Van tijd tot tijd schenk ik aandacht aan wetenschappelijke publicaties, waarin de spoedige komst van een Kleine IJstijd wordt aangekondigd. Zoals mijn trouwe lezers weten, is dit in strijd met het opwarmingsdogma van het VN-klimaatpanel (IPCC), dat aanzienlijke temperatuurverhoging voorziet (overwegend door de schuld van de mens door CO2–uitstoot als gevolg van het verstoken van fossiele brandstoffen) en de invloed van fluctuaties in zonneactiviteit bagatelliseert. Zie hier, hier, hier en hier.

Tot dusver waren het overwegend Angelsaksen en Russen die over de mogelijkheid van de komst van een Kleine IJstijd hebben gepubliceerd. Ook Nederlanders hebben echter een bijdrage geleverd, zoals de astronoom Kees de Jager (samen met zijn coauteur Silvia Duhau) en de paleoklimatoloog Bas van Geel. Zie hier en hier.

Dat betreft theoretische studies. Maar is er in werkelijkheid al iets te merken van een naderende Kleine IJstijd? Sommige klimatologen denken van wel. Zo zien zij niet alleen de ‘hiatus’ als voorbode daarvan, maar ook de talloze kouderecords gedurende de laatste jaren op vele plaatsen in de wereld. Enkele voorbeelden:

  • De aangroei van het drijfijs op de Noordpool na een dip van enkele jaren geleden;
  • De uitbreiding van het drijfijs op de Zuidpool, waarbij records werden gebroken;
  • Een aantal strenge winters achter elkaar op het Noordelijk halfrond;
  • Sneeuw in Johannesburg in augustus 2012;
  • In december 2012 werden Rusland en Oekraïne getroffen door zware sneeuwval en een extreme koudegolf met temperaturen die -23 graden C bereikten;
  • Een koudegolf in Chili die een groot deel van de oogst verwoestte in september 2013;
  • Een sneeuwstorm in Jeruzalem in december 2013;
  • Sneeuwval in Caïro in december 2013;
  • Sneeuwval in Teheran in februari 2014;
  • Extreme sneeuwval en lage temperaturen in een groot deel van Noord–Amerika in januari 2014 met temperaturen van wel –40 graden C;
  • Sneeuw in de woestijn van Noordelijk Saoedi Arabië in januari 2015;
  • Koudegolf in China in januari 2016 – de koudste winter in 30 jaar – met temperaturen die een dieptepunt van -47,8 graden C bereikten.
  • Koudegolf in januari 2016 in Oost-Azië (Hong Kong, Zuid-China, Taiwan en Japan);
  • Extreme koude in Siberië in januari 2016 met temperaturen tot -32 graden C;
  • Enz. enz.

Het is een indrukwekkende lijst. Maar dit zijn anekdotische illustraties, die weliswaar consistent zijn met de afkoelingshypothese, maar daarvoor (nog) niet voldoende bewijs vormen.

Opvallend is nu dat ook een groep Aziatische onderzoekers onlangs met een artikel is gekomen waarin afkoeling wordt voorspeld.

Onder de titel, ‘Sunspots point to looming Little Ice Age’, schreef Paul John voor de ‘Times of India’:

The Maunder Minimum was a period between 1645 and 1715 AD when the sun was almost completely spotless and when Europe and much of the earth witnessed extremely harsh winters.

Our blazing sun has been eerily turning quiet and growing less active over the last two decades. Scientists and astronomers from Physical Research Laboratory in India and their counterparts in China and Japan are now relying on fresh evidence to indicate that we may be heading for another “little ice age” or even a more extended period of low solar activity – a Maunder Minimum – by 2020 as indicated by the lower than average sunspot number count.

The Maunder Minimum was a period between 1645 and 1715 AD when the sun was almost completely spotless and when Europe and much of the earth witnessed extremely harsh winters.

In a recently published research, ‘A 20 year decline in solar photospheric magnetic field: Inner heliospheric signatures and possible implications’ published in the Journal of Geophysical Research (JGR) recently, astronomers indicate that over the last 20 years there has been a steady decline in the sun’s photospheric (sun’s surface) and interplanetary or heliospheric magnetic fields. This is indicated by a drastic decline in the number of sun spots on its surface and a corresponding decrease in solar wind microturbulence in the Sun’s last two 11-year solar cycles. We are currently in solar cycle 24, which is expected to end in 2020.

During peak solar cycle periods, the number of sunspots increase to 200. They dropped to as low as 50 during the solar cycle just preceding the Maunder Minimum. The research paper indicates that in solar cycle 23, there were a minimum average number of 75 sunspots towards the end of the cycle, while the peak number of sunspots in our current solar cycle 24 on November 2013 was 62, and this number has been steadily decreasing ever since.

“During Maunder Minimum, the Sun becomes quiet, indicated by the near disappearance of sunspots that are typically present. In the last 11,000 years, there have been 27 Maunder Minimums,” says dean of Physical Research Laboratory P Janardhan, who is the lead author of the research paper along with six others which includes Susanta Kumar Bisoi of Chinese Academy of Sciences, Beijing, K. Fujiki and M. Tokumaru of Nagoya University Japan, L. Jose and R. Sridharan of PRL’s space and atmospheric sciences division and S. Ananthakrishnan of the department of electronic sciences, Pune University. The Maunder Minimum condition is predicted to intensify beyond cycle 25, or between 2030 and 2040 during solar cycle 26.

Lees verder hier.

Het zou mooi zijn als afkoeling de genadeklap zou betekenen voort de opwarmingshysterie en de daarmee gepaarde gaande mega geldverspilling. Anderzijds dient men zich ervan bewust te zijn dat afkoeling voor de mensheid meer narigheid met zich brengt dan opwarming.

Hoe het ook zij, we moeten ons niet blindstaren op de ééndimensionale benadering van het VN-klimaatpanel en zijn onophoudelijke opwarmingspropaganda. We moeten een open oog houden voor de mogelijkheid van alternatieve scenario’s met de daarbij benodigde beleidsaanpassingen.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: