegen het schilderachtige decor van de Song-dynastie-hoofdstad Hangzhou was het een zeldzaam moment van harmonie in de Amerikaans-Chinese relaties. Gezamenlijk kondigden de presidenten Obama en Xi zaterdag aan dat zij het Parijse VN-klimaatverdrag hebben geratificeerd. Met uitzicht over het mistige, poëtische Westmeer traden de twee machtigste leiders van de wereld voor de duur van een kwartier eensgezind naar buiten.

„Er komt een dag dat dit wordt gezien als het moment dat eindelijk werd besloten om de wereld te redden”, meende Obama voor wie het zijn laatste bezoek aan China is als president. Xi Jinping hield het daarmee vergeleken een stuk zakelijker:

Dit klimaatverdrag is er gekomen dankzij Chinees leiderschap.

Aldus de NRC.

Afgezien van het feit dat de auteur – na al die jaren nog!– luchtvervuiling verwart met CO2-uitstoot, rijst de vraag of China werkelijk heeft geratificeerd. Of gaat het hier om een rookgordijn?

Ik lees dit:

China Declaration:
In accordance with the Basic Law of the Hong Kong Special Administrative Region of the People’s Republic of China and the Basic Law of the Macao Special Administrative Region of the People’s Republic of China, the Government of the People’s Republic of China decides that the Agreement applies to the Hong Kong Special Administrative Region and the Macao Special Administrative Region of the People’s Republic of China.

Mijn bron is ‘The Depository’:

Is deze toelichting bewust weggemoffeld in een moeilijk vindbaar hoekje van de betrokken website van de VN? Hebben de media niet de moeite genomen om wat dieper te graven om de officiële verklaring even te controleren? Of heb ik het verkeerd begrepen?

Onder de titel, ‘Rising emissions show Paris climate agreement is an act of delusion’, legt de Britse wetenschapsjournalist, Christopher Booker, uit hoe de vork werkelijk in de steel zit. Ik pik er een aantal krenten uit.

Naturally the BBC and others have been quick to trumpet the news that China and the US yesterday agreed to ratify last December’s Paris agreement on climate change. This “historic landmark”, it is being claimed, will be a major step towards saving the planet, by slashing the world’s emissions of carbon dioxide, thus supposedly preventing global temperatures from rising more than two degrees C above their pre-industrial levels.

But like everything else we have been told about that Paris agreement, it is all smoke and mirrors. We would never guess from all the hype, for instance, that China – already the world’s largest CO2 emitter, contributing 28 per cent to the world’s total – has no intention of halting the rise in its “carbon emissions” at all. On the contrary, while saying it will cut emissions per unit of GDP, it projects that its economic growth will result in a CO2 rise of 50 per cent by 2030. This alone would add up to 30 per cent of the  world’s total.

As for President Obama, despite his wish to make “the fight against climate change” a centrepiece of his “legacy”, he has no power to ratify any international agreement. This could only be done with the agreement of two-thirds of the US Senate, which it is unlikely to give.

Another empty claim constantly made about the Paris agreement is that it was “legally binding”. Even if the agreement is eventually “ratified” by 55 countries representing 55 per cent of global emissions, as is required for it to take effect, this applies to only one part of what they signed up to in December. And this is merely that every signatory country should come up with a “nationally determined contribution” (NDC), giving its own version of just how much CO2 it expects to be emitting by 2030.

In fact, it is from these NDCs that we can see just how utterly meaningless the whole exercise has turned out to be. From the documents they all submitted in Paris, it is clear that almost all the world’s major emitters are planning to build enough new coal-fired power stations to ensure that their CO2 emissions will rocket. India alone, already the world’s third-largest emitter, is planning to build more than 400 coal-fired plants, and anticipates that by 2030 its emissions will actually be three times greater than they are today.

It is hard to recall any event in history that has been more absurdly and comprehensively misrepresented by politicians and the media. …

In reality, the Paris agreement was no more than a vainglorious act of collective wishful thinking, orchestrated to fool the world into thinking that anything of significance had actually been achieved ….

Aldus Christopher Booker.

Lees verder hier.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.