Tegenwoordig zijn klimaatalarmisten niet te benijden. Zij hebben een pathologische angst voor een Thermageddon en tegelijkertijd zien zij dat hun pogingen om de bevolking van de ernst van de situatie te overtuigen, hoe langer hoe minder effect hebben. Zelfs de klimaattop in Parijs – een hoogtepunt van klimaatpropaganda – heeft daarin geen verandering gebracht.
Zij hebben de steun van de knapste koppen, zowel wat betreft de wetenschap als de voorlichting. En ook vele landelijke bladen en de TV blazen hun partijtje mee. En toch wil het maar niet lukken. Het is om moedeloos van te worden.
Wat de wetenschap betreft kunnen onder meer het PBL, het KNMI en de Universiteit van Wageningen worden genoemd. Het PBL is een permanente bron van alarmisme met zijn voortdurende Cassandra–tijdingen over de staat van de natuur in Nederland. Die blijkt, ondanks alle inspanning, maar niet in de utopische oerstaat van tig eeuwen geleden te willen terugkeren. En het verdwijnen van elk kruipend, wandelend of vliegend beestje, waarvan een normaal mens nog nooit heeft gehoord, wordt door het PBL als een nationale ramp gebracht. Ondertussen blijken de cijfers waarop het PBL zijn onheilstijdingen baseert, bijzonder kneedbaar, zoals Rypke Zeilmaker uitvoerig heeft aangetoond, waarbij hij en passant de Nederlandse taal weer eens heeft verrijkt met een nieuw woord: ‘sjoemelnatuur’.
Het KNMI, dat zich altijd relatief terughoudend en professioneel heeft opgesteld, heeft met zijn nieuwe directeur, Gerard van der Steenhoven (van huis uit geen meteoroloog / klimatoloog), onlangs ook een alarmistische draai gemaakt. Op het NOS-journaal kondigde hij enige tijd geleden ‘code oranje’ aan voor het klimaat, met een fictief nieuwsbericht van 2065, waarin de kijkers werden geconfronteerd met schokkende beelden van overstromingen als gevolg van een combinatie van grote afvoer van grote rivieren en zeespiegelstijging.
Kennelijk had hij zich nog niet voldoende kunnen inwerken om kennis te nemen van het rapport van het VN-klimaatpanel (IPCC), waarin geen verband kon worden gevonden tussen extreme weersomstandigheden en de opwarming van de aarde (die zo’n 18 jaar geleden is gestopt), dan wel CO2 (van welke oorsprong dan ook: natuurlijke of menselijke).
Wat de Universiteit van Wageningen betreft is er natuurlijk onze nationale klimaatpaus, Pier Vellinga, die er niet genoeg van kan krijgen om ons hel en verdoemenis te prediken. Maar als wij zijn duurzaamheidselixer slikken, zal alles goed komen. In zijn visie is duurzame energie al concurrerend met fossiele energie. Als dat zo was, zouden we onmiddellijk alle subsidiëring daarvan kunnen stoppen. Maar dat gebeurt niet. Kortom, desinformatie die slaafs door onze staatsomroep wordt verspreid, zonder daar maar ook één kritisch vraagje over te stellen.
Daarnaast beschikt de overheid over de beste ‘voorlichters’ met uitgekiende strategieën om de de bevolking te doordringen van het feit dat het vijf voor twaalf is. Maar dat is het al tientallen jaren. En de bevolking raakt afgestompt voor dat soort berichten.
Ook de landelijke kranten, zoals de Volkskrant, NRC en Trouw, wakkeren de klimaathype aan. Maar desondanks maakt het publiek zich hoe langer hoe minder zorgen om klimaatverandering. Hoe zou dat toch komen? ‘The wisdom of the crowds’?
Op de TV zal men tevergeefs naar een kritisch geluid zoeken over ‘duurzaam’. Sterker nog, tegenstanders van plaatsing van windmolens worden belachelijk gemaakt, zoals afgelopen zondag bij Arjen Lubach (vanaf 9.30) – weliswaar op milde wijze, maar toch … – gebeurde. Maar in diens voordeel moet daaraan worden toegevoegd dat ook Annemiek Verrips van het CPB aan het woord kwam, die vertelde dat de windmolens thans zo’n 1 miljard subsidie per jaar ontvangen. Dat komt neer op zo’n 120 euro per huishouden per jaar. Lubach verbond daaraan de conclusie dat het dan ook logisch was dat minister Henk Kamp het hoofdpijndossier van een verdere verhoging van deze lasten door het organiseren van een energiedialoog over de volgende verkiezingen heen wilde tillen. Grappig, ja! Maar ook raak!
We weten inmiddels hoe dit soort dialogen gaan. De uitkomst staat van tevoren vast. Door de opzet (‘framing’) van de discussie en de keuze van de gespreksleiders (type Frénk van der Linden, die daar ervaring mee heeft) wordt alle verzet in de juiste banen geleid en blijkt aan het eind van de rit dat de meerderheid van de bevolking precies hetzelfde wil als het standpunt waar de minister de dialoog mee is ingegaan. Ja, dat kan toch allemaal maar in Nederland! Maar moeten we nog wel zo nodig, nu de investeringen in windenergie in de Scandinavische gidslanden dramatisch teruglopen?
In Duitsland hebben ze inmiddels genoeg van dit soort theater en hebben de tegenstanders van windenergie voorbereidingen getroffen om een eigen politieke partij op te richten omdat zij geen gehoor vinden bij de huidige politieke partijen.
Dan is er nog een vijfde colonne van – door de samenleving betaalde – hoogleraren en andere wetenschappers, die de litanie van milieuangsten levend houdt en van tijd tot tijd petities rondstuurt aan de regering om kolencentrales te sluiten en meer van dat soort dure grappen, waarvan de kosten op de bevolking worden afgewenteld. Logisch, het betreft hun broodwinning. En zouden er zich windmolenaars onder hen bevinden? Vast wel!
Maar bij dit alles wreekt zich de wet van de toe–, afnemende en negatieve meeropbrengsten.
Indien aan een constant gehouden hoeveelheid van een productiefactor successievelijk eenheden van een variabele productiefactor worden toegevoegd, zal de productie eerst meer dan evenredig stijgen, maar voorbij een bepaald punt minder dan evenredig en mogelijk zal deze tenslotte zelfs dalen.
Op soortgelijke wijze neemt het effect van klimaatpropaganda af. De mensen voelen zich overvoerd met dit soort onheilstijdingen. En zeker wanneer het onheil maar niet wil komen, treedt verzadiging en klimaatvermoeidheid (climate fatigue) op. Immers, die verschrikkelijke opwarming is al zo’n 18 jaar geleden opgehouden. Ja, er is nu weer een kleine stijging geconstateerd. Maar die wordt door de deskundigen in het algemeen aan El Niño toegeschreven. We weten dat die weer gevolgd wordt een la Niña, die afkoeling brengt, zoals dat ook na het topjaar1998 gebeurde. Dat heeft allemaal niets met CO2 te maken.
Ook in het bedrijfsleven taant wereldwijd de aandacht voor klimaatverandering.
Onder de titel, ‘Climate change fails to top list of threats for business leaders at Davos’, schreef Tom Levitt in ‘The Guardian’ (normaal gesproken een fanatieke spreekbuis voor klimaatalarmisme):
Geopolitical uncertainty, over-regulation and cyber attacks among biggest threats to business, survey of CEOs finds
The high profile UN summit on climate change in Paris appears to have had little impact on the decision making and worries of global business leaders.
Despite concerns about its impact on extreme weather events, such as recent flooding in the UK, climate change failed to register near the top of the list of business threats, according to a survey of 1,400 CEOs from around the world compiled by PricewaterhouseCoopers (PwC) and published at Davos this week.
Instead, over-regulation was listed as the biggest threat to business (by 79% of CEOs), followed by geopolitical uncertainty (74%) and other key threats including cyber attacks (61%).
In contrast, climate change and environmental damage was mentioned as a threat to business growth by just 50% of CEOs.
The findings were similar to a separate survey of 13,000 business leaders produced by the World Economic Forum (WEF). It also found a relative absence of concern about climate change and environmental risk amongst business leaders.
Business leaders from developed countries listed fiscal crisis and cyber-attacks as their biggest concerns, while in emerging and developing economies the biggest concern was unemployment, underemployment and energy price shocks. “No executive considers failure of climate mitigation and adaptation as the number one risk for doing business in his/her country,” states the report.
Aldus Tom Levitt.
Lees verder hier.
Het gezonde verstand keert langzaam terug.
Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.
Het bedrijfsleven is hartstikke blij met ‘de klimaatverandering’ want dat levert ze gegarandeerde inkomsten via belastinggeld, zie het congres ‘Circulaire Economie’ in de Brabanthallen 2 februari, kaarten 600 euro. De staat is pinautomaat.
Dus geen wonder dat ze het niet als bedreiging zien. In mijn optiek zit je er volledig naast Hans, de zaak is al veel verder gevorderd en je achterhoedegevecht verandert daar niets aan
Ja, in zoverre bedrijven kunnen verdienen aan klimaatverandering is het wel een groot probleem. Zie Jan Paul van Soest e.a.
En ook wanneer het gaat om greenwashing, dan doen ze ook alsof het een enorm belangrijk onderwerp is.
Maar als je ze dus echt op de man af vraagt en ze zitten niet in die business, dan krijg je de antwoorden die Hans hier beschrijft.
Maar 2 reacties tot op heden…? Zo klinkt een mond vol tanden.
Die angstzaaierij moet gewoon stoppen
Dat “climate change en environmental damage” op de 11de plaats komt is niet omdat het bedrijfsleven zich zorgen maakt over het klimaat of over het milieu, maar omdat men vreest voor overreactie van de politiek en de daaruit voortvloeiende overdreven maatregelen.
Mensen zien dat je in de winter niet zo ver zuidwaarts hoeft te vliegen voor een lekker warm plekje.
Catastrofes kan niemand zich goed voorstellen, rampen vinden immers altijd ver weg plaats.
Greenpeace en Urgenda kunnen zich ook niet voorstellen hoe een wereld er uit ziet die met een fractie van de energie toe moet.
Ook ontbreekt voorstellingsvermogen hoeveel je de wereld kunt verbeteren als je beschikt over veel en goedkope energie.
Iedereen doet maar wat.