Klimaatsceptici krijgen te veel aandacht in media; (Flashback 1989)

Global Warming vanaf dag 1 politiek gekaapt door de ‘liberals’/media

Klimaatsceptici krijgen te veel media aandacht. Dat stellen milieu-advocacygroepen nadat aartsscepticus Richard Lindzen een wetenschappelijke paper indiende in het Bulletin of the Meteorological Society die zowel werd (geher)gepubliceerd door mainstream-media als de Frankfurter Allgemeine, en die aandacht kreeg in Forbes en Readers Digest.

Hierin bekritiseert Lindzen de wetenschappelijke consensus over door mensen veroorzaakte catastrofale Global Warming. We spreken over het jaar 1989/1990, en quoten uit een essay dat Lindzen in 1992 schreef voor Regulation, opgenomen in het boek ‘Environmental Gore’  een rebuttal die het Pacific Research Institute uitgaf in reactie op ‘Earth in the Balance’ van Al Gore in 1992 als Vice President.

Global Warming vanaf dag 1 gehyped door alle media, kritiek onmogelijk
Als kritisch wetenschapper- professor meteorology van het Massachussets Institute of Technology- werd Lindzen vanaf het begin eind jaren ’80 aangevallen door Greenpeace-mensen als de hier reeds besproken door Greenpeace opgeleide Jeremy Leggett- die recent op de Maliebaan nog voor de camera van RTL Z mocht leeglopen. We zien al in 1992 de zelfde spelers, argumenten en motieven tegen over elkaar. In het kielzog van milieuactiegroepen- kritiekloos geciteerd als ‘objectieve waarheid’ door alle media’ volgden Hollywood-acteurs als Meryl Streep, Robert Redford en Barbara Streisand die pleiten voor een recht op een stabiel klimaat, dat we ‘nu moeten handelen’. (1989)Lindzen herleidt de Amerikaanse hyping van Global Warming door zowel activisten als wetenschappers tot het overgaan van de Koude Oorlog, en de grote invloed die de voor haar voortbestaan ijverende milieubeweging had op media en politici.

1990: Consensus?
Opponent in wetenschappelijke kring van meteoroloog/klimatoloog Lindzen is bioloog Stephen Schneider, in een tijd dat onder de toen nog kleine club van klimaatwetenschappers alles behalve consensus bestond, en 49 procent van leden van de American Meteorological Society en American Geophysical Union volgens Lindzen stelde dat nog geen door mensen veroorzaakte opwarmingstrend zichtbaar was, 18 procent was wél overtuigd. Volgens Lindzen was de plotse opwarmingssprong in de tweede helft van de jaren ’70 te abrupt om enkel aan CO2 toe te schrijven.

Wel was iedereen van mening dat de toename van 50 procent CO2-equivalent aan broeikasgassen een onderwerp van wetenschappelijk belang was. Eigenlijk- zo stelt de eveneens sterk door milieuactivisten via Wikipedia aangevallen geoloog Robert Balling van Arizona State University- had opwarming veel groter moeten zijn dan waargenomen in afgelopen eeuw wanneer klimaat zo gevoelig zou zijn voor CO2-toevoeging en broeikasgassen in het algemeen.

Mediadruk tegen critici maakte ook onderzoek eenzijdig

Libertarische denktank met naamgenoot geleid door Peter Gleick
We zien in ‘Environmental Gore’ alle mensen voorbij komen die ook nu aan de sceptische kant nog een rol spelen in de Verenigde Staten, waaronder ook de met Balling publicerende Patrick Michaels. Grappig is dat libertarische denktank het Pacific Research Institute in 1987 een naamgenoot kreeg het ‘Peak Water’ agenderende Pacific Institute die geleid wordt door Peter Gleick, bij onze lezers zeer bekend vanwege het Heartland Institute (organisator NIPCC klimaat-counterconferentie)-nepschandaal (Fakegate, over door Gleick verzonnen memo’s waaruit zou blijken hoe Exxon Heartland steunt) en de cheerleader-achtige wijze waarop -opnieuw- onze mediasukkels de Gleickversie daarvan overnamen, alsof zou het oliegeld uit hde sceptische voegen stromen. Terwijl Exxon al in 2006 stopte met doneren, vóór van NIPCC-congressen sprake was.

Het grote verdachtmaken van critici met een oliestempel met de nadruk op Exxon (waarom toch steeds) werd geleid door Greenpeace haar Exxonsecrets website  , en schrijver/activist/Al Gore-maatje Ross Gelbspann die ‘The Heat is On’schreef in 1997 met het doel kritische wetenschappers verdacht te maken (het bekende clubje).Er is zelfs een WIKI-lijst van afwijkende wetenschappers opgesteld als ‘verdachten’.

Het Pacific Research Institute kreeg volgens Greenpeace van 1998 tot 2007 slechts 530.000 dollar van Exxon (= 1/500ste van Greenpeace-jaaromzet). Volgens mij kreeg hun geestverwant Wouter van Dieren van de NAM (= Exxon en Shell) veel meer….Bij Balling wil de samensteller van zijn Wiki-pagina ook de nadruk leggen op ‘sponsoring door de olie-industrie’ (in een land waar oliebaron Rockefeller zowel legaten aan milieuclubs geeft als aan universiteiten); hij moet constateren dat Balling er in slaagde van 1989 tot 2007 om 7 ton dollar uit kolen- en olie-gerelateerde zaken te halen voor  Arizona State University, 49 duizend dollar in 2001 van Exxon. Maar ook 7 miljoen dollar van de National Science Foundation. Niemand die geheim maakt van waar zijn geld vandaan komt: maar het gaat in wetenschap toch om welke argumenten men heeft: toch?

Pacific Research Institute viert val Berlijnse Muur
En al zou iemand ook een politieke insteek hebben die niet strookt met die van de orthodoxe milieubranche: wat voor snode plannen voert het Pacific Research Institute uit met ‘al dat oliegeld’? Ze hebben deze verderfelijke missie:

The Pacific Research Institute champions freedom, opportunity and personal responsibility by advancing free market policy ideas

Mag ik de groene medemens vragen wat er mis is met vrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid (onlosmakelijk), om deze club per definitie in kwaad daglicht te stellen? Op 9 september houden ze een conferentie waarin de 25ste verjaardag van de val van de Berlijnse Muur wordt gevierd, met topschaker Kasparov als keynote-speaker.

Wil Greenpeace De Muur weer terug of dat degelijke DDR-gevoel?  Maar bij sommigen ben je direct Neocon als je de zekerheid betwijfelt waarmee activisten nu Neo-nicotinoiden aanwijzen als dé oorzaak van achteruitgang van bijen, waar vele andere factoren mogelijk belangrijker zijn. Wat is constructieve milieuzorg geholpen met het verabsoluteren van één silver bullet en beleid dat mogelijk schadelijker is dan de kwaal?